Morgunblaðið - 21.03.2011, Side 19

Fljúgðu á vit vorsins!
Leggstu í lyngbrekkuna.
Láttu óbyggðirnar heilla þig.
Leggðu land undir fót og
skoðaðu heiminn.
(Charlotte Gray)
Þessi orð eiga svo sannarlega
vel við hana Gunnu ömmu á Sæ-
bóli. Margs er að minnast og
erfitt að velja úr eitthvað sér-
stakt. Það var alltaf gott að
koma á Sæból, fá upprúllaðar
pönnukökur og aðrar veitingar.
Voru þær bornar á borð jafn-
óðum og gestir jafnan hvattir til
þess að taka eitthvað af veit-
ingum með sér heim. Flest okk-
ar hafa orðið þeirrar ánægju að-
njótandi að fara í verslunarferð
með Gunnu ömmu og þær ferðir
gátu tekið á sig skrautlega
mynd. Hvort heldur um var að
ræða ferð til þess að kaupa skó,
fatnað, húsgögn eða snyrtivör-
ur. Eitt sinn var amma stödd í
Rúmfatalagernum ásamt Önnu
Guðrúnu. Kom þar ungur mað-
ur að þeim og bauð aðstoð sína.
Þá minnist amma á fataskáp
nokkurn sem hún hafði keypt
nokkru áður í umræddri verslun
og reyndist svo vera óttalegt
drasl. Skápurinn hafði liðast í
sundur við flutning. Þá hváði
ungi maðurinn: „Í sundur, var
hann ekki tómur?“ Tómur –
hann hefði nú átt að þola það þó
að hann væri fullur af fötum. Öll
þekkjum við skósýkina hennar,
hún hreinlega elskaði skó en
hún var að sama skapi ekki allt-
af skynsöm þegar kom að því að
velja skó miðað við aðstæður. Á
ættarmóti hljóp hún t.d. í skarð-
ið með litlu afkomendunum á
hælaskónum. Það var ömmu
mjög mikilvægt að líta vel út,
hún var alltaf óaðfinnanleg í út-
liti. Hún stundaði leikfimi og fór
í gönguferðir eins oft og hún
gat. Hún var mikið náttúrubarn
og náttúran var henni mjög
hugleikin. Hún hafði sérstak-
lega gaman af því að fara í
Guðrún
Erlendsdóttir
✝ Guðrún Er-lendsdóttir
fæddist í Reykjavík
26. október 1922.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 6. mars 2011.
Útför Guðrúnar
fór fram frá
Blönduóskirkju 18.
mars 2011.
flutningabíl með
honum Jenna sín-
um, því þá sá hún
landslagið svo vel,
og allt var þetta
svo fallegt í hennar
augum. Amma
hafði líka einstak-
lega gaman af hest-
um og var í mörg
ár með hesta í
hesthúsi við Sæból.
Hennar síðasti
reiðtúr var úti á Skagaströnd
sumarið 2007 þegar hún var á
85. aldursári. Talaði hún oft um
þennan reiðtúr sem yndislega
sælustund.
Vert er að minnast á allar
þær góðu stundir sem amma
átti með honum pabba (Geira á
Felli), mikið var spjallað, hlegið
og drukkið kaffi að hætti ömmu.
Hún hafði mjög gaman af því að
ræða pólitík og hafði sterkar
skoðanir þegar þau mál voru
annars vegar. Þegar svo hitnaði
í kolunum þá heyrði hún bara
það sem hentaði þá stundina.
Amma Gunna var alltaf stað-
ráðin í því að hún ætlaði að
njóta efri áranna. Amma hrein-
lega elskaði að fara á böll, dansa
og tjútta. Og er okkur í fersku
minni þegar hún var eitt sinn
stödd á Kántrýhátíð á Skaga-
strönd. Voru einhverjir að velta
fyrir sé hvort amma færi heim
eða myndi gista. Hún hafði nú
ekki miklar áhyggjur af því, hún
færi nú bara á puttanum ef hún
fengi ekki far en endaði svo í
lögreglufylgd heim að dyrum,
öðlingsdrengir sem komu átt-
ræðri konunni heim. Það var
henni ömmu mjög mikilvægt að
allir væru glaðir, því hún taldi
að gleðin myndi lengja líf okkar.
Við kveðjum glaða og góða
konu, við munum minnast þín
um ókomin ár.
Systkinin frá Felli og fjöl-
skyldur þeirra,
Axel, Hrönn, Einar, Ólafur,
Sigríður, Jóhann, Gunnar,
Anna, Hafdís, Ása, Þóra og
Ásta.
Elsku amma kvaddi þennan
heim þann 6. mars síðastliðinn.
Þegar ég hugsa til baka þá var
amma alltaf glöð, hún horfði á
heiminn og lá ekki á skoðunum
sínum um hvað mætti betur
fara. Amma var alltaf í eldhús-
inu. Alltaf að útbúa eitthvað
þegar við komum. Það er mér
minnisstætt þegar við vorum
þarna hjá henni í Sæbóli, alveg
að koma sumar, en golan var
köld svona alveg við sjóinn. Þá
ákvað amma að skella sér í sól-
bað. Það situr fast í minni þegar
ég fór í síðustu heimsóknina til
hennar. Hún var niðri í dagvist-
un, sat þar í stólnum sínum með
Gucci-sólgleraugu sem hún
hafði fengið að láni hjá einum
starfsmannanna, pabbi bauðst
til að færa hana frá glugganum
svo að henni yrði ekki heitt en
hún þverneitaði því, hún var í
sólbaði. Síðan var komið saman
í salnum og presturinn var með
bænastund og það var spilað á
harmonikku. Síðan var haldið
inn í herbergi þar sem amma
var hrókur alls fagnaðar.
„Egyptarnir, já þeir voru sko
menn á mosanum,“ sagði hún.
Ef amma var búin að ákveða að
tileinka sér hlutina þá gerði hún
það almennilega. Hún var veru-
lega vel gefin og kunni enda-
laust af kveðskap. Hún unni öllu
dýraríkinu og þá sérstaklega
hestum. Það er mér ómetanlegt
hvað hún hafði mikinn áhuga á
því sem ég var að gera í skól-
anum, spurði alltaf hvernig
gengi í skólanum og hrósaði
mér þegar vel gekk.
Elsku amma, núna langar
mig að kveðja þig með reisn. Þú
varst sómakona.
Ég sakna þín.
Ég vaknaði fyrir viku síðan,
er vetrarnóttin ríkti hljóð,
og sá þá standa Blakk minn
brúna
í bleikri þorramánans glóð.
Svo reisti hann allt í einu höfuð
með opinn flipann og hneggjaði
hátt
og tók síðan stökk með strok í
augum
og stefndi heim – í norðurátt.
Sú leið er erfið, gamli garpur,
þú getur ei sigrað þau reginfjöll,
þó stælt sé þín bringa og fætur
fimir,
þín frægðarsaga er nú öll.
Á grýttum mel þar sem geisar
stormur
með grimmdarfrost og hríðarkóf,
ég sé hvar þú liggur, klárinn
karski,
með klakaðar nasir og sprunginn
hóf.
Þú skildir mig einan eftir, Blakk-
ur,
því enginn vinur nú dvelst mér
hjá,
og enginn hlustar á elliraus mitt
um æskustöðvarnar norðurfrá.
En í mínu brjósti býr eirðarleysi,
eykur og magnar sína glóð.
Mitt úlfgráa höfuð hátt ég reisi
og held í norður – í þína slóð.
(Jónas Árnason)
Þín
Jóhanna Ásta.
Í dag kveðjum við langömmu
mína, Guðrúnu Erlendsdóttur.
Mig langar að minnast hennar í
nokkrum orðum og þakka fyrir
allar góðu og skemmtilegu
minningarnar sem ég á um hana
en þegar ég rifja margar þeirra
upp kemst ég ekki hjá því að
skella upp úr. Það var alltaf svo
gott að koma í heimsókn til
ömmu Gunnu í Sæból og heim-
sóknirnar með Geira afa til
hennar stóðu upp úr, saman
léku þau alltaf á als oddi.
Reiðtúrarnir sem hún kom
með okkur í eru líka ógleyman-
legir. Sumarið 2004 fór ég ríð-
andi yfir Skagaheiðina með
pabba, Sonju, ömmu, afa og
fleirum. Við enduðum daginn á
Gauksstöðum en þar var
langamma í heimsókn. Ég var
varla búin að stöðva merina sem
ég var á þegar hún kom og rak
mig af baki því hana langaði að
ríða smá hring. Hún vippaði sér
á bak hjálparlaust í ljósum
kvartbuxum og hælaskóm. Af
þessu augnabliki á ég mynd sem
er mér mjög kær.
Fyrir nokkrum árum þegar
ég var í skóla á Akureyri kom
amma Gunna í heimsókn og við
eyddum saman dagsparti í
óborganlegri verslunarferð, því
hvar sem við vorum var af-
greiðslufólkið farið að hlæja
með okkur ásamt öðrum við-
skiptavinum. Hver fer ekki að
hlæja þegar eldri kona ætlar að
taka veskið sitt upp úr hand-
töskunni til þess að borga með
en tekur í stað þess upp vasa-
pelann?
Ég hugsa að það séu fáir sem
hafa upplifað að vera á sveita-
balli með langömmu sinni, það
var ég svo heppin að fá að
prófa. Eins hef ég oft hlegið að
atviki eina Kántrýhátíðina þar
sem ég hitti ömmu fyrir utan
Kántrýbæ. Sagði hún mér að
sig langaði að fara að komast
heim að sofa hvort ég væri ekki
til í að rölta með sér til að at-
huga hvort löggan gæti ekki
skutlað henni inn á Blönduós.
Eitthvað var ég nú efins um að
löggan hefði tíma til að fara að
keyra með hana á svo annasömu
kvöldi og spurði því hvort hún
vildi ekki bara halla sér uppi á
Felli. Það tók hún ekki í mál,
hún væri ekki með snyrtidótið
með sér! Þarna rölti ég, ung-
lingurinn með vinum mínum að
nóttu til um verslunarmanna-
helgi með langömmu upp á arm-
inn. Á endanum fundum við lög-
reglubíl og hún var varla búin
að bjóða gott kvöld þegar þeir
buðust til að keyra hana heim.
Þannig var langamma, það vildu
alltaf allir gera allt fyrir hana.
Elsku amma Gunna, ég vildi
að ég gæti verið við jarðarförina
þína en ég kveð þig á minn eigin
hátt héðan frá Danmörku. Í dag
ætla ég að fá mér góðan göngu-
túr og hugsa um allar góðu
minningarnar sem ég á um þig,
fara og kaupa mér spariskó eða
kjól og enda daginn svo á að
baka pönnukökur þér til heið-
urs. Ég er svo þakklát að hafa
átt svona yndislega langömmu
eins og þig.
„Einstakur“ er orð sem notað er
þegar lýsa á því sem engu öðru
er líkt, faðmlagi eða sólarlagi eða
manni sem veitir ástúð með brosi
eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórn-
ast af rödd síns hjarta og hefur í
huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru
dáðir og dýrmætir og hverra
skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir
þér.
(Terri Fernandez.)
Hvíldu í friði, elsku amma.
Þín langömmustelpa,
Ásdís Adda Ólafsdóttir
Elskuleg móðursystir mín,
Guðrún Erlendsdóttir, er látin.
Hún kvaddi þennan heim að
morgni 6. mars sl. eftir stutta
lokabaráttu. Ég geri ráð fyrir
að hún hafi verið hvíldinni fegin
og trúi að það hafi ekki átt við
hana að vera heft í líkama sem
ekki var eins frjáls og hún lík-
lega vildi. Það var með ólík-
indum hve Elli kerling fór
mjúkum höndum um hana
Gunnu mína. Hún bar sig vel og
hugaði jafn vel að líkamlegu at-
gervi og útliti. Fáar konur hef
ég séð ganga á eins háum hæl-
um, alla daga. Fáar konur trúi
ég að geti leikið það eftir henni
að hlaupa um brekkur og hlíðar
í sauðburði og aðstoða ærnar
líkt og hún gerði, hátt á áttræð-
isaldri, hjá Jónmundi bróður
sínum. Þetta fannst henni lítið
mál og alveg sjálfsagt. Ég sá
hana alltaf fyrir mér í eltinga-
leik við ærnar á hælaskónum,
en líklega hafa þessar aðstæður
þó ekki boðið upp á það. Sagðar
voru gamansögur af Gunnu í
sauðburðinum sem sýna þó best
hve ótrúlegur kraftur bjó í
hennar litla og kvika kroppi.
Hún Gunna frænka var skvísa.
Það skipti hana miklu máli að
vera vel tilhöfð, allt fram á síð-
asta dag. Margar góðar konur
sáu um að þessu væri framfylgt.
Hún vildi vera fín um hárið,
naglalökkuð og klæðast fötum í
fallegum litum. Hún elskaði skó,
helst með uppfylltum sóla, sem
gerðu hana hærri. Gunna mín
var alltaf fín, ótrúlega falleg og
svo undur góð. Það sem hún
mærði mann með fallegum orð-
um. Þeim gleymi ég aldrei.
Dætur mínar fóru heldur ekki
varhluta af gæsku hennar enda
dýrkuðu þær hana. Ég gleymi
ekki ættarmóti að Melgili í
Skagafirði þar sem Arna mín
sleppti varla af henni hendinni.
„Hvar er frænka mín í rauðu
flíspeysunni? Hún er svo góð,“
sagði sú stutta ef Gunna brá sér
frá. Auðvitað leiddi Gunna litlu
frænkuna, strauk henni um
vangann og brosti. Hún lét sér
einnig annt um tvíburadrengina
hennar Hörpu minnar. Hún bað
daglega fyrir þeim ófæddum og
hélt þeim áfram í bænum sínum
fram á hið síðasta. Við Harpa
gleymum aldrei heimsókninni til
hennar á glæsilega, nýja heim-
ilið fyrir jólin. Það varð kveðju-
stundin okkar. Gunna var svo
kát og fín í bleikri peysu með
naglalakk og hún bauð okkur
upp á sérrí. Harpa á yndislegar
myndir af litlu körlunum sínum
í hlýju fanginu á frænku. Ég á
ótal fallegar myndir af Gunnu í
huganum sem ég geymi og mun
ylja mér við. Hún var mann-
vinur, mátti ekkert aumt sjá,
unni landinu sínu, ljóðum og fal-
legum hlutum. Líf hennar var
ekki alltaf dans á rósum en hún
virtist ekki bitur. Hún elskaði
lífið. Gunna hafði sterkar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
viðraði þær á stundum. Þá tal-
aði hún hátt og ákveðið. Mér
þótti afar vænt um hana Gunnu
mína elskulegu. Ég bið henni
Guðs blessunar og veit að vel
hefur verið tekið á móti henni.
Afkomendunum fjölmörgu,
ásamt öðrum ættingjum, sendi
ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur.
Helga Ólafsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma, hvíl í friði.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Leifur Þór Ragnarsson.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. MARS 2011
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim
sem sýndu okkur samúð og hlýju við andlát
og útför elskulegrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
EDDU BRAGADÓTTUR
hjúkrunarfræðings,
Frostafold 6,
Reykjavík.
Bjarni Hermann Sverrisson, Erla Vignisdóttir,
Lana Kolbrún Eddudóttir, Jóhanna Björg Pálsdóttir,
Ingibergur Bragi Ingibergsson,
Magnús Grétar Ingibergsson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns, föður og afa,
DAVÍÐS ÞJÓÐLEIFSSONAR.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki
heimahlynningar Karitas, Grensásdeildar
og líknardeildar Landspítala Landakoti fyrir
einstaka umönnun og þjónustu.
Guðbjörg Elín Ásgeirsdóttir,
Jón Davíð Davíðsson,
Anna Sólveig Davíðsdóttir,
Bjarki Steinar Daðason.
Í dag, hinn 21. mars hefði
elskuleg móðir mín orðið 75 ára
og langar mig í tilefni af því að
minnast hennar í örfáum orðum.
Það er ekki langt síðan hún lést
og eru sárin enn djúp og við-
kvæm. Móðir mín hefði örugg-
lega haldið upp á áfangann í
dag, eða jafnvel alla helgina ef
ég þekki hana rétt. Hún var fé-
lagslynd og undi sér hvergi bet-
ur en í faðmi vina og fjölskyldu
og var gleðin alltaf með í för.
Hún hélt eftirminnilega upp á
fimmtugsafmælið sitt, ekki einu
sinni – heldur tvisvar og var það
Jóhanna Dagmar
Magnúsdóttir
✝ Jóhanna Dag-mar Magn-
úsdóttir fæddist á
Borðeyri 21. mars
1936. Hún andaðist
á heimili sínu á
Höfn í Hornafirði
23. október 2010.
Útför Jóhönnu
fór fram frá Foss-
vogskirkju 1. nóv-
ember 2010.
meira að segja svo
eftirminnilegt á
Hornafirði að heilt
slökkvilið þurfti til
að kæla veisluna
niður. Sextugs- og
sjötugsafmælið
hennar voru góðar
veislur og er mér
sérstaklega minnis-
stætt sjötugsaf-
mælið því þá var
hún nýstigin upp úr
lífshættulegum veikindum, sem
hún að sjálfsögðu sigraðist á.
Hafði ég lofað henni afmælis-
veislu aldarinnar, sem hún að
sjálfsögðu fékk. Hélt hún upp á
það afmæli, ekki einu sinni –
heldur tvisvar, enda dugði ekki
eitt póstnúmer þegar mann-
eskja eins og hún átti í hlut.
Veislan var haldin bæði í
Reykjavík og á Hornafirði –
með pomp og prakt. Var þetta
síðasta stórveislan hennar. Það
er erfitt að jarða og kveðja for-
eldri sitt, stoðina og styttuna í
sínu lífi og líður manni eins og
bát á reki – akkerslausum í fár-
viðri á eftir. Eftir standa fjöl-
margar minningar en einnig
söknuður eftir einhverjum til að
halla sér að – koma bátnum í
var og finna öryggið sem maður
hafði við þessa góðu höfn. Ég
get ekki ímyndað mér kjarkinn
og hugrekkið sem mamma mín
þurfti að sýna oft í sínu lífi –
hún missti föður minn árið 1977,
sama ár og faðir hennar sjálfrar
lést. Hún kom slypp og snauð
frá Bandaríkjunum með þrjú
börn og ellefu ferðatöskur, fór
til Grundafjarðar, eignaðist þar
nýja vini, vinnu og eignaðist ör-
verpið mig. Ætíð stóð hún uppi
sem sigurvegari, aldrei bugaðist
hún, ávallt stolt, hugrökk, hnar-
reist og steytti hnefann út í lífið
– „ég þori, ég get, ég vil“ voru
hennar einkunnarorð og ef hún
hefði haft hug á þá hefði hún
sómt sér vel sem rauðsokka, en
hjarta hennar sló einnig til
hægri hliðar stjórnmálanna svo
það sýnir vel hvursu réttsýn og
fordómalaus hún var sem og
hugur hennar óbundinn af póli-
tískum reglum. Móðir mín kem-
ur til með að verma hjarta mitt
um aldur og ævi, vonandi hefur
hennar uppeldi, hennar frábæru
arfberar og hennar réttsýni
mótað mig á einhvern hátt. Þótt
ég sjálf, að lífshlaupi loknu, geti
troðið mér þótt ekki sé nema
oggulítið í skóna hennar
mömmu minnar dey ég sátt
kona – því þeirri konu vil ég
líkjast.
Sigríður Hafdís
Benediktsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins. Smellt
á reitinn Senda inn efni á forsíðu mbl.is og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar