Morgunblaðið - 21.03.2011, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. MARS 2011
Elsku tengda-
pabbi, ég kveð þig og þakka þér
samfylgdina.
Það var minni fjölskyldu ómet-
anlegt hafa þig nálægt. Alltaf var
hægt að leita í þinn viskubrunn.
Alltaf tilbúinn aðstoða við allt sem
verið var að framkvæma. Ég tel að
nálægð í fjölskyldum gerist ekki
meiri en var á milli okkar, þið
bjuggið í húsinu við hliðina á okk-
ur. Það er óvenjulegt að þannig sé
með fólk í dag. Þetta er nánast
eins og var í sveitinni í gamla
daga. Margir hafa spurt mig að
því hvort það sé ekki óþægilegt að
hafa tengdó í næsta húsi. „Óþægi-
legt“. Jú mögulega fyrir þig, en
fyrir okkur var þetta hreinn og
klár lúxus. Ef eitthvað bjátaði á og
foreldrarnir í vinnu voru börnin
send til ömmu og afa. Einhver
datt og meiddi sig, þá voru afi og
amma alltaf á staðnum. Sækja og
sendast með börnin til tannlækn-
is, í tónlistarskólann, sækja í skól-
Baldvin Einar
Skúlason
✝ Baldvin EinarSkúlason fædd-
ist á Landspít-
alanum 1. júlí 1933.
Hann lést á Land-
spítalanum 13.
mars 2011.
Útför Baldvins
var gerð frá Kópa-
vogskirkju 18.
mars 2011.
ann ef einhver varð
veikur eða meiddist.
Þvílíkur lúxus fyrir
börn og fjölskyldur
að njóta slíkrar ná-
vistar. Þakklæti
vegna umhyggju
gagnvart börnunum
mínum er mér ofar-
lega í huga. Bak-
hjarlar í daglegu
amstri eru ómetan-
legir og þar voruð
þið Unnur sterk eins og klettar.
Alltaf var hægt að stóla á afa og
ömmu.
Við nutum svo þeirra forrétt-
inda að fá að taka yfir „sumó“ þar
sem stórfjölskyldan hefur notið
samverustunda frá 1987. Þennan
sælureit smíðuðuð þið hjónin af
útsjónarsemi og umhyggju með
eigin höndum. Þegar þið síðan
höfðuð hug á að losna undan því
amstri keyptum við Helgi húsið af
ykkur og stækkuðum örlítið. Þar
er ennþá sælureitur okkar allra í
fölskyldunni og verður til komandi
ára. Andi þinn er þar í trjánum
sem nú eru orðin að skógi, skóg-
inum sem þú nostraðir svo við og
við sem eftir lifum fáum að njóta.
Ég mun sakna þess að sjá þig
ekki út um eldhúsgluggann minn
að koma úr gönguferðinni þinni.
Kíkja inn í gættina og kalla „er
einhver heima?“ Stoppa örstutt í
kaffi. Veifa úr garðinum þínum
þegar ég fer í vinnu á morgnana
eða kem heim á daginn. Fá lánaða
sláttuvélina hjá þér. Allir þessir
litlu hlutir sem voru svo venjulegir
en koma aldrei aftur.
Elsku Unnur mín, við finnum
styrk saman eins og alltaf, til að
takast á við það sem er framundan.
Elsku tengdapabbi, þakkir til
þín, afi barnanna minna, farðu í
friði.
Bára Mjöll Ágústsdóttir.
Okkur systkinin langar til að
taka smátíma til að minnast hans
Baldvins afa. Afi var mjög tilfinn-
ingaríkur maður, hann átti aldrei
erfitt með að tjá hug sinn eða láta í
ljós tilfinningar sínar og sagði allt-
af það sem honum lá á hjarta, það
endaði oft með miklum rökræð-
um. Sama hvaða vandamál maður
hafði, það var alltaf hægt að tala
um það við afa. Honum tókst ein-
hvern veginn alltaf að vera góður
vinur um leið og hann var afi. Afi
var ekki mikið fyrir röfl og rifrildi
og stóð oftast með okkur barna-
börnunum þegar honum fannst
mömmurnar vera farnar að röfla
of mikið, hann sagði ekkert við
þær, hann glotti bara út í annað og
blikkaði okkur, svona til að segja
okkur að við þyrftum ekkert að
vera að hlusta á þær. Hann var
alltaf rólegur í samskiptum við
annað fólk, þrátt fyrir að vera allt-
af að flýta sér eitthvað. Afi var al-
gjör dellukall. Hann var alltaf að,
alltaf eitthvað að dunda sér. Það
var alltaf gaman að koma í heim-
sókn til hans inn í bílskúr, eða í
skúrinn fyrir austan, hann tók
alltaf vel á móti manni og þar var
mjög mikil afalykt, sem var ein-
hverskonar blanda af mótorolíu-
lykt og lykt af nýsöguðum spýtu-
kubbum. Frá því að við fæddumst
hafa hann og amma smíðað yfir
sig tvö íbúðarhús, tvo sumarbú-
staði, þau hafa innréttað óteljandi
húsbíla, átt fellihýsi og hjólhýsi, að
við byrjum ekki að telja upp bílana
og sleðana.
Margar af bestu minningum
okkur úr barnæsku eru frá sum-
arbústaðnum okkar í Úthlíð. Þar
eyddum við stórfjölskyldan ótrú-
lega miklum tíma og afi var alltaf
til staðar til að hjálpa okkur, t.d.
við að jarðsetja fugla sem við
fundum dauða á pallinum, á með-
an amma bakaði grjónagrautar-
lummur handa okkur. Við stórfjöl-
skyldan, afi og amma og
afkomendur þeirra, höfum alla tíð
verið mjög náin og við barnabörn-
in alist upp nánast sem systkini.
Núna hefur stórt skarð verið
höggvið í fjölskylduna sem mun
aldrei verða fyllt, en við viljum
trúa því að núna sé afi á betri stað,
sé búinn að hitta þá sem voru farn-
ir á undan honum og einnig að við
munum hitta hann aftur seinna.
Við erum afskaplega þakklát fyrir
að hafa fengið að alast upp með
þér, elsku afi, og erum vafalaust
betri manneskjur fyrir vikið.
Hvíldu í friði, elsku Baldvin afi,
og megi Guð geyma þig.
Ingibjörg Rún og Kristján Ingi.
Ég á engin orð til að lýsa því
hvað það tekur mig sárt að þú
skulir vera farinn elsku afi minn.
Alltaf gat ég leitað til þín með
hvað sem var, hvort sem mig vant-
aði ráðleggingar, hjálp eða bara
spjall yfir kaffibolla. Þú varst allt-
af til staðar og allt gastu hjálpað
með. Duglegri mann hef ég aldrei
vitað. Allt lék í höndunum á þér,
hvort sem það voru húsbyggingar,
bílaviðgerðir eða eitthvað þar á
milli. Allt gastu og alltaf varstu
tilbúinn til að kenna mér. Við gát-
um spjallað um hvað sem var, þótt
við værum kannski ekki alltaf
sammála um hlutina.
Mér finnst það sorglegra en
tárum taki að litla barnið okkar
Laugu fái aldrei að kynnast hon-
um langafa sínum sem var svo
yndislegur og var mér alltaf svo
góður vinur.
Ég á ótalmargar góðar minn-
ingar um þig og stundirnar okkar
saman, þær munu alltaf fylgja
mér. Þú munt alltaf fylgja mér
elsku afi minn. Þú munt áfram
vera mér sú góða fyrirmynd sem
þú varst meðan þú lifðir. Hvíldu í
friði elsku afi minn.
Baldvin.
Elsku afi minn, nú ertu farinn
frá okkur. Þú varst orðinn svo
veikur en lést aldrei neitt sjá á
þér. Það var alveg sama hvaða dag
ég kom í heimsókn til þín, þú sagð-
ist alltaf vera ágætur þó að ég
gæti vel séð á þér að þér leið ekki
vel. Enginn mátti hafa neinar
áhyggjur af þér. Ég á svo enda-
laust margar minningar frá sam-
verustundum með þér og ömmu
og þessar minningar eru mér svo
dýrmætar í dag. Þegar við fórum
öll saman í sumarbústaðinn í Út-
hlíð og þegar við ferðuðumst með
ykkur ömmu um landið á húsbíln-
um ykkar. Nú þegar ég hugsa um
sumarbústaðinn sé ég þig fyrir
mér ljóslifandi, standandi við grill-
ið með pabba og Darra með bjór í
hendinni og brosandi glaður. Jafn-
vel aðeins að þræta við þá um hin
ýmsu málefni, því þú hafðir alltaf
sterkar skoðanir á öllu. Svo sterk-
ar að oft varð engu tauti við þig
komið og allir létu bara við það
sitja, en þá kom þetta skemmti-
lega glettnisbros á þig þar sem þú
furðaðir þig á því hvað þeir væru
„vitlausir“.
Þær eru margar minningarnar
sem koma í hugann, en ferðalögin
standa þó mest upp úr. Það var
alltaf svo gott að vita af þér hérna
við hliðina á okkur í Bollasmáran-
um, þú varst alltaf til staðar og
tilbúinn að hjálpa okkur með hin
ýmsu verkefni. Hvort sem það var
að byggja spýtnakofa sem endaði
oftar en ekki sem smíðaverkefni
þitt, þar sem við gáfumst fljótt
upp á erfiðisvinnunni eða þá að
hjálpa okkur að líma saman steina
í eitthvert vafasamt listaverk.
Alltaf varstu tilbúinn að lána okk-
ur hamra og ýmis verkfæri til að
smíða úr, jafnvel þó að þú vissir að
þú fengir þau til baka hálfryðguð
og sum jafnvel aldrei eftir að við
gleymdum að skila þeim aftur eft-
ir langan smíðadag.
Elsku afi, ég mun halda áfram
að minnast þín sem þess frábæra
afa sem þú varst. Takk fyrir allar
frábæru stundirnar sem þú gafst
mér og okkur öllum barnabörnun-
um þínum. Við hugsum vel um
ömmu fyrir þig, afi minn, hvíldu í
friði.
Þín,
Elfa Rós.
Náttúran lýsti til-
finningunni þegar
fréttirnar bárust meira en nokkur
orð; himinn og jörð tóku að skjálfa
daginn sem þú kvaddir þennan
heim. Harmurinn er þungur og
sorgin nístir. Enn og aftur hefur
djúpt skarð verið höggvið í vina-
hópinn og við svo óþægilega minnt
á það hversu hverfult og ósann-
gjarnt lífið getur verið. Við sitjum
hér og minningarnar streyma
fram, gott spjall við eldhúsborðið,
útiferðir, afmælisboð hjá strákun-
um og vinaþorrablótin. Ekkert
verður eins án þín.
Elsku Katrín, þú ert hetja sem
barðist allt til enda og minningar
um hetjur dvína aldrei.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Elsku Eiríkur og Valdimar, á
tímum sem þessum eru orðin svo
lítils megnug. En munið að þegar
gengið er um djúpa táradali eru
nýjar góðar minningar á næsta
fjallstindi. Þeir virðast kannski
langt undan í dag en það er ekki
hægt annað en að halda á brattann
og engum myndum við treysta
Katrín Kolka
Jónsdóttir
✝ Katrín Kolkafæddist á Sauð-
árkróki 29. sept-
ember 1982. Hún
lést 27. febrúar
2011.
Útför Katrínar
Kolku fór fram frá
Hallgrímskirkju
11. mars 2011.
betur til þess en þér
elsku Eiríkur. Við
munum styðja ykkur
og hjálpa.
Eiríkur, Valdi-
mar, Jón, Ingibjörg
og fjölskyldur, okkar
dýpstu samúðar-
kveðjur og megi guð
styrkja ykkur og
hugga á erfiðum tím-
um.
Arngrímur og
Hildur.
Þegar þú fórst frá okkur kæra
vinkona skalf jörðin af ekka og
himnarnir grétu. Skömmu síðar
tók minn grátur og ekki við. Ég
var nær þér en ella þessa nótt og
ég vona að þú hafir vitað af því.
Eftir situr sorgin og skilningsleysi
yfir brotthvarfi þínu.
Leiðir okkar Katrínar lágu
saman í Menntaskólanum á Akur-
eyri og fljótt varð mér ljóst að í
henni átti ég trausta vinkonu. Hún
var fögur sveitastúlka með bein í
nefinu. Fljótlega varð ég fyrir
áhrifum frá vinkonum mínum, fór
að glósa í litum, flokka í möppu og
búa til glósuspjöld en fyrst og
fremst var ég komin í frábæran
vinahóp sem er samtvinnaður í
flestar menntaskólaminningarn-
ar. Þar kom líka Eiríkur til sög-
unnar, gæðadrengur með hjartað
á réttum stað. Á þessum árum
bundumst við órjúfanlegum vin-
áttuböndum og líf okkar alltaf
samtvinnað æ síðan.
Katrín mín var ákaflega sam-
viskusöm í öllu því sem hún tók
sér fyrir hendur, hún var gædd
mikilli skynsemi og tók vel ígrund-
aðar ákvarðanir. Yndisleg móðir
og vinur náttúrunnar. Skopskyn
hennar og jákvæðni var dýrmætt
vopn í baráttunni við illvígt mein
og hún bað okkur vinkonurnar að
halda okkur einnig á þeim nótun-
um.
Síðasta vor áttum við Katrín
ákaflega skemmtilegar stundir
saman. Hún hafði þá lokið með-
ferð, erfiðleikarnir að baki og hún
var heilbrigð, glöð og horfði fram
á veginn. Við vorum báðar í loka-
verknámi á Landspítalanum og
nýttum hádegishléin til að spjalla
og borða saman hollan mat á
Barnaspítalanum. Tíðari heim-
sóknir, tónleika-, leikhús-, bíó- og
kaffihúsaferðir urðu aftur mögu-
legar. Á útskriftardaginn 12. júní
síðastliðinn stóðum við svo tvær
niðri á gólfi áður en athöfnin hófst.
Katrín var ákaflega glæsileg og
gleðin geislaði af henni. Ég er svo
hamingjusöm að hafa upplifað
þennan dag og að við urðum sam-
ferða gegnum þennan áfanga. Það
virðist vera svo stutt síðan.
Ég fékk að kveðja þig hinstu
kveðju fyrir stuttu, andlit þitt var
svo friðsælt og það fyllti mig hug-
arró. Þú varst laus við þjáningarn-
ar sem af óskiljanlegum ástæðum
voru lagðar á þig. Vorið var komið
í hjartað þitt og þú búin að reima á
þig gönguskóna, farin í ferðalag út
í guðsgrænni náttúrunni.
Fjölskyldu Katrínar, Eiríki og
Valdimari sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur. Megi Guð hugga
ykkur og styrkja á þessum erfiðu
tímum. Minningin lifir í gegnum
okkur öll.
Góða ferð kæra vinkona, við
sjáumst.
Þín
Iðunn Elfa.
Við Katrín kynntumst rúmlega
eins árs gamlar þegar fjölskylda
mín flutti til Hóla í Hjaltadal. Við
urðum snemma mjög góðar vin-
konur. Vinskapur okkar nær svo
langt aftur að ég á nánast engar
minningar frá æskuárunum án
þess að Katrín sé hluti af þeim. Við
gengum saman í skólann á morgn-
ana, sem var svo lítill að við vorum
aldrei fleiri en fjögur í bekk, lékum
okkur saman í frímínútum og löbb-
uðum síðan saman heim aftur. Eft-
ir skóla var svo farið annaðhvort til
mín eða hennar og leit ég á skóla-
stjórahúsið þar sem hún bjó sem
mitt annað heimili.
Hólar voru dásamlegur staður
til að eiga sín æskuár. Við Katrín,
ásamt Palla bróður hennar og
Önnu systur minni, þekktum
hvern krók og kima staðarins og
skógarins í kring. Við áttum litlar
bækistöðvar út um allt þorp, uppi í
skógi og niðri í fjár- og hesthús-
um. Kostir Katrínar; öflugt
ímyndunarafl, forvitni en einnig
viss skynsemi og yfirvegun, komu
glögglega í ljós í leikjum okkar en
sá kostur sem ég leit mest upp til
var að hún missti aldrei stjórn á
skapi sínu – hvorki við mig né
yngri systkini okkar. Ég man ekki
eftir neinum deilum eða rifrildum
á milli okkar eins og gjarnan ger-
ist milli vina. Svo ung að árum bjó
Katrín yfir þroska og visku, gömul
sál eins og sumir myndu segja,
með einstaklega þægilega nær-
veru. Mér leið alltaf vel þegar við
Katrín vorum saman. Hún var blíð
og góð, samkvæm sjálfri sér og
með sterka siðferðiskennd.
Líf okkar var samtvinnað að
svo mörgu leyti alveg þar til við
héldum hvor í sinn menntaskólann
að grunnskóla loknum. Við vorum
bestu vinkonur langt fram á ung-
lingsárin og einhvern veginn hélt
ég að þótt samskiptin hefðu
minnkað þegar við fórum að
mennta okkur og stofna fjölskyld-
ur yrði Katrín alltaf til staðar,
hinn helmingurinn af „rínunum“
eins og við kölluðum okkur stund-
um. Sem betur fer hef ég haldið í
allar bréfaskriftir okkar og sam-
eiginlegar dagbækur frá unglings-
árunum sem gefa mér mikið. En
það er erfitt að vita af því að hún
sjálf sé farin, mér líður eins og
hluti af mér sé farinn líka. Hún
átti svo stóran sess í lífi mínu í svo
langan tíma og okkar djúpu tengsl
á mótandi árum í lífi okkar beggja
hafa haft áhrif á hver ég er í dag.
Ég er svo þakklát fyrir vinskap
minn við Katrínu og hennar fjöl-
skyldu. Ég votta fjölskyldu henn-
ar, eiginmanni og syni mína
dýpstu samúð á þessum erfiðu
tímum.
Hvíl í friði elsku Katrín. Þín
vinkona
Marín.
Ég kynntist Katrínu Kolku
haustið 2004, báðar vorum við að
hefja nám í hjúkrunarfræði við Há-
skóla Íslands, tvær sveitastelpur
að norðan. Við náðum strax vel
saman og áttum eftir að fylgjast að
í gegnum námið. Gróa kom síðan
inn í teymið um vorið og saman átt-
um við þrjár margar góðar stundir.
Fullar af áhuga og eldmóði rædd-
um við saman um allt mögulegt,
hlógum og skemmtum okkur.
Þú varst með svörin á hreinu og
sást alltaf broslegu hliðarnar á líf-
inu, svo lífsglöð og falleg. Námið
stundaðir þú af mikilli samvisku-
semi og dugnaði og hafðir mikið
fram að færa. Ég hreinlega dáðist
að þér.
Haustið 2006 komu strákarnir
okkar í heiminn hver á fætur öðr-
um. Valdimar kom fyrstur, síðan
Sólmundur og loks Þröstur minn.
Við skiptumst á fæðingarsögum
og hittumst með strákana okkar,
sem við erum svo stoltar af. Valdi-
mar var augasteinninn þinn og þú
varst svo umhyggjusöm og falleg
móðir, með ungann þinn vafinn ut-
an um þig í burðarsjali.
Minningar um þig munu lifa
áfram í fallegum dreng.
Ég man hvað ég var ánægð fyr-
ir þína hönd þegar meinið virtist
vera horfið og þú varst farin að
horfa aftur fram í tímann, en þá
kom höggið aftur ennþá þyngra.
Það var sárt að vita af þér í þessari
stöðu, en þú barðist hetjulega og
styrkurinn og æðruleysið var
engu líkt.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir
dýrmæt kynni og minningar um
góða vinkonu og fallega persónu
munu lifa í hjarta mínu. Hvíl í friði
elsku Katrín Kolka.
Elsku Eiríkur, Valdimar og
fjölskylda, megi góður guð styrkja
ykkur í sorginni.
Þín vinkona og hjúkkusystir,
Birna S. Björnsdóttir.
Árið 1998 sótti ég um skólavist í
MA. Ég var kvíðin þegar ég mætti
á heimavistina, því það fylgdi því
mikil spenna að hitta ókunnan
herbergisfélaga. Ég fékk að vita
að herbergisfélagi minn héti Katr-
ín Kolka. Hún var ekki mætt á
svæðið og ég velti vöngum yfir því
hvernig manneskja Katrín væri.
Það kom á daginn að heppnari gat
ég ekki verið með herbergis-
félaga. Katrín var fyndin,
hjartahlý, fjörug, gáfuð, skynsöm
og mun meiri snyrtipinni en ég.
Ein af þessum heilsteyptu mann-
eskjum, sem hafa allt á hreinu.
Manneskja sem ég dáðist mikið að
og þótti afar vænt um. Katrín við-
urkenndi það síðar meir að henni
leist ekki nógu vel á mig við fyrstu
sýn. Þegar hún mætti á svæðið
blasti við henni ógrynni af snyrti-
vörum, en ég var ekki sjálf á
staðnum. Hún kveið því að hitta
mig, því hún bjóst við því að ég
væri algjör tískudrós sem hugsaði
eingöngu um útlit og föt. Hún var
glöð að komast að því að ég hefði
dýpri persónuleika en það og með
okkur hófst vinskapur sem hélst
allt til loka. Við deildum herbergi
fyrstu tvo vetur okkar í MA og
brölluðum ýmislegt saman. Við
vorum einnig bekkjarsystur í
fyrsta bekk. Eiríkur var einn af
okkar bestu vinum á þessum tíma,
einn af þessum góðu einstakling-
um sem vinahópurinn okkar sam-
anstóð af. Við hefðum aldeilis
hlegið, ef við hefðum vitað þá að
Katrín og Eiríkur yrðu ástfangin
og eignuðust þann dásamlega
dreng sem Valdimar er. Ekki sök-
um þess að eitthvað væri athuga-
vert við Eirík, heldur frekar það
að hann var okkur ef til vill meira
eins og bróðir á þeim tíma. Ég
gleymi aldrei þegar ég komst að
því að þau væru byrjuð saman. Þá
vorum við í fjórða bekk og ég sá
þau labba saman í skólann. Þetta
þótti mér dularfullt klukkan átta
að morgni dags, því þau bjuggu
ekki á sama svæði. Ég gekk á
hana í frímínútum og hún játaði
samband þeirra. Ég hugsaði
hversu dásamlegt samband þeirra
yrði, mér fannst þetta alveg frá-
bær tíðindi. Ég samgladdist þeim
aftur innilega þegar Katrín varð
ófrísk að Valdimar. Þegar krabba-
meinið gerði vart við sig fylltist ég
aftur á móti reiði gagnvart lífinu.
Maður reiknar aldrei með að ein-
hver nákominn manni þurfi að
ganga í gegnum slíkar raunir. Ég
var þó full bjartsýni og ákvað að
Katrín Kolka væri sigurvegari í
þessu lífi, sem myndi komast yfir
þennan erfiða hjalla í lífi sínu. Þótt
þrautseigjuna og viljastyrkinn hafi
ekki skort hjá dömunni laut hún þó
að lokum í lægra haldi fyrir þessum
illskeytta sjúkdómi. Ég fyllist reiði
og vanmætti gagnvart gangi lífsins,
því annar endir í þessari baráttu
hefði svo sannarlega verið ákjósan-
legur. Tilhugsunin um það að geta
ekki framar spjallað við Katrínu er
óbærileg. Minningarnar um það
hvað hún auðgaði líf mitt og ann-
arra í kringum sig gera sorgina þó
bærilegri. Mikilvægast er að minn-
ast góðu stundanna og geyma þær
í hjartanu.
Elsku Eiríkur, Valdimar, Jón,
Ingibjörg, systkini og fjölskyldur;
ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð á þessum erfiðu tímum. Ég veit
að Katrínar verður ávallt minnst
með gleði í hjarta, af öllum þeim
sem til hennar hugsa.
Halla Jónsdóttir.