Húsfreyjan - 01.12.1950, Page 14

Steinarnir í glugganum
Frásögn þessi er skrifu'S fyrir nokkrum árum
sífian af 16 ára stúlku, í skólablaS í Reykjavílt.
Ef til vill mun einhverjum þykja þetta
einkennileg fyrirsögn, „steinarnir í glugg-
anum“, en svona er þa3 nú samt, a3 of-
arlega í bænum er gluggi, sem er ólík-
ur öllum öðrum gluggum, sem við lít-
um upp í, þegar við leggjum leið okkar
eftir einni af nýju götunum, þar sem
byggt hefir verið á seinni árum. Glugg-
inn sést samt ekki frá aðalgötunni, því
hann er á bakhlið hússins, og snýr að
garði, sem liggur að annari minni götu.
Garðurinn er nýræktaður, og trén eru
svo smávaxin, að þau skyggja ekki á
gluggann. Þó að gatan sé mjó, er margur
sem á þar leið um, og ósjálfrátt er numið
staðar og litið upp í gluggann, eittlivert
aðdráttarafl hlýtur hann að hafa, og
trúað gæti ég, að suma þeirra, sem um
götuna fara, langaði til að sjá meira
en sést í fljótu bragði. Eg er svo lieppin
að liafa þráfahllega komið inn fyrir
rúðumar, og komið í þá æfintýraheima,
sem þar birtast, og alltaf sé ég eitthvað
Nokkm seinna kom til mín maður
utan af landi til þess að leita sér upp-
lýsinga um livert hann ætti að snúa sér
með tiltekið erindi. Af samtali mínu við
manninn varð ég þess áskynja að böm
konunnar látnu vora komin á heimili
þessa manns og konu hans. Hjónin höfðu
af hjartagæzku sinni komið í veg fyrir
að systkinaliópurinn tvístraðist og tekið
til sín 3 af börnunum, en elsta barnið,
uppkominn piltur, sá orðið fyrir sér
sjálfur.
nýtt, bæði það sem bætist við, og svo líka
það sem farið hefir framhjá mér í það
og það skiptið. Helzt vildi ég geta tekið
ykkur öll ineð mér inn til gömlu kon-
unnar, því að þarna býr hún anuna, sem
komin er á níræðisaldur, og veit ég, að
vel yrði tekið á móti ykkur. Tíminn leyfir
það Bamt ekki, og þess vegna verðið
þið að horfa í gluggann hennar með
míaurn augum, og hlusta á hana segja
frá öllum 6teinunum sínum með mín-
um eyram, því að frá mörgu hefir hún
að segja, og ekki aðeins frá glugganum
sínum, heldur allri litlu stofunni með svöl-
unum, sem liggja meðfram glugganum.
Stundum dettur mér í liug Heljarslóðár-
orusta eftir Benedikt Gröndal, þegar
amma byrjar að þylja yfir mér sögu
steinanna sinna og alls þess, sem þarna
er inni, svo mörg eru nöfnin, — aðeins
er í þessu safni ekkert ætilegt eins og
hjá „Bensa“ gamla, allt er steinrunnið.
Glugginn liennar snýr móti suðri; ég gæti
En þessi atburður vekur okkur einnig
til umhugsunar um það, að það er ekki
alltaf sem eins vel rætist úr, þegar vand-
ræðin steðja að, og í þetta sinn.
Þess væri óskandi að sem flestum okk-
ar mætti auðnast að tileinka sér af ein-
lægni kærleiksboðskap jólanna og nota
tækifærin, sem lífið er sífellt að leggja
upp í hendúr okkar til þess að létta
erfið lífskjör meðbræðra okkar.
Auður AuSuns,
14 HÚSFREYJAN