Morgunblaðið - 11.03.2011, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MARS 2011
✝ Thor Vil-hjálmsson
fæddist í Edinborg
í Skotlandi 12.
ágúst 1925. Hann
varð bráðkvaddur
2. mars 2011.
Foreldrar hans
voru Kristín Thors
húsmóðir, f. 16.2.
1899 á Akranesi, d.
27.7. 1972, og Guð-
mundur Vilhjálms-
son, forstjóri Eimskipafélags
Íslands, f. 11.7. 1891 á Und-
irvegg í N-Þingeyjarsýslu, d.
26.9. 1965. Systkini Thors eru
Helga Alice, húsmóðir og rit-
ari, f. 15.8. 1926, gift Magnúsi
Magnússyni, f. 1926, Guð-
mundur William, lögfræðingur
og innkaupastjóri hjá Flug-
leiðum, f. 24.5. 1928, kvæntur
Guðbjörgu Jónínu Vilhjálms-
son, f. 1930, Margrét Þorbjörg
húsmóðir, f. 29.7. 1929, gift
Sverri Norland, f. 1927, d.
2007, og Hallgrímur, f. 26.11.
1930, d. 7.4. 1945.
Thor kvæntist hinn 20.12.
1952 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Margréti Indriðadóttur,
fyrrv. fréttastjóra, f. 28.10.
1923. Foreldrar hennar voru
Laufey Jóhannsdóttir hús-
móðir, f. 19.11. 1897, d. 25.1.
1995, og Indriði Helgason, raf-
virkjameistari og kaupmaður,
Reykjavík frá stofnun 1985 til
dauðadags og stýrði Dante-
félaginu og PEN á Íslandi um
árabil. Thor var einn stofnenda
Birtings 1955 og þar í ritstjórn
til 1968. Thor bar svart belti í
júdó, hafði gráðuna 2. Dan og
var formaður Júdófélags
Reykjavíkur í nokkur ár. Þar
var hann heiðursfélagi. Eftir
Thor liggur á fimmta tug bóka.
Fyrst kom Maðurinn er alltaf
einn, 1950, en meðal annarra
bóka hans má nefna Kjarval,
1964, Fljótt fljótt sagði fuglinn,
1968, Grámosinn glóir, 1986, og
Morgunþulu í stráum, 1998.
Thor var mikilvirkur þýðandi
úr fjölmörgum tungumálum og
bækur hans hafa verið þýddar
víða um lönd. Einnig hélt Thor
nokkrar sýningar á málverkum
sínum. Thor hlaut bókmennta-
verðlaun Norðurlandaráðs árið
1987 fyrir skáldsöguna Grá-
mosinn glóir, heiðursverðlaun
Sænsku akademíunnar 1992, Ís-
lensku bókmenntaverðlaunin
1998 og menningarverðlaun
DV tvívegis. Hann hlaut heið-
ursorðu franska ríkisins og
ítölsku orðuna Cavaliere del-
l’Ordine dello Merito. Thor var
á síðasta ári gerður að heið-
ursdoktor við Háskóla Íslands.
Thor verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í dag, 11. mars
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
f. 7.10. 1882, d.
26.3. 1976. Börn
þeirra eru: 1) Örn-
ólfur, íslensku-
fræðingur og for-
setaritari, f. 8.6.
1954. Kona hans er
Margrét Þóra
Gunnarsdóttir Dyr-
set tónlistarkenn-
ari, f. 1954, börn
þeirra eru: a) Mar-
grét Edda, f. 1987,
b) Þórgunnur Anna, f. 1990, og
c) Gunnar Thor, f. 1994. 2)
Guðmundur Andri, rithöfundur
og ritstjóri, f. 31.12. 1957. Kona
hans er Ingibjörg Eyþórsdóttir
tónlistarfræðingur, f. 1957.
Börn þeirra eru: a) Svandís
Roshni, f. 1995, og b) Sólrún
Liza, f. 2000.
Thor lauk stúdentsprófi frá
MR 1944. Hann stundaði nám
við norrænudeild HÍ, í Eng-
landi og við Sorbonne-háskóla í
París; dvaldi einnig lengi á Ítal-
íu og Spáni. Thor var formaður
Rithöfundafélags Íslands 1966-
1968, í stjórn Rithöfunda-
sambands Íslands 1972-1974 og
forseti Bandalags íslenskra
listamanna 1975-1981. Hann sat
í framkvæmdastjórn Listahátíð-
ar í Reykjavík 1976-1980, í und-
irbúningsnefnd Kvik-
myndahátíðar 1978 og 1980, í
stjórn Bókmenntahátíðar í
Lífslistamaðurinn og eldhug-
inn Thor Vilhjálmsson er fallinn
frá. Á snöggu augabragði. Og við
sem erum ennþá hér verðum að
horfast í augu við að allt er
breytt. Tilveran hefur misst lit
því Thor átti engan sinn líka.
Engan. Frá honum streymdi
óþrjótandi hlýja, áhugi, hvatning.
Andagift. Engan hef ég þekkt
sem glímt hefur jafnhraustlega
við ellina og Thor. Af þvílíkum
þrótti og staðfestu. Einhvern
veginn var næstum eins og hann
myndi hafa betur í þeim átökum.
Hann ögraði máttarvöldum.
Hann ögraði sjálfum sér. Hann
unni sér engrar hvíldar í því að
örva andann til dáða. Opnaði og
nærði öll skilningarvit. Drakk í
sig lífið, listina og náttúruna. Og
miðlaði ríkulega.
Thor var þakklátur tengda-
pabbi sem alltaf átti falleg og hlý
orð. Hann var vinur. Og svo var
hann dásamlegur afi. Afi Thor.
Afi sem hafði óþrjótandi áhuga
og endalausan tíma, þrátt fyrir
öll verkefnin sem hann ævinlega
var með í bígerð. Skilningsríkur,
stoltur afi, sem elskaði og dáði
barnabörnin. Og sú ást var sann-
arlega endurgoldin. Hann var afi
sem spann sögur, afi sem teikn-
aði óteljandi myndir með töfra-
penna eftir nákvæmri forsögn,
afi sem var gáfaður, sterkur og
næmur, afi sem lék apa svo börn-
in borðuðu, afi sem kisi tók ást-
fóstri við, afi sem spilaði Vivaldi í
bílnum, afi sem lék sér með orð.
Afi sem var upptendraður. Afi
með opinn faðm. En það var lífs-
förunautur hans, Margrét Indr-
iðadóttir, sem gerði honum kleift
að njóta sín eins og hann gerði.
Hún sá til þess að hann fékk not-
ið sín sem listamaður. Hún var
jarðtengingin, kletturinn, skyn-
semin, ástin í lífi hans. Hún var
hetjan hans. Hafi þau einlæga
þökk.
Margrét Þóra Gunnarsdóttir.
Mig langar að segja frá nokkr-
um minningum um afa frá því ég
var lítil. Einu sinni vorum við
systir mín og afi úti í garði heima
hjá afa og ömmu. Við fórum í
feluleik og eltingaleik í kringum
lítinn kofa sem er í garðinum. Við
systir mín földum okkur oftast á
bak við kofann. Afi fann okkur og
þá hófst eltingaleikurinn.Við
systurnar hlupum í kringum kof-
ann þegar afi kom til að hann sæi
okkur ekki og afi hljóp á eftir.
Hér er önnur minning um afa.
Alltaf þegar við fórum labbaði afi
út á tröppur og veifaði með báð-
um höndum þangað til bíllinn
hvarf úr augsýn, þá fór hann inn.
Og ég mun alltaf muna þegar
hann stóð úti á tröppum og
kvaddi okkur.
Sólrún Liza Guðmundsdóttir.
Afi Thor átti töfrapenna með
bláan búk en hvítan haus sem
hafði fjóra liti – rauðan, bláan,
grænan, svartan. Töfrapenna
sem gat skipt um lit – afapenna.
Með þessum penna skapaði hann
ótal listaverk með og handa
barnabörnum sínum. Hann var
alltaf á þönum, svo margt sem
hann þurfti að koma í verk –
samt aðallega í höfðinu (hann var
nefnilega með heilu bækurnar í
höfðinu) – en þegar barnabörnin
áttu í hlut hafði hann ótakmark-
aðan tíma.
Hann var maður orðsins en
frábær hlustandi. Hann lagði sig
fram um að kynnast okkur,
hverju og einu fyrir sig, og sýndi
okkur alltaf óskipta athygli og
einlægan áhuga, því afi Thor
hafði mun meiri áhuga á því sem
við vorum að gera en öllu sem
hann hafði gert um ævina, og var
ennþá að gera.
Honum tókst alltaf að finna
upp á einhverju nýju og spenn-
andi að gera, spann með okkur
sögur og myndskreytti, gerði
matmálstíma að leik sem gat
staðið klukkutímum saman og lét
eftir okkur hina ýmsu dynti með
takmarkalausri þolinmæði og
brosi á vör. Vinnuherbergið hans
var ævintýraheimur sem við vor-
um alltaf velkomin í, hann leyfði
okkur að gramsa að vild og þar
voru ótrúlegustu hlutir: bækur
og blaðastaflar, hrúgur af gam-
alli erlendri smámynt, filmubox,
litir og myndir, alls konar tæki
og tól, vasahnífar, aflraunagorm-
ar …
Hann var örlátur maður, bæði
á tíma sinn sem og veraldlega
hluti. Hann spjallaði um allt milli
himins og jarðar við okkur, um
listir, menningu og hversdags-
lega hluti, rifjaði upp gamla tíma
og minningar, sagði langar sögur
af mönnum sem við höfðum aldr-
ei heyrt um, oft svo flóknar og
margslungnar að við þurftum að
einbeita okkur mikið til að fylgja
eftir frjóum huga hans. Hann
gerði ekki mannamun og talaði af
jafnmikilli virðingu um fræga rit-
höfunda og kvikmyndagerðar-
menn, sjómenn, afgreiðslufólk:
unga sem aldna. Við erum þakk-
lát og glöð fyrir að hafa átt svo
yndislegan afa, því hann var í
raun eins góður afi og mögulegt
er.
Eins og töfrapenninn hafði afi
margar hliðar. Rithöfundurinn,
myndlistarmaðurinn, ljósmynd-
arinn, júdókappinn sem var svo
sterkur í greipinni. Afi Thor. Þó
svo að afi Thor sé farinn er það
örlítil sárabót að hluti hans lifir
áfram í myndum, bókum og
minningum.
Afi Thor var góður afi.
Margrét Edda, Þórgunnur
Anna og Gunnar Thor.
Ekki þurfti annað til en að sjá
andliti hans bregða fyrir í sjón-
hending; það fór ekki á milli mála
að þar fór listamaður.
Thor frændi. Grátt, strýkennt
hárið og augun sem gátu í senn
verið svo athugul og hvöss að
engu var líkara en þau hefðu
fylgst með af fremsta bekk allt
frá sköpun heimsins, eða svo
björt og hlý að manni fannst sem
nú væri ekkert ómögulegt. En
hér verða aðrir til að fjalla um
einstakan persónuleika hans og
afrek.
Ég vona að Íslendingar skilji
og meti hversu dýrmætt er að
eiga fólk eins og frænda minn,
sem var þjóðlegur inn að beini og
um leið heimsmaður út í gegn.
Thor gengur vissulega ekki leng-
ur um stræti Reykjavíkur – en
landið er langt því frá „án“ hans.
Hann skilur eftir sig bækurnar,
og börn, barnabörn, minningar:
inspírerað og uppnumið fólk með
hvatningu í hjarta. Orkan sem
flæddi frá honum hefði getað
knúið lítinn bæ.
Nú er það okkar sem eftir
stöndum að halda blysinu á lofti.
Berjast „gegn dauðanum og fyrir
lífinu“ og með öllu því sem
frændi minn stóð fyrir og vernd-
aði: gæskunni, fegurðinni og
trúnni á þá list sem hefur líf okk-
ar á æðra stig. Því að það getur
listin svo sannarlega gert. Hún
felst ekki aðeins í því að skrifa
bækur og mála myndir: hún
kemur fram í því hvernig við lif-
um og umgöngumst hvert annað.
Að þessu leyti var Thor listamað-
ur fram í fingurgóma.
Hann hefði ekki viljað að ég
gerðist óþarflega væminn. En
þakklátur er ég: svo takmarka-
laust bljúgur og þakklátur. Fyrir
að hafa kynnst honum; fyrir að
hafa lesið bækur hans ungur og
óspjallaður, áritaðar, með hvata-
orðum og ástarkveðjum. Fyrir
öll okkar góðu samtöl og vinar-
kynni.
Hann var einn þeirra fáu
manna sem ég hef alltaf getað lit-
ið jafn mikið upp til og meðal
annars er það honum að kenna að
ég smitaðist ungur af rithöfunda-
bólunni og fyrir það get ég aldrei
fyrirgefið honum alveg og aldrei
þakkað honum nógsamlega held-
ur.
Ég get ekki annað en minnst
hans með gleði og fögnuði. Menn
eins og hann gera lífið auðugra
og hefja okkur hin hreinlega upp
á annað stig. Og eftir að þeir
halda á braut skilja þeir eftir
kraft í sálum okkar – að þessu
leyti lifa þeir áfram.
Aldrei óraði mig fyrir öðru en
hann væri eilífur, eins og sólin og
stjörnurnar – en svo er víst ekk-
ert í þessum heimi eilíft, ekki
einu sinni sólin og stjörnurnar.
En fyrir mér er Thor frændi ei-
lífur; svo lengi sem ég lifi, lifir
hann. Svo einfalt er það.
Margrét – ég votta þér mína
dýpstu samúð. Örnólfur, Andri,
Margrét Þóra, Ingibjörg, barna-
börn, önnur skyldmenni, vinir –
ykkur öllum líka. Og þér, elsku
amma mín.
Og þér, elsku Thor, færi ég
mínar einlægustu þakkir, fyrir að
hafa fengið að kynnast þér, og
nema og læra og þiggja.
Sverrir Norland.
Thor, móðurbróðir minn og
vinur, hefur kvatt þennan heim
okkur öllum að óvörum. Hann
var reyndar orðinn 85 ára gam-
all, sem þykir allnokkur aldur, en
þannig hugsuðu menn ekki um
Thor. Hann hafði sannarlega
gráan makka og kamp, en engum
datt í hug að tala um Thor sem
hæruskotinn öldung eða aldur-
hniginn mann. Orðið strákur,
sprækur og státinn, átti miklu
frekar við um hann allt til síðasta
dags.
Með okkur frændunum voru
miklir kærleikar. Við vorum ekki
aðeins skyldir samkvæmt ætt og
uppruna heldur ekki síður í and-
anum. Hvar sem við hittumst
féllumst við í faðma, kysstumst
og mærðum síðan hvor annan.
Það voru ávallt góðar stundir.
Frá Thor stafaði mikilli hlýju og
væntumþykju. Hann hafði áhuga
á því sem maður sagði og hlust-
aði af athygli. Að hlusta á hann
sjálfan var þó það sem máli
skipti. Hann var svo skemmtileg-
ur, lifandi, gáfaður og fróður, að
það var eins og manni væri kippt
úr gráum hversdagsleikanum
upp á eitthvert annað tilverustig,
þegar fundum okkar bar saman.
Í fyrra var haldinn bókamark-
aður í Perlunni rétt eins og nú.
Ég laumaði mér þangað dag einn
hálftíma fyrir lokun og rakst á
Thor. Eftir innilegt faðmlag hóf-
um við að skrafa og uggðum ekki
að okkur, fyrr en við vorum orðn-
ir einir viðskiptavina þar inni,
ljósin deyfð og okkur vinsamlega
bent á að búið væri að stengja
eins og sænskurinn segir. Þannig
var að hitta Thor. Ekkert snubb-
ótt halló og síðan strax bless. Ég
sé Thor fyrir mér í gamla daga á
Bergstaðastræti heima hjá afa
og ömmu um áramót, þegar hann
fór með okkur krakkana þaðan á
Klambratún að skoða brennuna,
sem þar var jafnan. Mér finnst
hún vera tákn fyrir þann eldmóð,
kraft og elju sem einkenndi
Thor. Thor ritaði bækur og Mar-
grét stjórnaði fréttastofunni. Ég
sé Thor aftur fyrir mér aðfanga-
dag árið 1968, þegar hann kom í
Ljósheimana færandi hendi rétt
áður en hátíð gekk í garð, og þar
kominn fuglinn sem sagði Fljótt
fljótt áritaður handa kærri syst-
ur og mági. Hve oft hefur maður
ekki stungið sér inn á milli síðna í
þeirri bók. Meistaraverk rétt
eins og Grámosinn, Morgunþul-
an, Sveigur, Kjarvalsbókin,
ferða- og pistlabækurnar og ým-
islegt fleira. Og tíminn hefur lið-
ið, þessi undarlegi tími, sem er
Thor svo hugstæður í Fuglinum.
Thor eignaðist fjóra nýja vini,
Siggu mína og strákana okkar
þrjá. Alltaf sama gæskan. Og
reyndar enn fleiri vini, Valdimar
hennar Höllu og börnin þeirra
tvö. Allir dáðu og elskuðu Thor.
En nú er komið að kveðjustund.
Móðir mín, Margrét, sér á eftir
góðum bróður, sem kemur ekki
lengur á Sunnuveg, lætur gamm-
inn geisa og skemmtir henni með
frásögnum hvers konar. Ég og
systur mínar tvær, Kristín og
Halla, þökkum fyrir þann heiður
að hafa átt Thor sem frænda og
vin. Sigga og strákarnir taka í
sama streng. Valdimar og börn
þeirra Höllu einnig. Elsku Mar-
grét, við vitum hvers virði þú
varst Thor og hann kunni líka að
láta það heyrast. Örnólfur og
Andri, Margrét Þóra og Ingi-
björg, barnabörn sem sakna afa
sárt. Öllum ykkur sendi ég hjart-
anlegar samúðarkveðjur.
Jón Norland.
Kveðja frá Rithöfunda-
sambandi Íslands
Fallinn er í valinn Thor Vil-
hjálmsson rithöfundur 85 ára að
aldri. Thor gegndi fjölmörgum
trúnaðarstörfum í þágu rithöf-
unda og listamanna um langan
aldur. Hann var félagi í Rithöf-
undasambandi Íslands frá stofn-
un þess árið 1974 en gegndi for-
mennsku í Rithöfundafélagi
Íslands árin 1959-1960 og aftur
1966-1968. Þá sat hann í stjórn
Rithöfundasambands Íslands,
hinu fyrra, 1972-1974. Árið 1988
var hann gerður heiðursfélagi
Rithöfundasambandsins. Þá var
Thor og forseti Bandalags ís-
lenskra listamanna árin 1975-
1981 og um tíma forseti PEN-
klúbbsins á Íslandi.
Thor var alla tíð mikilvirkur
félagsmálamaður. Hann lét sig
sjaldnast vanta á fundi eða sam-
komur í Gunnarshúsi, var fylginn
sér og lá ekki á skoðunum sínum.
Hann hafði ríkulegan sannfær-
ingarkraft og hreif félaga auð-
veldlega með sér þegar honum
hljóp kapp í kinn. Færi Thor á
flug í ræðustóli héldu honum
engin bönd. Hann bar málefni
listamanna fyrir brjósti og lét sér
ekkert óviðkomandi, sýndi ung-
um höfundum áhuga og hvatti þá
til dáða. Þá var hann viðræðu-
góður, kappsfullur, hlýr og ein-
lægur þeim sem leituðu til hans
og miðlaði af reynslu sinni. Og
sögumaður var hann með af-
brigðum góður.
Nestorinn Thor Vilhjálmsson
átti sinn sess meðal okkar og
óhugsandi að það tæki nokkurn
enda.
Nú er skarð fyrir skildi. Silf-
urhærði öldungurinn kemur ekki
í Gunnarshús framar, stóllinn
hans auður á næsta fundi. En
minningin um góðan dreng lifir
og hlýjar félögunum. Við vottum
Margréti, Örnólfi, Guðmundi
Andra og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð um leið og
við þökkum Thor Vilhjálmssyni
fyrir samfylgdina og horfum á
eftir honum með söknuði.
Kristín Steinsdóttir,
formaður.
Thor Vilhjálmsson var eins og
óbeislað náttúruafl. Ég var 25
ára þegar hann leitaði til mín á
Iðunni um hugsanlegt útgáfu-
samstarf. Það var mikil reynsla
ungum manni að kynnast svo
stórhuga höfundi. Hann logaði af
ástríðu og baðaði út höndum þeg-
ar hann ræddi verk sín.
Það var komið að lokum út-
gáfusamstarfs hans og Ísafoldar
og hann á hrakhólum með útgef-
anda. Við ræddum samstarf í
Hólavallagarði og vökvuðum
okkur með brenndum drykkjum í
verðurblíðunni. Það var him-
neskur eftirmiðdagur. Ég hreifst
mjög af eldmóði Thors. Slíkur
maður gat ekki verið annað en
stórsnillingur. Hann hafði þó lítið
álit á útgefendum og þeim sem
helst véluðu um bókmenningu í
landinu og fannst allan stórhug
skorta þegar alvöru bókmenntir
ættu í hlut. Smámuni eins og
fjárhagsstöðu og praktísk vanda-
mál gaf hann ekkert fyrir.
Ég sló til með samstarfið þótt í
mér væri nokkur uggur um að ég
gæti nokkurn tímann fullnægt
metnaði hans og staðið mig sem
útgefandi. Ég var dálítið milli
tveggja elda. Annars vegar var
það faðir minn, eigandi Iðunnar,
og hins vegar þessi stórlyndi höf-
undur. Faðir minn var óánægður
með ákvörðun mína um að taka
Thor upp á útgáfuarma mína.
Mér varð samt ekki haggað. Það
er fljótsagt að samstarfið gekk
vel en kröfuharðari höfund hef
ég ekki hitt á lífsleiðinni. Honum
var gjörsamlega ómögulegt að
skilja að hann fengi ekki athygli
mína óskipta. Það blessaðist þó
allt. Um haustið gáfum við síðan
út nýja útgáfu af bók hans um
Kjarval og árið eftir kom Turn-
leikhúsið. Hvorugur reið feitum
hesti fjárhagslega frá þessari út-
gáfu. Við veltum mikið vöngum
yfir hvernig við gætum brotið
múrinn og niðurstaðan varð sú
að hann myndi skrifa sögulega
skáldsögu, gerði ég honum út-
gáfusamning og greiddi honum
inn á hann svo hann gæti helgað
sig verkinu. Ekkert varð þó úr að
ég gæfi út verkið sem fékk heitið
Grámosinn glóir og varð sann-
arlega til að rjúfa múrinn. Ég
hvarf frá Iðunni áður en skriftum
lauk. Hann leitaði til mín þegar
hann hafði lokið handritinu til að
spyrja mig ráða. Hann hafði orð-
ið þess áskynja að faðir minn
hefði kannski takmarkaðan
áhuga á samstarfinu nú þegar ég
var horfinn á braut. Ég ráðlagði
honum að ganga á fund föður
míns og segja honum að sér mið-
aði vel með verkið og hann skyldi
láta þess getið að útgefendur
væru þegar farnir að bítast um
handritið. Ég sagði honum að ég
teldi að faðir minn myndi grípa
tækifærið þegar hann nefndi
aðra útgefendur og hvetja hann
til að fara með handritið til
þeirra. Það gekk nákvæmlega
eftir og Grámosinn kom út
nokkru síðar. Fljótlega hvarf svo
Thor til Máls og menningar og
leiðir okkar í samstarfi lágu ekki
saman fyrr en JPV útgáfa og Mál
og menning gengu í eina sæng
2007 undir nafni Forlagsins.
Ég er ævinlega þakklátur fyr-
ir okkar góðu kynni sem aldrei
hefur borið á skugga. Það er ekki
sjálfgefið þegar svo stórlundaður
maður sem Thor á í hlut og sjálf-
ur er ég kannski ekki auðveldur
heldur.
Góða ferð, kæri Thor. Guð veri
með Margréti, Örnólfi og Guð-
mundi Andra og fjölskyldum
þeirra og okkur öllum sem þótti
vænt um þig.
Jóhann Páll Valdimarsson.
Á saknaðargrimmu andartaki
þökkum við kærum vini sam-
fylgdina. Þökkum birtuna í
kringum hann, flæðið eins og al-
heim í sköpun, náttúruna, jafnt
úfinn sjó og svellandi sól.
Hann var fagurkeri á fjalls-
tindi með faðminn opinn, fjötra-
laus fugl, ótakmarkaður og
landamæralaus. Sjáandi og sær-
ingamaður, byltingarmaður og
hugsjónamaður. Bauð í ferðalag
eftir hnattsundum og í loftsteina-
kast fjarri hvunndögum. Málari
og músíkant orðanna: Skáldið –
síkvikt ævintýri, inspírasjón og
eldlegur kraftur.
Hann er ekki farinn. Hann er
hér – einmitt hér. Í hjörtum okk-
ar.
Valgerður Benediktsdóttir og
Hólmfríður Matthíasdóttir,
Réttindastofu Forlagsins.
Danska rithöfundasambandið
PEN heiðrar minningu Thors
Vilhjálmssonar. Það er með sorg
að við í PEN kveðjum eitt af
stóru skáldunum á Norðurlönd-
um. Thor var skáld á borð við
Thor Vilhjálmsson