Austurland - 23.12.1998, Blaðsíða 4

4
Jól 1998
Gleðileg jól
síett ttoma,ul1 al
bgkkuw
SCM

o-askiftí
i ufa
Rafgeisli - Tómas Zoega ehf
Hafnarbraut 10 (3) 477 1 1 75
Gleðileg jól
Fareælt komendi áf
Jólahuavekja:
Um Jól
í sögu Njáls á Bergþórshvoli
segir frá því, að eitt sinn gerði
mikið hallæri. Leituðu þá hinir
efnaminni á náðir stórbænda.
Gunnar á Hlíðarenda leysti úr
vanda hvers þess sem til hans
leitaði. Þar til svo kom, að á
sjálfum Hlíðarenda skorti bæði
hey og mat. Njáll, hinn óbrigðuli
vinur Gunnars, fréttir af vand-
ræðum hans og fer að Hlíðar-
enda með tólf hesta klyfjaða heyi
og mat, sem hann færir Gunnari
að gjöf. Gunnar segir: „Góðar
þykja mér gjafir þínar, en betri
þykir mér þó vinátta þín og sona
þinna.“
Til er önnur gömul saga af
voldugum konungi. Konungur
þessi bjó, eins og vera ber, í stórri
höll, umkringdur hirð sinni, vild-
armönnum, þjónum og vörðurn.
Einhverju sinni, er konungur
þessi vildi vera einn, gekk hann
um fáfarinn gang í höllinni, þar
sem hann átti engra mannaferða
von. Þar lifði þó og bjó gamall
maður, sem eitt sinn hafði þjón-
að föður hans og fékk nú að búa
í höllinni, öllum gleymdur, nema
fólkinu í eldhúsinu, sem færði
honum mat tvisvar á dag.
Eins og þeir vita, sem háum
stöðum gegna, getur oft orðið
Verkalýðsfélag
Norðfirðinga
óskar félögum sínum
og annarri austfirskri alþýðu
gleðilegra jóla
Arog farsæls komandi árs
æði einmannalegt á tindinum,
fáum að treysta, en mörgu fyrir
að sjá. Það er raunar alþekkt,
bæði fyrr og síðar að tignarmenn
eiga fáa vini en þeim mun fleiri
augnaþjóna og gæðinga, sem
vilja njóta góðs af völdum þeirra
og auði.
Svo fór, að með þeim tveim-
ur, konungi og gamla manninum,
tókst vinátta og konungur kaus æ
oftar að hverfa úr glaumi hirðar
sinnar til fundar við þennan gamla
mann, sem var á sinn hátt alveg
jafn vinaþurfi og hann sjálfur.
Nú leið að þeim tíma er kon-
ungur hélt upp á þrjátíu ára ríkis-
tökuafmæli sitt. Eins og við
mátti búast, bauð hann hirð-
mönnum og stórmennum ríkis
síns til mikillar veislu og leysti
gesti sína út með konunglegum
gjöfum er þeir bjuggust til heim-
ferðar. Þegar seinasti gesturinn
var farinn kom konungi í hug að
enga gjöf hefði hann nokkru
sinni gefið vini sínum. Hann
sætti færis, og hélt enn á ný til
hins fáfarna hluta hallarinnar,
þar sem gamli maðurinn átti
heima. Konungur bauð honum
að kjósa sér gjöf af sér,-óska sér
hvers sem hann vildi.
Gamli maðurinn hugsaði sig
um nokkra stund en sagði síðan
þau orð, sem konungi þessum
urðu minnisstæð alla tíð síðan.
„Mér hefurðu þegar gefið dýr-
mætari gjöf en nokkur af hinum
tignu gestum þínum hefur af þér
þegið.“ Konung setti hljóðan.
Ottaðist um stund að vinur sinn
væri tekinn að ímynda sér stað-
lausa hluti. En gamli maðurinn
hélt áfram og sagði: „Öðrum
gafstu dýrar gjafir, en mér hefur
þú gefið sjálfan þig.“
Eg hygg að ef djúpt er skoð-
að, þá fylgi allri sannri vináttu
einhver partur af manni sjálfum.
Einhver hugsun, einhver tilfinn-
ing er gefin og er innbyrt af þiggj-
andanum, verður síðan hluti af
honum sjálfum. Þannig lifir
maður í vinum sínum og vinir
manns í manni sjálfum.
Ef við lítum til baka, er ég
viss um, að við könnumst öll við
þetta úr okkar eigin lífi, við
þekkjum öll hvernig vinir okkar
hafa gefið okkur, eitt þessi og
annað hinn. Sumir menn ganga
svo langt að segja að maðurinn
sé ekkert annað en þversumman
af því, sem aðrir menn hafa gefið
honum, iilt eða gott, á lífsleið-
inni. Sú kenning er mér reyndar
lítt að skapi. Öll meltum við þau
áhrif sem við verðum fyrir. Það
er undir okkur sjálfum komið
hver þau verða í okkur.
En auðvitað mætum við
fleirum en vinum á lífsleiðinni.
Flest það fólk sem við mætum,
verður aldrei meira en kunningj-
ar okkar. Það gefur okkur ekki af
sjálfu sér, og við gefum því ekki
af okkur. Þetta könnumst við
áreiðanlega öll við. Og sennilega
könnumst við líka öll við hvílíkt
hungur það getur orðið , þegar í
langan tíma, enginn hefur gefið
okkur neitt af sjálfum sér. Það er
ein hlið hinnar andlegu hungurs-
neyðar, sem nú hrjáir Vestur-
lönd. Gegn slflcri hungursneyð
gagna lítt glingur og veraldlegar
allsnægtir.
Og sjálfsagt könnumst við öll
við það innst inni, hversu lítils
virði glans heimsins og hin ytri
dýrð getur verið, ef maður er
tómur hið innra. Nú, þegar við
höldum jól, eru heimilin skreytt,
sum bæði að utan og innan,
dýrindis krásir ilma úr eldhúsinu
og húsið er fullt af gjöfum. Allt
þetta er þó harla lítils virði, ef
hina einu sönnu jólagjöf skortir.
Og orð Guðs varð hold, hann
bjó með oss fullur náðar og
sannleika. Við sáum dýrð hans.
Þeir sem rituðu Biblíuna
töluðu um huga manns, sem orð
hans. Það sem orð guðspjallsins
þýða er því eiginlega: Hugur
Guðs varð maður. Hann bjó með
oss. Margar góðar gjafir höfum
við af Guði þegið, en þessa þó
mesta. Margra góðra óska er
hægt að óska um jói, en þó er
ein, sem ég hygg að sé öllum
öðrum betri. Hún er sú, að við
megum bera gæfu til þess að
taka á móti huga Guðs, að hann
megi búa með oss, fullur náðar
og sannleika, að hann megi
verða hold, -það er að hafa áhrif
á efnisheiminn í gegnum okkur.
Og að við fáum þannig að sjá
dýrð hans.
Þannig ættum við að vera (og
erum á okkar ófullkomna hátt),
farvegur fyrir hug og vilja Guðs
inn í þennan heim. Hugur Guðs
varð maður endur fyrir löngu. En
hann sækir inn í þennan heim
okkar, enn í dag. Og í dag erum
það við sem eigum að vera
farvegur hans. Það er jólagjöfin-
og þessari jólagjöf eigum við að
deila með öðrum -ekki með því
að gefa gjafir úr postulíni, plasti
eða pappír- heldur með því að
gefa af sjálfum okkur. í því eru
fólgin gleðileg jól.
Séra Þorgrímur Daníelsson