Líf og list - 01.12.1951, Qupperneq 26

næstum búin að gera þig að athlægi frammi fyr-
ir öllum.
Fátt er piltum jafn illa við og að stúlkur geri
gys að þeim fyrir misheppnað kvennafar. En hon-
um brá ekki hið minnsta, eða tókst að dylja það?
Nú horfði hann á hana alvarlegur með ein-
kennilegu augnaráðivhvar hún sat þama hníp-
in og titraði lítið eitt af geðshræringu. Því hún
hafði sagt skilið við bernskuleikina, en kynnzt
ofurltið sorgum og gleði lífsins.
Ræfill, flagari, naðra, sagði hún, en orðin komu
hljóðlaust út úr henni og það var einkennilegt
vonleysi í rómnum.
Og hann stóð upp og færði sig kringum borð-
ið, settist hjá henni og tók 1 höndina á henni og
gerði gælur við hana: Henni var gráti næst af
blygðun, en hún sat þarna án þess að hreyfa legg
né lið, allur máttur virtist þorrinn úr limum
hennar.
Aumingja litla stúlkan, sagði hann blíðum
rómi og hún spurði sjálfa sig, hvort næst kæmi
engill eða mella, í rauninni stóð henni á sama.
Ég er voðalega vondur við aumingja stúlkuna
mína, hélt hann áfram, hún á voða bágt að þekkja
svona vondan strák.
Og nú var henni ókleift að halda aftur af
brosinu, sem færðist yfir andlit henni. Og af því
að flestir voru farnir af kaffihúsinu, því það var
komið undir matmálstíma og hretið úti fyrir
hafði breytzt í rigningu, þá þrýsti hann heitum
kossi á rjóða kinn hennar og munninn og hvíslaði
svo undur blíðlega:
Ich habe dich immer geliebt, mon amie. Und
ich liebe dich jetzt.
Og svo sátu þau þögul, og í magnleysi sínu fann
hún til sælu, af því hún sat hjá honum og fann
sterkan arm hans utan um herðarnar og fann
hressandi andblæinn af honum svo til nýkomn-
um að utan. Þó vissi hún að ekkert hafði breytzt.
Áttu sígarettu? sagði hann og dró velktan eld-
spýtustokk upp úr vasa sínum. Hún opnaði Cam-
elpakkann sinn, og hann fékk fimm sígarettur,
fjórar í nestið; svo kveikti hann í fyrir þau bæði.
Ætlar stúlkan mín að koma með mér á Borg-
ina annað kvöld? sagði hann lágt og horfði sak-
laus í augu hennar; kannske get ég slegið fyrir
tveim miðum.
Hún vissi, að hún færi með honum, og mundi
kaupa miðana fyrir sína eigin peninga; þannig
hafði það alltaf verið og yrði áfram. Og hún vissi
að allt mundi fara á sömu leið og áður. En hún
fann, hve armur hans var sterkur utan um herð-
amar á henni og röddin heit og áleitin. Og hún
var glöð.
Rvík, 26. 11. ’51.
'-----------------------1
Á KAFFIHÚSINU
Framhald af 2. síðu.
Kveldúlfi stendur, hafa verið ein-
stökum listamönnum innan handar,
og er skylt að geta þess sem gert er
og muna það. Og síðast en ekki
sízt nefnum vér Ragnar í Smára,
sem er meiri vinur og velgjörða-
maður listanna í landinu en vér
kunnum upp að telja, og Ragnar
lifir enn, 1. s. g. Þótt eitthvað mætti
fleira telja, yrði sá listi ekki langur,
og súmma súmmarum sú, að yfirleitt
láta íslenzkir auðmenn ekki túskild-
ing af hendi rakna við listir og vís-
indi. Þeir þykjast víst hafa þrúk
fyrir hvorugt. Samfélagið er þeim
það sem hænsnabúið er minknum,
er drepur hundrað sinnum meira.en
20
hann getur étið bara til að sjá hve
hænsnahrúgan geti orðið há, eða
síldartorfa stórfiskum, sem vaða með
kjaftinn opinn til þess að gleypa sem
flestar síldarnar og kæra sig koll-
ótta, þótt þeir rífi netjatrossur sjó-
manna. íslenzkir auðmenn safna
auði auðsins vegna og hata þjóðfé-
lagið, sem gefur þeim tækifæri til
auðsöfnunar. Þeir láta það ekki sér
við koma, þó að íslenzk vísindi vanti
til hnífs og skeiðar, þeim er sama
þó að íslenzk list veslist upp úr fá-
tækt, þeir þramma um bæinn sinn
langa nurlævi án þess að láta sér til
hugar koma að gefa styttu eða mál-
verk honum til skreytingar. Hvað
kemur þetta okkur við, segja þeir,
við erum í stríði við þjóðfélagið,
sem skattleggur okkar heiðarlegan
stórgróða, og ættum við svo að fara
að gefa því gjafir af þesum örfáu
milljónum, sem okkur auðnast að
redda? Óekkí! Listir og vísindi geta
étið skít.
Vinsamleg ábending
til auðkýfinga.
AÐ LOKUM vildum vér mega
senda íslenzkum auðmönnum kveðju
vora og biðja þá að athuga, hvort
ekki væri viturlegt að reyna svolítið
að líkjast Mæcenasi hinum róm-
verska, hvort líf þeirra yrði ekki
fyllra og sælla, ef þeir miðluðu af
auði sínum í þágu íslenzks lífs og ís-
lenzkrar menningar, hvort ekki væri
betur séð fyrir minningu þeirra,
hvort þeir yrðu ekki ánægðari innst
inni, og hvort þeir að lokum mundu
ekki bara græða enn meira, ef þeir
tækju sér fyrir að fylgjast með fram-
vindu íslenzks vísindalífs, islenzkrar
listar og menningar. Munið, góðir
hálsar, eftir Mæcenasi, og því eftir-
mæli, er hann gat sér.
LÍF og LIST