Morgunblaðið - 26.09.2011, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. SEPTEMBER 2011
✝ GuðmundurÁrnason fædd-
ist í Grindavík 21.
mars 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
19. september 2011.
Móðir hans var
Petrúnella Péturs-
dóttir, f. 1890, d.
1958. Faðir Árni
Helgason, organisti
og verslunarmaður,
f. 1879, d. 1956. Þeim varð 18
barna auðið, 14 þeirra komust á
legg. Það voru: Svavar, f. 1913,
d. 1995, Sigfús Bergmann, f.
1914, d. 1952, Guðrún, f. 1915, d.
1993, Eyrún, f. 1918, d. 1999,
Guðjón, f. 1919, d. 1994, Jón, f.
1920, d. 2010, Ingólfur, f. 1921, d.
1993, Magnús, f. 1925, d. 1998,
Lárus, f. 1926, d. 1973, Agnes, f.
1927, d. 1992, Pétur, f. 1929, d.
1971, Arndís, f. 1930, d. 1996 og
Snæbjörn, f. 1933, d. 2004. Auk
þess átti Guðmundur tvö hálf-
systkini, samfeðra, Guðmund
Helga, f. 1908, d. 1931 og Guð-
rúnu, f. 1908, d. 1992.
Eiginkona Guðmundar er Sal-
óme Gunnlaugsdóttir, f. 28. 9.
1930 í Súðavík. Hún starfaði á
skrifstofu Þroskaþjálfaskólans.
Foreldrar hennar voru Sigrún
Jónsdóttir, f. 1891, d. 1965 og
Gunnlaugur Einarsson sjómað-
ur, f. 1891, d. 1935. Dætur þeirra
eru:
Alasdair P. Brewer, BS í verk-
fræði, f. 27. sept. 1982. Sonur
þeirra Leo Salómeson Brewer, f.
17.11. 2010, b) Kristín Arna
verkfræðinemi, f. 22.4. 1982,
unnusti Alfreð Pálsson við-
skiptafræðingur, f. 28.5. 1973.
Dóttir Kristínar og Einars K.
Möller er Andrea Dís, f. 23.9.
2001, c) Guðbjörg, f. 3.12. 1992.
Guðmundur var áður kvæntur
Guðbjörgu Einarsdóttur. Sonur
Einar rithöfundur, f. 9.4. 1946.
Maki Dagmar Rhodius myndlist-
arkona, f. 24.4. 1945, dóttir Lilja,
f. 17.9. 1991.
Guðmundur lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1944. Eftir námsdvöl í
Kaupmannahöfn settist hann að
á Ísafirði 1946 og starfaði sem
kennari við Gagnfræðaskólann.
Kenndi einnig á píanó við Tón-
listarskóla Ísafjarðar. 1962 flutti
Guðmundur í Kópavog. Kenndi
við Gagnfræðaskólann í Kópa-
vogi 1962-71, Mýrarhúsaskóla
1971-74 og Víghólaskóla 1974-
77. Kenndi einnig við Málaskól-
ann Mími. Frá 1964 starfaði
hann um árabil fyrir Lands-
samband framhaldsskólakenn-
ara, sat í stjórn þess, m.a. sem
formaður 1979-80. Frá 1980
varaformaður og starfsmaður
Kennarasambands Íslands. Í
stjórn Tónlistarfélags Kópavogs
frá 1963, formaður 1963-67. Í
skólanefnd Kópavogs frá 1982. Í
stjórn Lífeyrissjóðs ríkisstarfs-
manna frá 1980 og síðar starfs-
maður sjóðsins.
Útför Guðmundar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 26.
september 2011, og hefst athöfn-
in kl. 15.
1) Sigrún píanó-
kennari, f. 31.7.
1948. Sonur hennar
og Stefáns Unn-
steinssonar er Stíg-
ur stjórnmálafræð-
ingur, f. 2. 2. 1970.
Maki Ragna B.
Garðarsdóttir lekt-
or, f. 4.12. 1972.
Sonur Stefán Garð-
ar, f. 30.7. 2008.
2) Selma píanó-
leikari, f. 26.10. 1950. Maki var
Árni T. Ragnarsson læknir.
Börn: a) Guðmundur Tómas, BA
í heimspeki og læknanemi, f.
21.1. 1969, d. 27.11. 1994. Unn-
usta hans var Ólöf S. Valsdóttir
söngkona. Sonur þeirra Guð-
mundur Tómas, f. 27.4. 1995, b)
Ragnar Tómas hæstarétt-
arlögmaður, f. 28.8. 1970, kvænt-
ur Sigríði Freyju Ingimarsdóttur
píanókennara, f. 18.8. 1970. Börn
þeirra: Ingimar Tómas, f. 13.11.
1992 og Kristrún, f. 23.3. 1995, c)
Kristján Tómas læknir, f. 6.12.
1978 og d) Selma Lára, f. 10.12.
1993. 3) Ásdís kennari, f. 12.5.
1957. Dætur hennar og Einars
Loga Einarssonar eru: a) Ásta
Kristín, f. 19.2. 1994, b) Sóley
Salóme, f. 24.1. 1996. 4) Hildur
framhaldsskólakennari, f. 8.9.
1960. Gift Ingólfi Kristóferssyni
múrarameistara, f. 25.3. 1955.
Dætur þeirra: a) Salóme, BS í líf-
eindafræði, f. 20.11. 1978, gift
Við systur eigum svo margar
góðar minningar úr Holtagerðinu
hjá afa og ömmu þar sem okkur
var ávallt tekið opnum örmum. Afi
var kennari jafnt í starfi sem
heima við. Hann gaf sér alltaf tíma
til þess að setjast niður með okkur
og miðla af þekkingu sinni á ein-
staklega hvetjandi hátt. Hann
kenndi okkur systrum manngang-
inn og sóttumst við eftir að tefla
við hann þar sem sú samveru-
stund einkenndist af kímnigáfu og
kátínu eins og svo margar sam-
verustundir með honum afa.
Afi var vandaður maður í alla
staði og var afkomendum sínum
góð fyrirmynd. Hann stundaði
reglulega líkamsrækt með sund-
ferðum í Kópavogslaug og göngu-
túrum, var ávallt vel að sér í sam-
félagsmálum og afskaplega
hógvær maður. Áhugi hans á
námi, starfi og tómstundum okkar
var einlægur og virkaði alltaf sem
jákvæður hvati á áframhaldandi
ástundun.
Við eigum einnig yndislegar
minningar úr Munaðarnesi þar
sem afi og amma fengu árlega að
láni bústað á vegum Kennarasam-
bandsins og buðu öllum afkom-
endunum í grill, spil og leiki.
Okkur er sérlega minnisstætt
eitt sumarkvöld þegar við sátum
öll södd
og makindaleg í stofunni í
Birkihlíð og spiluðum krossgátu-
spilið. Afi var að sjálfsögðu með
forystu í spilinu enda fyrrum ís-
lenskukennari og því með orða-
forða sem við höfðum ekki roð við.
Hann lagði niður hvert orðið á
fætur öðru sem ekkert okkar hafði
áður heyrt og ávallt gat hann út-
skýrt merkingu þeirra á svo sann-
færandi hátt að við gleyptum við
þeim.
Þegar leið á spilið var þó orðið
ljóst að afi var kannski aðeins að
spila með okkur í orðsins fyllstu
merkingu og endaði spilið með
hláturskasti allra viðstaddra.
Nú kveðjum við elsku afa okkar
með ólýsanlegum söknuði og
þökkum fyrir allar þær yndislegu
samverustundir sem við áttum
með honum.
Salóme, Kristín Arna
og Guðbjörg.
Afi minn, Guðmundur Árnason,
er sá síðasti sem kveður úr hópi
fjórtán alsystkina sem komust á
legg í Grindavík á fyrri helmingi
síðustu aldar. Fjölskyldan setti
mikinn svip á bæjarlífið. Faðir afa,
Árni Helgason, var organisti, kór-
stjóri og verslunarmaður auk þess
sem hann sótti sjóinn. Móðir afa,
Petrúnella Pétursdóttir, sinnti búi
og börnum af myndarskap og þarf
vart að nefna hvílíkt afreksverk
það var. Þrátt fyrir þröngan kost
var tónlist og menning í hávegum
höfð á hinu fjölmenna heimili.
Eins og gengur bar afi þessa
heimilishagi með sér út í lífið,
sýndi alla tíð mikla ráðdeild og
nægjusemi, og áhugi hans á
menningu og listum, einkum bók-
menntum og tónlist, var djúp-
stæður. Sterk stjórnmálaleg vit-
und fylgdi afa einnig af heimilinu,
þótt hún hafi verið heldur til
vinstri við þá línu sem þar var
lögð.
Það var ekki lítið skref fyrir
ungan sósíalista af Suðurnesjum
að setjast að á Ísafirði fimmta ára-
tugarins með stúdentspróf og
draum um betri heim í farteskinu.
En afi var þannig gerður að hann
ávann sér fljótt virðingu, sem
kennari í gagnfræðaskóla, tónlist-
arkennari og menningarviti. Stál-
minni hans og greind reyndust
honum vel í kennarastarfinu. Ég
vona að nemendur afa hafi einnig
fengið að njóta ríkrar kímnigáfu
hans. Á Ísafirði fann afi svo ást
sína og lífsförunaut, ömmu Sal-
óme. Samband þeirra var einstak-
lega fallegt. Sú alúð og umhyggja
sem hún sýndi honum alla tíð og
sérstaklega í ellinni er ógleyman-
leg. Í byrjun sjöunda áratugarins
fluttust þau í Kópavoginn ásamt
dætrum sínum fjórum og héldu
þar saman hjartahlýtt heimili og
athvarf fyrir börn, barnabörn og
barnabarnabörn í hartnær hálfa
öld. Sú hugsjón sem brann í
brjósti afa leiddi hann þar til for-
ystu í félagsstörfum og kjarabar-
áttu kennara. Upp úr miðjum átt-
unda áratugnum voru þessi störf
orðin það umfangsmikil að hann
varð að láta af farsælum kennslu-
ferli. Eins og hans var von og vísa
starfaði hann langt fram á áttræð-
isaldur. Hann bar alla tíð sterkar
taugar til Grindavíkur og fylgdist
vel með vexti bæjarins og fram-
gangi.
En svo ég víki nú aðeins að
sjálfum mér, sem barnabarni, afa-
stráki, lærlingi. Þær fjölmörgu
stundir sem ég átti með afa og
ömmu sem barn, unglingur, ungur
maður og svo með gránandi grön
hafa verið mér verðmætari og
þýðingarmeiri en flest annað í líf-
inu. Þeir eiginleikar afa sem mér
eru helst hjartfólgnir eru ekki þeir
sem ég hef nefnt að framan. Nú
veit ég ekki hvort þeir eiga fyrst
og fremst rætur í foreldrunum,
uppvaxtarskilyrðunum eða þjóð-
ararfi þrautseigjunnar. En það
sem mun helst fylgja mér úr fari
afa, sem fyrirmynd í lífinu og veg-
vísir í þolraunum, er jafnaðargeð
hans, auðmýkt, rökfesta og mann-
gæska, eiginleikar sem fylktu liði í
honum undir aðalsmerkjum forn-
sagnanna: skilyrðislaust æðru-
leysi og sjálfsvirðing. Allt til síð-
ustu stundar. Hugarfar meitlað af
harðbýlu landi sem lifir vonandi
sem lengst í þjóðinni. Guð blessi
afa og varðveiti hann og veiti
ömmu Salóme og fjölskyldunni
styrk til að takast á við þennan
mikla missi.
Ragnar Tómas Árnason.
Afi ólst upp í Grindavík í
stórum systkinahópi og sárri fá-
tækt. Sá bakgrunnur og tími
kreppu og þrenginga mótaði hans
pólitísku skoðanir og sósíalísku
lífssýn. Með stuðningi fjölskyld-
unnar gekk hann hinn bóklega
menntaveg sem ekki var sjálfgefið
fyrir pilt frá alþýðuheimili suður
með sjó. Að námi loknu tóku við
gagnfræðaskólakennsla, tónlistar-
kennsla, störf í forystu kennara-
hreyfingarinnar auk ýmissa fé-
lagsstarfa á vinstri væng
stjórnmálanna.
Afi minn var mér ekki einungis
ástríkur afi heldur fyrirmynd og
föðurmynd, vinur og félagi. Heim-
ili ömmu og afa í Holtagerði var
mitt annað bernskuheimili. Þar
var alltaf skjól og hlýja. Rúmgott
eldhús var hjarta heimilisins. Þeg-
ar við Gummi og Raggi, sem
mynduðum fyrstu bylgju barna-
barna, uxum upp úr leikjum á
gólfinu og settumst við eldhús-
borðið tóku við samræður sem oft-
ar en ekki snérust um menningu
og pólitík. Frásagnir afa gáfu okk-
ur lifandi sýn á söguna sem ekki
fæst úr bókum. Hann sagði frá
fyrsta kappræðufundi um stjórn-
mál sem hann sótti í Grindavík í
aðdraganda kosninganna árið
1934, frá söfnun til stuðnings
Finnum eftir innrás Sovétmanna
árið 1939, leshringjum á mennta-
skólaárunum, félagsstarfi innan
Sósíalistaflokksins og síðar Al-
þýðubandalagsins, starfi innan
kennarahreyfingarinnar, verkföll-
um og næturlöngum samninga-
fundum. Ég held að afi hafi haft
lúmskt gaman af því þegar við
frændur þóttumst komnir með vit
til rökræðna um miðbik 9. áratug-
arins þegar heimsmyndin var öll
að breytast. Hann hafði endalausa
þolinmæði til að rabba við okkur
og undravert umburðarlyndi
gagnvart misgáfulegum hug-
myndum leitandi unglinga. Þá
fylgdist gamli kennarinn að sjálf-
sögðu grannt með námsframvindu
okkar, hvatti okkur áfram og leið-
beindi ef þess var þörf.
Í júní áttum við afi og amma
skemmtilegt síðdegi þegar við fór-
um og skoðuðum sögusýningu um
Jón Sigurðsson og sýningu í tilefni
af 100 ára afmæli Háskólans í Al-
þingishúsinu. Afi átti orðið þungt
með gang og þurfti að setjast nið-
ur öðru hvoru. Það var gaman að
heyra afa segja frá því þegar hann
þreytti gagnfræðapróf í húsinu í
lok maí 1940. Eftir að Bretar
höfðu hernumið Ísland fyrr í sama
mánuði og tekið Menntaskólann í
Reykjavík yfir sem stjórnstöð
lenti skólinn á hrakhólum með fyr-
irhuguð próf og fékk inni í Alþing-
ishúsinu. Afi sýndi okkur herberg-
ið þar sem hann tók prófin sín og
rifjaði upp gamla tíma. Það var
dýrmæt stund.
Síðasta skiptið sem ég hitti afa
var síðla laugardags á Borgarspít-
alanum. Hann var orðinn mjög
máttfarinn, líkaminn hrörlegur en
hugurinn skýr. Sem fyrr fylgdist
hann af brennandi áhuga með líf-
inu og tilverunni. Ég var á leið í
sex daga ferðalag til þriggja borga
og við fórum vandlega yfir ferða-
áætlunina. Þegar við kvöddumst
var það samkomulag okkar á milli
að við heimkomu kæmi ég rakleið-
is af flugvellinum á spítalann og
segði honum ferðasöguna. Afi fór
aðfaranótt mánudags svo sú sögu-
stund okkar verður að bíða betri
tíma.
Ég kveð minn elskaða afa með
söknuði.
Stígur.
Guðmundur Árnason gerði mig
að jafnaðarmanni. Við kynntumst
á þeim árum þegar stéttarfélög
grunnskólakennara voru tvö og
Guðmundur var í forystu fyrir
Félag gagnfræðaskólakennara.
Hann var ótrúlega samningslipur
maður og það er ekki síst fyrir
hans
gerðir að tókst að sameina
stéttarfélög kennara í Kennara-
sambandið gamla. Hið góða sam-
starf hans við Valgeir Gestsson
setti auka-
afl í stéttabaráttuna á þeim
tíma. Þá voru kennarar innan
BSRB og hafði Guðmundur virð-
ingu og traust manna innan
BSRB. Ekki
sóttist Guðmundur eftir titlum
eða hrósi, en hann vann vel að
framgangi kjarasamninga fyrir
sitt félag og gaf jafnvel öðrum
stéttarfélögum góð ráð.
Guðmundur hafði afburðaþekk-
ingu á lífeyrissjóðsmálum og var
örugglega sá brúarstólpi sem
styrkti lífeyrissjóðsrétt opinberra
starfsmanna. Það var oft sagt í
gamni að Guðmundur ætti sér
legubekk í fjármálaráðuneytinu
svo vökull var hann og sísemjandi.
Man
ég sérlega að hann tók upp
hanskann fyrir tónlistarkennara
áður en þeir áttu sér formlegan
málsvara.
Við Guðmundur áttum löng
samtöl um kjara- og landsmál á
þeim árum sem ég starfaði við hlið
hans sem formaður Kennara-
félags Reykjavíkur. Þar sótti ég í
smiðju mína helstu kunnáttu á því
sviði.
Guðmundur var róttækur enda
ólst hann upp í helsta vígi þeirra á
Ísafirði. Hann sagði mér sögur af
föðurafa mínum Jóni Baldvins-
syni, en þeir voru sem eðlilegt er
alltaf sammála.
Þó rætur Guðmundar væru í
Alþýðubandalaginu gamla, þá átti
hann marga trúnaðarvini í öðrum
flokkum. Þannig fullyrði ég að
hann
átti einnig hlut í þeirri sátt sem
komst á eftir langt og erfitt verk-
fall BSRB 1984.
Á góðri stundu gat Guðmundur
verið hinn ljúfasti og mýksti í
hópnum. Þá settist hann við píanó
ef það var að finna og spilaði.
Einkennislag Guðmundar var
„Dońt fence me in“. Það var held-
ur ekki hægt að setja Guðmund í
girðingu ef svo bar við. Óhræddur
gat
hann staðið á sinni meiningu þó
fjöldinn vildi annað. Eftir á að
hyggja hafði hann yfirleitt rétt
fyrir sér.
En nú er hann farinn í ferðina
löngu. Mig langar til að þakka
honum samferðina og öll góðu ráð-
in með orðum Rögnu heitinnar
Ólafsdóttur sem er einnig nýlátin:
„Það að þekkja Guðmund Árna-
son, er á við einn launaflokk.“ Far
þú í friði, góði félagi.
Gísli Baldvinsson.
Það var gott að vera í liði með
Guðmundi Árnasyni. Og alla tíð
fannst mér ég vera í hans liði.
Leiðir okkar lágu fyrst saman á
vettvangi BSRB rétt upp úr 1980,
hann í framvarðasveit Kennara-
sambands Íslands og BSRB, ég
formaður Starfsmannafélags
Sjónvarpsins og varamaður í
stjórn BSRB. Aldarfjórðungur
skildi okkur að í aldri.
Þótt við Guðmundur værum
samherjar er ekki svo að skilja að
við hefðum alltaf verið sammála
um alla hluti. Þannig man ég að
Guðmundur vildi semja fyrr en ég
til að ljúka langvinnu og illvígu
verkfalli BSRB haustið 1984.
Skýringin var held ég aldursmun-
urinn og lífsreynslan. Ekki bar-
áttuviljinn. Hann var ekkert síðri
hjá hinum eldri en hinum yngri.
Guðmundur Árnason var nefni-
lega mikill baráttumaður en jafn-
framt var hann annálaður samn-
ingamaður. Hann sá færar leiðir
þar sem aðrir sáu bara torleiði.
Hann var bjartsýnn þegar aðrir
voru bölsýnir. Og svo velviljaður
var hann að hann hreinlega fram-
kallaði samningsvilja hjá gagnað-
ilum við samningaborðið. Guð-
mundur var okkar Njáll. Ég sakna
Guðmundar Árnasonar. Alla tíð
mat ég hann mikils og þá arfleifð
sem hann skildi eftir sig á sameig-
inlegum vettvangi okkar í BSRB.
Fjölskyldu hans færi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Ögmundur Jónasson.
Guðmundur Árnason helgaði líf
sitt kennslu og starfi fyrir samtök
kennara. Við kveðjum því í dag
baráttumann, sem um árabil var í
forystusveit opinberra starfs-
manna og kennara, ekki síst fram-
haldsskólakennara; mentor okkar
margra í félagsmálum og heiðurs-
félaga Félags framhaldsskóla-
kennara hins eldra, í gamla Kenn-
arasambandinu.
Guðmundur fæddist í Grinda-
vík 21. mars 1923, sonur Petrún-
ellu Pétursdóttur og Árna Helga-
sonar, organista og
verslunarmanns. Hann lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1944 en fyrsta smjör-
þefinn af kennslu fékk hann þegar
hann var kallaður til kennslu við
Gagnfræðaskólann á Ísafirði 1946,
af Hannibal Valdimarssyni. Síðar
kenndi hann við Gagnfræðaskól-
ann í Kópavogi.
Kynni okkar af Guðmundi
tengdust starfi hans fyrir samtök
framhaldsskólakennara, þeirra
sem kenndu við sérskóla, sem svo
nefndust til aðgreiningar frá
menntaskólum. Hann var um ára-
bil starfsmaður og í stjórn Lands-
sambands framhaldsskóla, sem og
í stjórn Kennarasambands Ís-
lands, hins eldra. Þá starfaði hann
lengi á skrifstofu Kennarasam-
bandsins og síðar hjá Lífeyrissjóði
ríkisstarfsmanna; sat hann þar
einnig í stjórn um árabil. Við fram-
haldsskólakennarar sýndum hug
okkar og þakklæti til Guðmundar
þegar við kusum hann heiðurs-
félaga okkar, ekki síst fyrir óeig-
ingjarnt starf að kjaramálum okk-
ar. Þar nutum við reynslu hans og
mannkosta.
Við leiðarlok kveðjum við ljúfan
dreng og góðan félaga. Við send-
um eftirlifandi eiginkonu hans,
Salóme og dætrum þeirra hjóna
okkar einlægu samúðarkveðjur og
biðjum þeim huggunar í harmi.
Haukur Már Haraldsson.
Ingibergur Elíasson.
Sigurður Ingi Andrésson.
Guðmundur Árnason kennari
hóf störf fyrir Landssamband
framhaldsskólakennara, LSFK,
um 1970 og vann þá nokkra tíma á
viku á skrifstofu félagsins. Kjara-
mál urðu sífellt fyrirferðarmeiri
þáttur í starfi Guðmundar sem
leiddi til þess að hann hætti
kennslu og var ráðinn fram-
kvæmdastjóri LSFK.
Við Guðmundur áttum oft sam-
starf fyrir félög okkar á sviði
kjaramála, m.a. í kringum fyrsta
verkfall opinberra starfsmanna
1977. Það ár keyptu BSRB og
nokkur aðildarfélög húsið á Grett-
isgötu 89. Þangað fluttu kennara-
félögin SÍB og LSFK á sameig-
inlega skrifstofu 1978 og urðum
við Guðmundur þar með vinnu-
félagar. Sambúð félaganna leiddi
til aukins samstarfs og fljótlega
hófst undirbúningur sameiningar
LSFK og SÍB sem náði fram að
ganga með stofnun Kennarasam-
bands Íslands 1980. Á stofnþingi
KÍ var ég kosinn formaður og
Guðmundur varaformaður. Hann
var jafnframt ráðinn fram-
kvæmdastjóri KÍ. Formaður var
ekki í starfi hjá félaginu í þá daga
en ég hafði náið samstarf við Guð-
mund sem vann fyrst og fremst á
sviði kjaramála á skrifstofu KÍ.
Hann sat í samninganefndum
LSFK og síðan KÍ þau ár sem
hann starfaði hjá félögunum. Jafn-
framt sá hann um mál einstak-
linga og hópa sem leituðu til fé-
lagsins vegna leiðréttinga launa
eða meintra brota á kjarasamn-
ingum eða lögbundnum réttind-
um. Var Guðmundur óþreytandi í
að ná fram leiðréttingum fyrir við-
komandi félagsmenn. Guðmundur
var afar þægilegur vinnufélagi,
kankvís húmoristi og ljúfmenni
sem ávann sér fljótt traust sam-
starfsmanna. Hann hafði mikinn
áhuga á bættum kjörum launa-
fólks, var snjall lobbíisti og náði
oft frábærum árangri „með sínu
lagi“.
Á þessum árum var ríkið vinnu-
veitandi kennara og nær eini við-
semjandi KÍ. Í erfiðum verkfalls-
samningum 1984 var
samninganefnd KÍ gefið fyrirheit
um launaflokkshækkun til grunn-
skólakennara á samningstíman-
um. Guðmundur minnti oft á þetta
fyrirheit á fundum í samstarfs-
nefnd fjármálaráðuneytisins og
KÍ en ekkert gekk. Albert Guð-
mundsson var þá fjármálaráð-
herra og þó að þeir Guðmundur
spiluðu hvor á sínum kanti í pólitík
náðu þeir vel saman. Dag einn
hittust þeir í anddyri Arnarhvols
og tók Guðmundur ráðherra tali
og kvartaði yfir seinagangi á
launahækkun sem grunnskóla-
kennarar ættu inni hjá ríkinu.
Þetta óformlega samtal hafði þau
áhrif að fjármálaráðherra gaf
samdægurs fyrirmæli um launa-
flokkshækkun til grunnskóla-
kennara.
Guðmundur Árnason lét af
störfum hjá KÍ 1986 eftir árang-
ursríkt starf fyrir kennarastéttina
í nær tvo áratugi. Ég minnist hans
sem frábærs samstarfsmanns og
ómetanlegs baráttumanns fyrir
bættum kjörum kennara.
Salóme, eigikonu Guðmundar,
og aðstandendum öllum sendi ég
innilega samúðarkveðju.
Valgeir Gestsson.
Guðmundur
Árnason
 Fleiri minningargreinar
um Guðmund Árnason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.