Íslenskt mál og almenn málfræði - 01.01.1991, Síða 230

228
Leiðbeiningar umfrágang greina
í heimildaskrá skaljafnan gæta tveggja grundvallaratriða: í fyrsta lagi
skal aðeins tilfæra beinar heimildir. Væri t.d. stuðst við orðstöðulykil að
íslendingasagnaútgáfu Svarts á hvítu bæri ekki að tilfæra útgáfuna sem
heimild heldur orðstöðulykilinn (og geta þess þar upp úr hvaða útgáfu
hann er unninn). í öðru lagi skal ávallt gæta þess að heimildaskrá sé í
samræmi við heimildatilvísanir (og öfugt), þ.e.:
(a) Heimildir skulu þá og því aðeins færðar í heimildaskrá að til
þeirra sé vitnað í grein.
(b) Heimildartilvísun á jafnframt að vera bein ávísun á heimild í
heimildaskrá (en stundum verður þó að nota aukafall en ekki
nefnifall í tilvísun, t.d. á eftir „sjá“, „sbr.“ og ,,hjá“).
Best er að skýra síðamefnda atriðið með dæmi: Sé Fyrsta málfræði-
ritgerðin færð sem FMR í heimildaskrá verður að vísa til hennar í
samræmi við það, t.d. „(sjá FMR:206)“ en ekki „(sjá Fyrstu málfræði-
ritgerðina, bls. 206“). Hér verður þó að gera glöggan mun á beinni
tilvísun og umræðu um heimild. Að sjálfsögðu má ræða um Fyrstu
málfræðiritgerðina undir fullu nafni hennar þótt öðru vísi sé vitnað
til hennar, t.d.: „Eins og fram kemur í Fyrstu málffæðiritgerðinni (sjá
FMR:206) ...“ Nánar er vikið að tilvitnunum ínæstakafla.
14. Tilvitnanir
Tilvitnanir í heimildir eru auðkenndar með nafni höfundar ritsins
ásamt útgáfuári og blaðsíðutali þar sem við á. Útgáfuár og blaðsíðutal
kemur jafnan innan sviga og nafh höfundar einnig nema það sé hluti af
meginmáli. Dæmi:
S vo virðist sem beyging hreinna a-stofha hafi lítið breyst frá fommáli
til nútímamáls (sjá t.d. Bjöm K. Þórólfsson 1925:1-10). — Orðaröð
í aukasetningum virðist vera frjálsari í íslensku en flestum öðmm
germönskum málum (sbr. Eirík Rögnvaldsson og Höskuld Þráinsson
1990).
Stundum er höfundamafnið hins vegar hluti textans og er það þá ekki
endurtekið innan sviga. Dæmi: