Svart á hvítu - 01.10.1978, Síða 38

hann hafði fengið sendar voru ekki bara uppþorn-
aðar heldur einnig þrútnar af maðki. Orðstír veit-
ingahússins hafði minnkað fyrir bragðið (eða
bragðleysið) og veitingamaðurinn, Skater að nafni,
hrópaði á hefnd. í fyrsta bréfi sínu hafði hann
reyndar farið fram á að fá í pósti höfuð fram-
kvæmdastjórans, auðmjúka afsökun og gríðarleg-
ar bætur. Nú sá Krissi sér til leióinda að í nýjasta
bréfinu virtist mesti ofsinn úr svívirðingum Skaters.
(því var langur listi yfir þær sneiðar af vörunni sem
ekki höfðu gengið út, vörunúmer og endaði á lág-
kúrulegum vaðli um það sem mundi ske, ef æðstu
máttarvöld fyrirtækisins mundu ekki hringja í
sendanda eins og skot og biðjast afsökunar.
Krissi fjarlægði þetta bréf.
Síðan gramsaði Krissi í bréfakörfu sinni uns hann
fann umslagið utan af bréfi Skaters og fjarlægði
það sömuleiðis.
Enginn var áhorfandi að þessu.
Af kæruleysislegri lipurð stakk Krissi Malry bréf-
inu aftur í umslagið, smeygði því í kjöltu sér þar sem
það lá stundarkorn. Síðan tók hann fram vasaklút
sinn, lagði hann yfir bréfið og smokraði hvoru-
tveggja niður í buxnavasa sinn vinstra megin. Þar
glóði bréfið, eins og venja er um slík bréf, það sem
eftir var morguns. Ekki verður hringt í þig fyrir
nónbil Skater minn, hugsaði Krissi með sér.
Niður með Hammersmith brú sat Krissi í lög-
boðnum matartíma sínum og mataði fuglana með
fitu af bringukolli sem hann hafði keypt í búóarholu
við hliðina á kvikmyndahúsinu á Breiðgötu. Kjötið
át hann sjálfur. Þrestir valkókuðu um stýrishúsið á
húsbát sem bundinn var við bakkann, dúfur kurr-
uðu á gangstéttinni og mávar svifu um loftin blá,
gargandi eins og þeirra er siður. En hér gerist ég
helst til hátíðlegur. Með fituklístrugum höndum reif
Krissi bréf Skaters í tætlur og næsta hálftímann
dreifði hann þeim á flóðið sem átti eftir að bera þær
framhjá vöruskemmum Harrods, Grosvenor brúnni,
Bugsby nösinni, Froskeyju og öðrum rómantískum
stöðum.
Þetta voru endalokin, þ.e. hvað tætlurnar snerti.
Datt mér ekki í hug, hugsaði Krissi með sér, —
Skater ætlar að bíða þangað til hádegisannirnar
eru á enda í veitingahúsinu. í hvert sinn sem síminn
hringdi hélt Krissi að Skater væri á línunni. Þar var
hann staddur klukkan tíu mínútur yfir þrjú og var nú
ekki áfjáður að ræða við blækur eins og Krissa
heldur Framkvæmdastjórann sjálfan. Krissi gaf
honum samband við Deildarstjóra sinn, Hr. Wagn-
er. Krissa var þá kunnugt um uppnefni Wagners, —
Rúnki. Svo mikil var reiði Skaters að Krissi átti
auðvelt með að heyra hvert orð og án þess að
leggja við eyrun. Skater hóf mál sitt á því að spyrja
hvers vegna ekkert hefði verið gert varðandi um-
kvartanir hans. Wagner sagði honum að engar
umkvartanir hefðu borist bréflega. Til að vera alveg
viss í sinni sök flýtti Deildarstjórinn sér að skrifborði
Krissa og leitaði vandlega í því og síðan barst leitin
yfir á borð tveggja annarra, ritarans og aðstoðar-
deildarstjórans. Prófaðu úti á Ballarhafi, hugsaði
Krissi, gagntekinn ánægju.
Þegar Skater var tilkynnt að ekkert bréf væri að
finna, heyróust viðbrögö hans yfir nær alla deildina
og bætti hann ennfremur við að væri hann á
staðnum, mundi hann framkvæma útspark á
Wagner gegnum gluggann. Deildarstjóra Krissa
var ekki um slík fyrirheit og án þess að hafa það
hugfast að hann væri með því að leggja orðstír
fyrirtækisins í hættu, þá svaraði hann þvítil að hann
mundi mæla með útrýmingu Skaters hið snarasta.
Þessu svaraði Skater með því að leiða líkum að því
að Wagner þjáöist af njálg, en þá ályktun byggði
hann á talsmáta hans, en þar hitti hann (óréttlátt) á
snöggan blett (því það var satt). Wagner svaraði
með því eina orði sem honum datt í hug á því
augnabliki „eineistingur", — en þar fannst Krissa
hann setja niður þar sem hann hafði aldrei haft
tækifæri til að rannsaka hvort hann hefói rétt fyrir
sér í þeirri fullyrðingu. Og meó krampakenndum
kokhljóðum báðum megin endaði samtalið, án
nokkurs forboða um friðarviðræður.
Mikið lifandis skelfing fannst Krissa þetta
gaman...
Þegar Krissi kom heim á Mall Road, þá fannst
honum loksins sem hann ætti þar heima því eitt
bréf lá þar á mottunni og bar nafn hans. Samtök
nokkur hugðust selja honum blómlauka í góð-
gerðarskyni, báðu hann ásjár og létu gíróseðil
fylgja með. Krissa fannst það vera dálítið Debít að
eyða tíma í lestur slíkra bónbréfa og varð sér þegar
út um Kredít með því aö loka umslaginu og senda
það þegar í stað til síns heima, án gíróseðils.
Þegar hann kom heim af pósthúsinu, steikti hann
fulla pönnu af lauk og pylsum handa sjálfum sér.
Síðan hóf Krissi að sýsla við bókhaldið.
36
SVART Á HVlTU