Líf og list - 01.03.1951, Side 19

r
S fva&e^'peate v ot3i3:
HAMLET: AÐ VERA EÐA EKKI,
bað er þessi spurning:.
Mun dren&ilesra að þola illrar auðnu
erjótflug- og örvar eða taka vopn sín
> móti hafsjó hörmunganna og gjöra
svo enda á þeim með valdi? —
Ueyja, — sofa, —
allt búið; — og að vita að værðin
endar
a>lt sálarstríð og ótal þúsund þrautir,
sem holdið á og erfir, — þvílík af-
drif
er vert að biðja um af lirærðu hjarta.
Að deyja, — sofa — sofa — dreyma
kannske? —
Hér kemur hængur. Því að hverja
•Irauma
hienn dreyma kynnu í dauðasvefni
bessum,
er fargi lioldsins hrundið af oss væri,
bað stöðvar hugann. Það er þessi
uggur,
sem gjörir vorar eymdir ævilangar.
Hver þyldi ella lieimsins hróp og
svipur,
kúgarans álög, ofsamannsins skap-
raun,
svívirtrar ástar sviða, dregin lögskil,
valdsmanna ofdramb, og þá storkun
alla,
sem hrakið sýnir lijartaprúðum
dreng,
ef sérhver mætti laga lífs síns reikn-
ing
með hnífnum sínum? Hver er sá, er
bæri
slíkt farg, að strita og stynja langa
ævi,
ef óttinn fyrir öðru bak við dauð-
ann, —
þeim huliðs-ströndum, hvaðan eng-
inn snéri, —
ei teldi úr og léti oss kost þann kjósa
að bera heldur bölið, sem vér höfum,
TIL LESENDA!
Fyrirhugað var, að marz-
heftið kæmi út fyrir pásk-
ana, en vegna inikils ann-
ríkis í prentsmiðjunni var
ekki unnt að koma þvi út
fyrr en í lok mánaðarins.
Lesendur eru beðnir vel-
virðingar á þessari töf.
en flýja því í fang, sem enginn þekk-
ir?
Samvizkan gjörir gungur úr oss öll-
um,
og áræðisins hraustur heilsulitur
smábreytist svo í fölleitt hugar-hik
og athöfn hver, sem heimtar móð og
merg,
nær eigi framrás fyrir þeirri viðsjá,
en missir nafnið framkvæmd. — Þey,
þey, þey!
(Hamlet eftir William Shakcspcare,
þiiðji þáttur, i.-atr. Þýð. Matth. Joch.)
^om honum til að súpa hveljur,
eo hann skjögraði afturmeð og
leitaði að bátnum sínum, og
lJegar hann fann hann ,gekk
hann afturfyrir hann og sá að
hann var með skrúfu. Það var
eini báturinn með skrúfu, því
nann athugaði hina líka, og' hann
breifaði ennþá á vestistölunni
l,Pp á númerið. Þá var farið að
bvessa fyrir alvöru, og hann
bélzt ekki við lengur, ekki einu
•S1nni í skjóli við' reykháfinn, en
begar hann hafði sig inn úr dyr-
nnum lét hann aftur staðar num-
á. pallskörinni og þorði ekki
>nn í reyksalinn, heldur þrýsti
Ser npp í hornið við uppgöng-
nna og horfði út í myrkrið í
SfEttinni, þar sem snjókornin
(b'ógust í þræði í Ijósinu.
r
Þú
ÉG HEYRl ÞIG eintt og hríslandi bergvatn,
sem veit á svölun og voldugan fögnuð.
Ég er þyrstur í hreinleika þinn
eins og hjarðsveinn í háfjallalind.
■*
EG SE ÞIG eins og sólstafi úr skýjum,
er guð liefur misst út um gluggann.
Hár þitt er vott af himindögg
og varir þínar roðnar rósablóði.
EG FINN ÞIG cins og fallandi bylgju,
eins og svimandi brún á bjargi,
eins og úthafið sjálft eða öræfin.
Ég finn eklcert, ekkert nema þig.
Éljagrímur.
Líp
og LIST
19