Morgunblaðið - 15.10.2010, Page 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 2010
✝
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTÓFER ÞORGEIRSSON,
sem andaðist á dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi
laugardaginn 9. október, verður jarðsunginn
frá Borgarneskirkju mánudaginn 25. október
kl. 14.00.
Ólína Jóhanna Gísladóttir,
Björg Hólmfríður Kristófersdóttir, Þórður B. Bachmann,
Gísli Kristófersson, Þóra Ragnarsdóttir,
Þorgeir Kristófersson, Inga Pétursdóttir,
Einar Kári Kristófersson, Kolbrún Karlsdóttir,
afa- og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður minnar,
tengdamóður og ömmu,
ÖNNU KRISTJÖNU ÞORLÁKSDÓTTUR,
Stellu,
Hrísmóum 1,
Garðabæ.
Þorlákur Ásmundsson, Halla Sigurjónsdóttir,
Sigurður Stefánsson
og barnabörn.
✝ Þröstur Rafnssonfæddist í Nes-
kaupstað 11. apríl
1963. Hann lést á
heimili sínu á Reyð-
arfirði 3. október
2010. Foreldrar hans
voru Rafn Einarsson,
f. 6. ágúst 1919, d.
11. júní 1977, og
Anna Margrét Krist-
insdóttir, f. 7. mars
1927, d. 17. nóv-
ember 1989. Systkini
Þrastar eru: 1) Elísa
Kristbjörg, f. 17.
ágúst 1944, d. 27. mars 2006, 2)
Svandís, f. 14. apríl 1949, d. 20.
ágúst 2009, 3) Einar Þór, f. 28.
júní 1951, maki Ragnheiður Thor-
steinsson, 4) Auður, f. 10. febrúar
1956, maki Geir Oldeide, 5) Hörð-
Hornafirði. Þau eignuðust æsku-
heimili hans, Hólsgötu 8, eftir að
foreldrar hans voru fallin frá.
Þröstur og Hafdís eignuðust dæt-
urnar Sunnu, f. 31. desember 1986,
og Valdísi Önnu, f. 24. desember
1991. Þau slitu samvistum.
Þröstur flutti til Danmerkur ár-
ið 1995. Hann lærði að vinna með
trefjaplastefni og vann við að
steypa vængi á vindmyllur úr slík-
um efnum í Danmörku. Eftir að
hann flutti heim aftur nýtti hann
sér kunnáttu sína og vann hann
við smíði á trefjaplastbátum. Í
Danmörku stofnaði Þröstur einnig
iðnaðarhreingerningarfyrirtæki
ásamt kunningja sínum. Þar
kynntist hann Signe Lund, þau
giftu sig sumarið 2000. Þau skildu.
Þröstur bjó síðustu árin á Íslandi,
nú síðast á Reyðarfirði.
Þröstur verður jarðsunginn frá
Langholtskirkju í dag, 15. október
2010, og hefst athöfnin klukkan
13.
ur, f. 14. febrúar
1961, maki Karítas
Jónsdóttir, og hálf-
systir 6) Berta Guð-
björg Rafnsdóttir, f.
7. janúar 1944, d. 31.
mars 2008, maki
Eggert Bjarnason.
Þröstur var fædd-
ur og uppalinn í Nes-
kaupstað og sleit
barnsskónum þar.
Eftir skólagöngu fór
hann til Reykjavíkur
og hóf nám í gít-
arleik og kenndi síð-
ar við Tónlistarskóla Neskaup-
staðar í mörg ár. Hann starfaði á
Loftskeytastöðinni í Neskaupstað
og á Hornafirði. Í Neskaupstað
kynntist Þröstur barnsmóður sinni
Sigrúnu Hafdísi Ólafsdóttur frá
Elsku pabbi.
Ég man svo vel þegar þú komst
og varst hjá okkur í Ljósheim-
unum, ég hef sjaldan verið jafn
ánægð og þá. Þú eldaðir besta
kjúkling sem ég hef á ævi minn
smakkað (KFC-style) og horfðum
við á „True lies“ með Arnold
Schwartzenegger. Síðar um kvöld-
ið spilaði ég á luft-guitar við lagið
„I believe in a thing called love“
með The Darkness og reyndi auð-
vitað að vera jafn góð og þú á gít-
ar…sénsinn, þó að þið Sunna hefð-
uð hlegið eins og bavíanar.
Þú kunnir að hugsa vel um okk-
ur þegar þér gafst tækifæri til og
gerðir það af mikilli ást og um-
hyggju. Sama hvar þú varst, Dan-
mörku, Garðabæ, Akureyri eða
Reyðarfirði, þá fann maður alltaf
hversu elskaður maður var. Ég og
Sunna vorum greinilega ekkert
grín í þínum augum.
Ef maður var í vanda staddur
eða eitthvað flæktist fyrir og mað-
ur leitaði til þín, þá var ekkert
flókið fyrir pabba gamla, kökur
sem þurfti að baka, vasapeningur
eða dönskuverkefni. Ekkert mál.
Elsku pabbi, ég vona að þú vitir
það að ég er rosalega stolt dóttir
og mun minnast þín það sem eftir
er.
Þín,
Valdís Anna.
Elsku pabbi minn.
Það var rosalegt tilfinningaflóð
sem þeyttist í gegnum mig þegar
mamma sagði mér að þú værir dá-
inn. Fyrst kom sorgin, svo reiði og
loks samviskubit. Reiðin kom því
þú varst svo ungur og varst tekinn
frá okkur svo snögglega. Sam-
viskubitið kom vegna þess að ég
hafði hvorki heyrt í þér né séð svo
lengi. Núna situr söknuðurinn einn
eftir. Þó svo að við höfum ekki hist
eins oft og við hefðum viljað, þótti
okkur voða vænt um hvort annað
og vissum það bæði. Eftir að þið
mamma skilduð þegar ég var 5 ára
bjuggum við í Neskaupstað í nokk-
ur ár og við Valdís systir komum
alltaf til þín aðra hverja helgi eins
og gengur og gerist. Ég man að
Valdís grét stundum þegar hún
átti að fara að sofa því hún var svo
lítil þá og saknaði mömmu. Þá
samdir þú vögguvísu.
Sofðu litla barnið mitt,
sofðu vært og rótt.
á morgun kemur mamma þín
og þú verður sótt.
Ef lokar bara augunum
þá dreyma fer þig fljótt,
þöndum vængjum svífur burt
gegnum dimma nótt.
Í einni Danmerkurheimsókninni
tókum við ferju til Noregs og
keyrðum svo á litla Ford KA-inum
þínum alveg til norður Noregs til
Auðar frænku. Á leiðinni upp Nor-
eg henti ég tyggjóinu mínu út um
gluggann á meðan við vorum á
fullri ferð. Þegar við stoppuðum
kom það svo í ljós að tyggjóið
hefði ekki farið langt heldur hafði
það klesst og flast út um utan-
verða bílhurðina. Þú varst nú ekk-
ert rosalega sáttur.
Þú sendir okkur líka stundum
pakka til Íslands. Ég man að í ein-
um pakkanum voru örugglega 10
kíló af útlensku nammi sem við
systur vorum rosa ánægðar með.
Þú sendir mér líka stundum geisla-
diska með dönskum rokkböndum,
s.s. Dizzy Mizz Lizzy og Disneyl-
and after Dark sem ég hlustaði
mikið á og geri enn. Þú gafst mér
líka diska með þínum gítarhetjum
sem voru Satriani, Steve Vay og
Eric Johnson. Það var á þessum
árum sem minn tónlistarsmekkur
var að mótast og áttir þú stóran
þátt í því. Ég var trúlega ekkert
venjuleg unglingsstelpa labbandi
um allt hlustandi á þessa kalla. Í
dag þegar ég er spurð um tónlist-
arsmekk finnst mér auðveldast að
segja bara pabbarokk sem mér
finnst vera rokk frá 1960-1980. Ég
leit alltaf mjög mikið upp til þín og
fannst þú flottastur í heiminum
þegar þú spilaðir á gítarana þína.
Mamma gaf okkur systrum svo
nælon strengja gítar til þess að
glamra á. Maður var ekki lengi að
læra þessi helstu grip og byrja að
spila einhver lög. Síðan þegar þú
fluttir aftur á klakann vildi ég nátt-
úrulega fá alvöru gítarkennslu og
reyndum við í nokkur skipti. Þú
byrjaðir á því að kenna mér ein-
hverja skala, en mikið rosalega
fannst mér það leiðinlegt. Ég vildi
bara spila lög og var trúlega ekk-
ert rosalega góður nemandi. En þú
reyndir allavega.
Þú varst frábær kokkur og alltaf
ótrúlega fyndinn. Þú varst líka
ótrúlega góður maður og þóttir
mjög vænt um okkur systur. Þú
endaðir alltaf öll símtöl, bréf og e-
mail á að segja hversu mikið þér
þætti vænt um okkur og hvað þú
elskaðir okkur mikið. Ég vil þess
vegna enda þetta á því að mér þótti
óendanlega vænt um þig, elsku
pabbi minn.
Þín dóttir,
Sunna.
Mig langar að kveðja þig með ör-
fáum línum.
Norðfjörður
Kyrrð
að morgni.
Í þorpi
við fjörð.
Kyrrð svo mögnuð.
Auðheyrð.
Hljómkviða
fylgi þér.
Þegar öllu lýkur hér á þessu
sviði þá eru það Sunna, bambas-
telpan með brúnu augun, og Valdís
Anna, fjörugi hvolpurinn með bláu
augun, sem þú fylgir áfram alla
tíð. Mig langar að leyfa þessum
litlu ljóðum að fylgja með, því þú
gafst þeim þína bestu eiginleika.
Sunna
Silfurhvít birta
þú tyllir þér á tær
teygir hendurnar til stjarnanna.
Obbo sí lyfta mér
lofið mér að fljúga.
Ég er lítill Þrastarungi
Valdís Anna
Augun þín björt
bláber um haust.
Alltaf full af lífi og hlýju.
Að horfa í þau
er á við heilt glas af Q10.
Augun þín bláu
bera með sér austrið
sem fyrsti dagur.
Hnöttótt sáu lífið
fullt af fyrirheitum.
Takk fyrir, Þröstur.
Hafdís.
Þröstur var svaramaður bróður
síns, mannsins míns, þegar við
giftum okkur fyrir 15 árum. Þá
hafði ég einu sinni hitt hann áður,
það var í þrítugsafmælinu hans.
Þá fannst mér hann gamall. Nú
finnst mér hann ungur. Alltof ung-
ur. Ég kynntist Þresti best þegar
hann bjó hjá okkur Einari um tíma
fyrir nokkrum árum. Þá var hann
að koma heim eftir nokkurra ára
dvöl í Danmörku. Það var ekki erf-
itt að hýsa Þröst því að hann var
auðveldur í sambúð, og lét sitt
ekki eftir liggja.
Oft þegar við hjónin komum
heim eftir langan vinnudag var
Þröstur búinn að töfra fram dýr-
indis kvöldverð með öllu tilheyr-
andi. Hann var jafnvígur á allan
mat, hvort sem það var villibráð
eða indverskur. Allt lék þetta í
höndunum á honum. Hann var vin-
ur barnanna okkar. Gaf sér alltaf
tíma til að spjalla við þau og hlusta
á þau. Ég hef heyrt þau tala um
það hvað það var þeim mikilvægt
og hvað Þröstur frændi væri
skemmtilegur. Fyrir mér var
Þröstur eins og góð gestaþraut.
Gat verið notalega erfiður en um
leið skemmtilegur. Hann beitti
gjarnan fyrir sig góðlátlegri kald-
hæðni þegar maður ræddi mál við
hann sem snertu hann óþarflega
djúpt. Við gátum verið álíka kald-
hæðin í glettninni en þó hafði
hann ávallt vinninginn. Ég var
stundum ekki alveg viss hvenær
hann var að grínast og hvenær
ekki. Þá var Þresti skemmt.
Svarta keila er dæmi um orð
sem hann notaði gjarnan þegar
hann hitti mig. Hann vildi meina
að þetta væri blótsyrði sem hann
og hans fjölskylda hefði notað svo
lengi sem menn muna. Þetta orða-
tiltæki væri að austan og notað
þegar um það bil allt væri að fara
í bál og brand. Ég hef nú í bráð-
um 10 ár reynt að sannreyna
þetta með öllum tiltækum ráðum.
Þráspurt Þröst hvort þetta sé not-
að – hann hefur bara glott, og
fullvissað mig um svo sé. Ég hef
farið í orðabækur og bækur um
orðatiltæki, reynt að spyrja systk-
ini hans en enginn er viss. Ég
ætla því að trúa Þresti í þetta
skipti – jafnvel þó að ég finni fyrir
glottinu hans og segja „Svarta
keila“.
Ragnheiður Thorsteinsson.
Lífið er hringrás. Við fæðumst
og við deyjum, en ráðum engu um
hversu langt er þar á milli. Kær
móðurbróðir minn, Þröstur Rafns-
son, fékk allt of stuttan tíma.
Hann varð 47 ára gamall og átti
mikið ógert. Hann hafði vænting-
ar til lífsins og ég harma fráfall
hans.
Elísa Kristbjörg móðir mín og
systir Þrastar féll frá fyrir fjórum
árum síðan, rétt rúmlega sextug.
Síðan þá hefur á hverju ári fallið
frá eitt af þeim systkinum. Þau
eru því orðin fjögur Rafnsbörnin
sem hafa dáið á þessum fjórum
árum. Öll hafa þau látist langt um
aldur fram eða frá 47-63 ára.
Þetta er enginn aldur og áttu þau
öll að njóta lífsins til efri ára.
Okkur ættingjum er mjög brugðið
og höfum af þessu verulegar
áhyggjur. Dánarorsök þeirra virð-
ist engin sú sama. Eftir lifa 3
Rafnsbörn, sem verða að gæta
heilsu sinnar. Ég segi mínum
dætrum, að langamma þeirra varð
105 ára. Því sé verulega hætt við
að ég og þær verðum eldgömul. Á
þetta bendi ég sérstaklega undir
vökulum augum langömmu, sem
er fyrir framan mig máluð af
Herði bróður Þrastar.
Þröstur var maður með afburða
keppnisskap og skarpgreindur.
Við rifumst hart í pólitík og urð-
um iðulega fjúkandi vondir. Hefð-
bundið vikulegt spjall okkar var
litríkt. Aldrei kom ég að tómum
kofunum hjá Þresti og voru við-
ræðurnar bæði innilegar og harð-
skeyttar. Þarna var enginn með-
almaður á ferðinni. Rökfastur og
svo skemmtilegur að ég grét
venjulega úr hlátri í okkar spjalli.
Óhikað gerði hann grín að sínum
göllum og ekkert gerir manninn
reisulegri en það. Stoltur og
ákveðinn sjómannssonur frá Nes-
kaupstað. Hann var tilfinningarík-
ur með fádæmum og það end-
urspeglaði hann í tónlistinni sem
var einn helsti þátturinn í hans
lífi, gítarinn. Síðasti flutningur
Þrastar var í afmæli Agga sem er
einn helsti tónlistarfrömuður
Austfirðinga. Þar rokkaði Þröstur
lagið Sylvía, sem er varla tilviljun.
Glæsilegur maður og upplitsdjarf-
ur. Er nema von að konur hafi
heykst í knjánum í nærveru Þrast-
ar.
Ríkidæmi Þrastar var mikið og
fólst í dásamlegum dætrum hans,
Sunnu og Valdísi Önnu og í þeim
endurspeglast atgervi hans. Að sjá
þær og heyra léttir okkur ætt-
ingjum og vinum lífið. Þær eru
stolt hans. Farðu í friði, frændi
kær.
Helgi Gíslason.
Fáein kveðjuorð.
Í dag kveðjum við úr 63 árgangi
frá Norðfirði Þröst Rafnsson, sem
varð bráðkvaddur á heimili sínu.
Módel 63 taldi yfirleitt um 45
manns og var skipt upp í 2 bekkj-
ardeildir, inn- og útbær í Nes-
skóla. Um flest var þetta ósam-
stæður árgangur, öfugt við Model
62 og 64, sem voru líka fjölmennir.
Þröstur varð fljótt áberandi í
bekknum, sýndi oft kraft og frum-
kvæði og fór fyrir hópnum.Við
urðum samferða upp grunnskólann
og fyrstu 2 vetur í því sem nú er
Verkmenntaskóli Austurlands, og
var undir stjórn Gerðar G. Ósk-
arsdóttur.
Þröstur hafði mikla hæfileika,
m.a. á tónlistarsviðinu. Snjall gít-
arleikari og hafði næmt tóneyra.
Grúskaði mikið í tónlist og var haf-
sjór af fróðleik á því sviði. Er það
enn ógleymanleg sjón þegar Þröst-
ur, sem var ekki með stærri
krökkum, fékk það hlutverk að
spila á túbu í Lúðrasveit Norð-
fjarðar. Það lá við að hljóðfærið
væri stærra en hljóðfæraleikarinn.
Sennilega var hljóðfærið stærra.
Óvenju margir úr Model 63 hafa
tónlist að atvinnu.
En leiðir okkar Þrastar lágu
fyrst og fremst saman í gegnum
okkar aðaláhugamál á yngri árum,
fótboltann. Vorum ekki margir
sem gátum sparkað bolta skamm-
laust, en Þröstur var með þeim
betri. Man ég enn eftir því þegar
við unnum sportiðjótana í Model
64 á grasvellinum ofan við Víði-
mýri.
Þá glöddumst við, en þetta var
ekki endurtekið síðar þar sem
Model 64 hafði yfir miklu fleiri
betri spilurum að ráða. Þetta var
okkar dagur 2:0.
Spiluðum saman upp yngri
flokka Þróttar, en fljótlega heltók
tónlistin huga Þrastar og virkni á
vellinum minnkaði.
Einnig áttum við margar og
góðar rimmur út af enska bolt-
anum. Hans lið var Liverpool en
ég stóð með besta og skemmtileg-
asta liðinu á þeim tíma, Derby Co.
Get viðurkennt það nú að Liver-
pool er stærri klúbbur.
Á yngri árum vorum við Þröstur
ekki alltaf dús, en höfðum þann
eiginleika báðir að leysa málin.
Þröstur var mikill grúskari í sér
og vel að sér á mörgum sviðum,
leitandi og forvitinn.
Ótímabært andlát Þrastar minn-
ir mann á hverfulleika lífsins og
það verður óraunveruleg og und-
arleg tilfinning að fylgja leik- og
æskufélaga síðasta spölinn. Þetta
er ekki hár aldur þó virðulegur sé.
Votta dætrum, systkinum og
öðrum aðstandendum mína samúð.
Davíð Heiðar Hansson.
Þröstur Rafnsson
 Fleiri minningargreinar um Þröst
Rafnsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.