Morgunblaðið - 10.01.2011, Qupperneq 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. JANÚAR 2011
✝ Erla KolbrúnValdimarsdóttir
fæddist í Reykjavík
10. ágúst 1937. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 3.
janúar 2011.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 12.
apríl 1913, d. 6. júlí
1985, og Valdimar
Kristjánsson, f. 5.
febrúar 1911, d. 2.
október 1994. Sigríð-
ur og Valdimar eign-
uðust þrjú börn saman og var Erla
þeirra elst, systkin hennar eru Sig-
urþór Valdimarsson, f. 1946,
kvæntur Sigrúnu Guðjónsdóttur, f.
1946, og Bjarney Guðlaug Valdi-
marsdóttir, f. 1949, gift Guðmundi
Jóhannessyni, f. 1954. Fyrir átti
Valdimar dóttur, Unni Valdimars-
dóttur, f. 1935, d. 1959.
Erla giftist árið 1957 Eysteini
Ragnari Jóhannssyni, f. 1933, d.
1973, þau skildu árið 1961. Synir
þeirra eru Örn Eysteinsson, f. 1958,
í sambúð með Margréti Sverr-
isdóttur, f. 1961, og
Björn Eysteinsson, f.
1960, giftur Guð-
björgu Birnu Guð-
mundsdóttur, f. 1963.
Erla átti dóttur, Írisi
Árnadóttur, f. 1963,
sem ættleidd var til
hjónanna Grétu
Ámundadóttur og
Árna Halldórssonar.
Erla hóf sambúð með
eftirlifandi sambýlis-
manni sínum, Guð-
mundi Stefánssyni
hljóðfærasmíðameist-
ara árið 1971. Dóttir þeirra er Sig-
ríður Guðmundsdóttir, f. 1974, gift
Þorsteini Jóhannssyni, f. 1975. Fyr-
ir átti Guðmundur einn son, Ragnar
Daníel Guðmundsson, f. 1963.
Erla ólst upp í Reykjavík og bjó
þar alla tíð. Hún starfaði á Fjölrit-
unarstofu árin 1963-1968, í Mæðra-
búðinni 1968-1971 og á Landspít-
alanum 1971-1995 þegar hún hætti
af heilsufarsástæðum.
Útför Erlu fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag, mánudaginn 10. jan-
úar 2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Þegar ég kveð Erlu tengdamóður
mína þá fyllist ég þakklæti fyrir lið-
in ár og reikar þá hugurinn til baka.
Það var fyrir tæpum þrjátíu árum
þegar ég kynntist Bidda syni henn-
ar. Tók hún mér strax af einstakri
hlýju og umhyggju sem ég naut síð-
an alla tíð. Ég hef alltaf verið sann-
færð um að fáir hafi átt jafn góða
tengdamóður og ég. Þegar við eign-
uðumst Alexander, okkar fyrsta
barn, var hún mikill stuðningur í
einu og öllu. Þegar hann var hjá
ömmu sinni í pössun þá hugsaði hún
bara um hann og lét allt annað víkja
á meðan. Þannig var Erla, allt sem
hún tók sér fyrir hendur gerði hún
af kostgæfni og alúð hvort sem það
var starfið hennar, heimilið eða fjöl-
skylda.
Um fertugt greindist hún með ms
sjúkdóm en lifði með sjúkdómnum
og komst alltaf upp úr þeim veik-
indum sem komu í köstum. Fyrir
um það bil fimmtán árum missti hún
heilsuna. Muggur stóð sem var
klettur við hlið hennar og sinnti
hann henni af einstakri umhyggju í
veikindum hennar. Áður en hún
veiktist voru þau mjög dugleg að
ferðast um landið, ganga um heiðar
og svo voru það gönguskíðin á vet-
urna. Á árum áður fóru þau í tjaldú-
tilegur með drengina Örn og Bidda
út um allt land sem ég, naut síðar
góðs af með Bidda þar sem þau
smituðu hann af ferðaáhuganum.
Seinna fóru þau ásamt Siggu dóttur
sinni, sólargeislanum í lífi þeirra,
sem fæddist á unglingsárum drengj-
anna, meira með vinum sínum Ástu
og Grími í Hvalsá. Þar áttu þau
margar góðar stundir, sem við feng-
um að heyra skemmtilegar sögur af.
Það var Erlu mikill harmur að
missa Ástu, bestu vinkonu sína, fyr-
ir nokkrum árum. Það var mér því
einstök ánægja að fá að fara með
Erlu og Mugg í Hvalsána í sumar,
hitta Grím og fjölskyldu hans og
hvað Erla gladdist við að hitta
barnabörn Ástu vinkonu sinnar sem
voru þar stödd ásamt afa sínum og
foreldrum. Aðra eftirminnilega ferð
áttum við haustið 2005 þegar við
Biddi fórum með Erlu og Mugg til
Kaupmannahafnar í nokkra daga,
þar gengum við um á daginn og
skoðuðum staði þar sem Muggur
hafði unnið og lært hljóðfærasmíð-
ina, á kvöldin sátum við og töluðum
saman um gamla og nýja daga.
Þetta ár og árið á eftir fór hún í
fleiri utanlandsferðir. Hún fór tvisv-
ar til London að heimsækja Siggu
og fjölskyldu. Ekki löngu síðar fór
hún til Kanaríeyja með systur sinni
Bjarneyju í gott frí. Hún hafði þá
tekið sér hátt í fimmtíu ára frí frá
utanlandsferðum. Hún varð miklu
hressari og veittu þessar ferðir
henni mikla ánægju.
Kvöldið áður en hún dó var ég
farin að halda að hún myndi ná sér
upp úr þessum veikindum og farin
að hugsa hvert við myndum fara
næst. En svo fór nú ekki. Við litla
fjölskyldan hennar munum öll sakna
hennar sárt. En nú er hún laus úr
viðjum veikindanna og trúi ég því að
hún sé komin á betri stað þar sem
henni líður betur en henni leið síð-
ustu árin. Ég held líka að þar sé hún
búin að hitta mömmu sína og pabba,
Ástu og allar aðrar vinkonur sínar
sem fóru á undan henni.
Ég þakka samfylgdina og allt sem
þú gerðir fyrir mig og drengina
mína. Ég votta ástvinum Erlu mína
dýpstu samúð.
Guðbjörg B. Guðmundsdóttir.
Elsku amma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Takk, amma, fyrir allt.
Alexander og Daníel Örn.
Erla Kolbrún
Valdimarsdóttir
Í Karíbahafinu eru
fjölmargar fagrar eld-
fjallaeyjar sem eru í
Evrópusambandinu.
Þaðan eru um 6.000
km til Brussel en frá
Íslandi til Brussel eru
um 2.000 km. Á eyj-
unni Guadeloupe búa
um 450.000 manns og
Martinique um eða yf-
ir 400.000. Báðar eyj-
arnar eru í eigu
Frakka.
Bæði Bretar og Frakkar þrátt-
uðu um þessar þrælaeyjar sem
voru í raun hafðar sem geymslu-
svæði og ígildi afréttar fyrir rétt-
indalaust fólk áður en það var selt
inn á markaðinn í Norður-Ameríku.
„Suður um höfin að sólgylltri
strönd …“
Við sólgylltar strendur eyja í
Karíbahafinu býr fólk af mörgum
ættbálkum sem fluttir voru nauð-
ugir frá heimkynnum sínum í Afr-
íku og lifðu af hörmungar og vos-
búð sem þrælaflutningum fylgdi.
Við þessi viðskipti Breta, Frakka
og einnig Hollendinga aðstoðuðu
m.a. arabar frá Marokkó sem sáu
um skelfilega fólksflutninga yfir
eyðimerkur í átt að uppboðsmark-
aði rauðu borgarinnar Marrakech.
Þetta minnir á arabahöfðingja
sem ætlað var að koma inn í Kaup-
þing með afburðamikið eigið fé sem
enginn fótur virðist hafa verið fyrir
enda bankinn löngu gjaldþrota og
með gjörónýtt eignasafn. Þennan
banka fjármögnuðu Bretar, Frakk-
ar og Hollendingar á sínum tíma og
bættu svo í hjá bæði Landsbank-
anum og Glitni ásamt Þjóðverjum.
Þeir láta ekki að sér hæða sem
telja sig betur fara með fé en aðrir
menn og virðast enn hafa ráðrúm
til að selja Ísland með skuldsettri
yfirtöku. Hin gömlu kynni gleymast
ei.
„… sigli ég fleyi mínu til að
kanna ókunn lönd“
Íslendingar eru ein þjóð með eig-
in þjóðtungu. Við flúðum skattp-
íningu í Noregi sem við höfum nú
sjálf komið okkur í án utanaðkom-
andi hjálpar. Eyjarskeggjar og af-
komendur þræla við Karíbahafið
voru fluttir nauðugir í þrældóm en
hingað komum við sjálfviljug og
byggðum upp í gegnum súrt og
sætt það sem við höfum í dag. Er
það einhvers virði? Er einhvers
virði að hafa eigin tónskáld, eigin
rithöfunda, ríkulegar bókmenntir,
eigin leiklist og vilja fjölda fólks til
að stunda list sína á íslenskri
tungu?
Íslendingar byggja samfélag sitt
á ríkri tungu, sterkum kristilegum
siðferðisgrunni, glæsilegum bók-
menntum og fjölbreyttri menningu
sem standa verður vörð um. Við
virðum trúfrelsi og tjáningarfrelsi
að fullu. Við erum hluti af opnu
fjölmenningarsamfélagi.
Við verðum að fæða og klæða
börn okkar. Bókvitið verður ekki í
askana látið. Sem þjóð eigum við að
takast á við erfiðleika og takmarka
utanaðkomandi bjarnargreiða sem
síðar mun verða innheimtur að
fullu ásamt vöxtum. Verðum ekki
skuldaþrælar. Þjóðtunguna tekur
enginn af okkur. Sjálfstæð og sam-
einuð skulum við greiða það sem
okkur ber að greiða lögum sam-
kvæmt og gæta siðgæðis. Siglum
svo fleyi okkar ekki
aftur í strand við sól-
gyllta strönd.
„Á meðan ég lifi, ei
bresta þau bönd …“
Flestar eyjar í Kar-
íbahafinu hafa hvorki
fyrr né síðar fengið
fullveldi né hlotið fullt
sjálfstæði frá Frökkum
eða Bretum. Hverju
sætir? Afkomendur
þræla á þessum eyjum
hafa aldrei fengið full
réttindi eins og við Íslendingar á
meðal þjóða. Líklega fá þau þessi
réttindi ekki því þetta fólk er alltaf
þrælar í augum yfirboðara sinna,
eigenda og afkomenda þeirra. Það
sýnir fjöldi þessa fólks á þingum
ríkjanna og einnig í tilboði til okkar
um 2 til 4 þingsæti á Evrópuþing-
inu.
Þrælarnir gátu ekki byggt upp
samtakamátt sinn á einni þjóð-
tungu. Því var hægt að ala á sundr-
ungu á milli ættbálka og kynslóða
enda margir slitnir upp með rótum
í Afríku og fluttir um langan þyrn-
um stráðan veg. Ætla vinaþjóðir að
slíta okkur Íslendinga í sundur og
sæta lagi þar sem við liggjum vel
við höggi?
„… sem bundið mig hafa við
suðræna strönd“
Við getum sjálfstæð valið okkur
vini. Við skulum byggja upp trún-
aðartraust á erlendum vettvangi.
Við megum ekki skuldsetja okkur
og leggja sveitarfélög eða önnur
samfélög okkar fjárhagslega í rúst.
Þeir sem geta ekki rekið sveit-
arfélög eða hvað þá þjóðfélög eiga
ekki að vera kjörnir til slíks, hvað
þá endurkjörnir. Það er öllu vanda-
samara að reka ríkt samfélag en fá-
tækt. Auðsóttara er að eyðileggja
fagra kornakra en að rækta upp
frjókorn sem vaxið getur úr grasi
og gefið af sér í hrjóstrugu landi.
Veldur sá er á heldur.
Ísland er hluti af Evrópu og okk-
ur þykir vænt um þessa gyðju sem
ól Seifi tvo syni og heiminum tvær
styrjaldir. Við erum ekki á móti
Evrópusambandinu en viljum ekki
öll ganga í það heilaga þó að heim-
anmundurinn kunni að verða gull
mikið og yndislegt vín. Konungs-
og aðalsfjölskyldur Evrópu þekkja
ekkert annað en að heimanmund-
urinn sem fæst þess í stað sé mikið
landnæði og líklega Ísland allt og
þjóðtungan með. Það er þessi saga
og þessi grunnur sem sýnir að kon-
ungdómurinn getur verið víður inn-
göngu en þröngur útgöngu. Það er
ekki ástin ein sem bundið hefur
Evrópusambandið við suðrænar
þrælastrendur og aflandseyjar sín-
ar.
Er Ísland til sölu eða er það selt?
Hefur þjóðin veitt umboð til þess
að selja sig í þrældóm eða er hún
tilbúin sjálf að lækka skatta, takast
á við vandann og vinna sig út úr
honum? Skýtur nú skökku við að
þeir sem vildu Ísland herlaust og
úr Nató ætli nú að selja landið.
Er Ísland til sölu
eða er það selt?
Eftir Svein Óskar
Sigurðsson
Sveinn Óskar Sigurðs-
son viðskiptafræðingur
» Skýtur nú skökku
við að þeir sem vildu
Ísland herlaust og úr
Nató ætli nú að selja
landið.
Höfundur er BA í heimspeki og hag-
fræði, MBA frá Háskóla Íslands.
Nú hefur bróður-
sonur minn Ólafur
Matthíasson stigið
sín hinstu skref yfir
móðuna miklu sem
öllu mannkyni er ætlað að ganga
og enginn fær umflúið. Ég hygg að
hvíldin hafi verið honum kærkom-
in eftir langvarandi veikindi. Óli,
eins og hann var kallaður, náði
aldrei fullkomnum líkamsstyrk eft-
ir fæðingu.
Hann bar þann kross til æviloka
af miklu æðruleysi og karl-
mennsku svo að aðdáunarvert var.
Aldrei heyrði ég hann kvarta enda
jákvæður og einbeittur, það var
hans lyndiseinkunn.
Óli missti föður sinn fyrir rúmu
ári. Á milli þeirra feðga var mikil
vinátta og kærleikur. Mér fannst
eins og einhver lífsneisti slokknaði
hjá Óla við föðurmissinn. Seinustu
ár Óla var hjólastóll hans föru-
nautur sem létti honum lífið eftir
því sem aðstæður leyfðu hverju
sinni.
Þrátt fyrir þungan kross sem
Óli bar naut hann ákveðinnar gæfu
sem fólst m.a. í að alast upp hjá
föðurafa sínum og ömmu, þeim
sómahjónum Guðbjörgu og Sveini
Ólafur Matthíasson
✝ Ólafur Matthías-son fæddist á Sel-
fossi 13. ágúst 1953.
Hann lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
annan dag jóla, 26.
desember 2010.
Útför Ólafs fór
fram frá Garðakirkju
5. janúar 2011.
frá Uxahrygg, hjá
þeim fékk hann það
veganesti sem aldrei
verður fullþakkað,
þessa veganestis
naut Óli til æviloka.
Auk þessa naut Óli
þeirrar gæfu að
kvænast Helgu
Káradóttur, sann-
kölluðum engli í
mannheimum. Henn-
ar umhyggju, vænt-
umþykju og kærleika
naut Óli í ríkum
mæli.
Ég heimsótti Óla og Helgu oft á
þeirra heimili, því segi ég þetta af
eigin reynslu og þekkingu, ég vil
þakka þær samverustundir. Ekki
yrði ég undrandi þá er kallið kem-
ur til Helgu, þó englar alheimsins
roðnuðu örlítið þegar Helga kemur
svífandi á sínum stóru björtu
englavængjum inn í himnasalinn
með bros á vör. Hafi hún heiður og
þökk.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Júlíu móður Óla og
systkina hans, allra ættingja og
vina.
Hafsteinn Sveinsson.
Óli Matt hefur kvatt þetta líf,
eftir löng og erfið veikindi.
Óli frændi var alinn upp hjá
ömmu Guðbjörgu og afa Sveini í
góðu atlæti. Hann var um margt
eftirminnilegur, kannski mest fyrir
að hann hafði sterkar skoðanir á
flestum hlutum, skapmikill og
hafði beittan húmor. En hann hló
líka hátt og innilega, eins og pabbi
hans og var fljótur að sjá smáat-
riði í lífinu sem voru spaugileg.
Óli starfaði lengst af sem leigu-
bílstjóri hjá BSR og keyrði eins
lengi og kraftar hans leyfðu. Hann
flutti í SEM húsið og fljótlega
kynntist hann Helgu sinni sem var
ein mesta gæfa í lífi Óla. Þau
gengu í hjónaband og við höfum
aldrei séð hann Óla jafn hamingju-
saman. Óli hafði mikinn áhuga á
ættfræði og grúskaði mikið þegar
hann hætti á vinnumarkaði og var
heima. Óli og Helga áttu líka lítinn
kanarífugl sem fékk eins gott at-
læti og einn lítill fugl getur fengið.
Þau voru ótrúlega dugleg að heim-
sækja pabba, þegar hann var á
spítalanum, komu keyrandi á stól-
unum sínum næstum því í hvaða
veðri sem var.
Okkur fannst dimma yfir Óla
þegar hann missti pabba sinn sl.
sumar og eins og hann hafi
kannski ekki náð að rétta úr sér
eftir það. Undanfarnir mánuðir
hafa verið erfiðir, bæði fyrir Óla
og Helgu. Óli sofnaði svo svefn-
inum langa á annan dag jóla, þeg-
ar ljósadýrðin er í hámarki og
stjörnurnar blika skærast á himn-
um.
Við kveðjum góðan dreng, með
bæninni sem amma Guðbjörg
kenndi okkur og þökkum fyrir
samfylgdina.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þínar frænkur,
Þórunn og Sveinbjörg.