Svart á hvítu - 01.10.1978, Blaðsíða 13

burðarásina heldur öfugt — atburðarásin mótar
þær. Atburðarásin markar þróuninni braut, per-
sónurnar eru eins og hjól í vélinni sem ræður
framrás verksins með því að afmynda, stækka,
hægja og flýta. Persónurnar mótast af því að þurfa
sínkt og heilagt að taka afstöðu til þess sem er að
gerast, bæði í orði og verki. Val þessa leikforms er
fyrst og fremst pólitísk ákvörðun og það krefst al-
mennrar pólitískrar virkni af leikurunum sem og
mikillar hæfni í leikrænni tjáningu. Ef svo er ekki, er
þetta form dauðadæmt, eða bara innihaldslaust
hláturgas."
Eftir langa og stranga baráttu viö borgarstjórn
Mílanóborgar tókst leikhópnum 1974, með aðstoð
áhorfenda sinna, að eignast eigið hús fyrir starf-
semina, smáhöllina Palazzina Liberty við Corso
xxii Marzo, um það bil hálftíma gang frá miðborg
Mílanó. Höll þessa átti að rífa þegar La Commune
tók hana á sitt vald ásamt verkamönnum og stú-
dentum. Þegar stjórnvöld viðurkenndu umráðarétt
leikhópsins á þessu húsnæði viðurkenndu þau um
leið hópinn sem hluta af leiklistarlífi borgarinnar
sem er afar blómlegt. Fyrsta frumsýningin í nýja
húsinu var á Non si paga — non si paga, síðan kom
La marihuana della mamma e la piu bella (Mari-
húanað hennar mömmu er alltaf best), leikrit um
nautnalyf í nútímaþjóðfélagi í beinni og yfirfærðri
merkingu. 1977 gekk svo sjónvarpið að öllum skil-
málum leikhópsins um sýningar á sjö þáttum með
verkum Fo. Auðvitað voru ekki allir jafn ánægðir
með þá ákvörðun.
Nú á dögum keppast leikhús á vesturlöndum við
að setja á svið nýrri verk Fo, enda er þar verðugt
viðfangsefni. Uppfærslurnar eru á hinn bóginn
misjafnar og oft vill boöskapurinn fara fyrir ofan
garð og neðan. Þó sýningarnar séu yfirleitt mjög
vinsælar, oft þær vinsælustu á leikárinu, er lítið
leitast við að ná sambandi við þá áhorfendur sem
verkin eru raunar skrifuð fyrir. Oft og tíðum virðast
þessar sýningar þjóna því markmiði einu aö rétta
við kassa leikhússins, ná jafnvægi í hinum fjár-
hagslega línudansi og um leið skemmta fastagest-
unum með einum gamanleik á leikárinu, — og er
það miður.
SVART A HVlTU
11