Íþróttablaðið - 01.03.1927, Blaðsíða 8

20
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
mörgum sambandsfélögum. Þetfa þarf að breytast
sem fyrst. Og eg vona fastlega að svo verði þeg-
ar fél. sjá hversu litla fyrirhöfn það kostar í raun
og veru, ef rétt er á haldið.
St. Bj.
Gildi íþróttanna.
(Úr bréfi.)
Mér er það ánægja, ef ég gæti orðið Iþrótta-
blaðinu að einhverju liði, og tel skyldu hvers manns
að gera það, sem hann gefur, til þess að greiða
viðgang íþróttanna. Islendingar skilja því miður
fæstir enn þá, að íþróftamálið er stórmál — kann-
ske stærst allra mála. Ef kláði finst á rollu austur
í Ölvesi, hlaupa allir upp til handa og fóta til þess
að afstýra þeim ófögnuði, sem rétt er. Þar eru
fjármunir í veði. En þó að hehningurinn af æsku-
lýð þjóðarinnar verði eins og vesælar kláðakindur
alla sína æfi vegna þess, að svo fáir kunna að
hirða á sér skrokkinn — um það fæst enginn.
Til þess að fólk læri að meta gildi íþróttanna,
þurfum við að reyna að sýna fram á, að mannslífið
lengist og að vinnutími einstaklingsins og afköst
hans aukist svo og svo mikið. Og þetfa er hægt;
íþróltamálið er að öðrum þræði »praktist« spurs-
mál. Ef að þessu verður troðið inn í hausinn á
fólki lærir það kannske síðar smámsaman að skilja
hina hlið íþróttamálsins, þá hliðina, sem gefur ó-
beina hagnaðinn, — aukna andlega heilbriqði, sem
er skilyrði allra varanlegra framfara. Því að öll
þróun og framför er í insta eðli sínu ekki annað
en göfgun þess, sem fyrir er. Og við verðum víst
sammála um, að það muni hollast, bezt og létfast
að byrja alla göfgunarstarfsemi á — sínum eigin
skrokk — og síðan á annara.
Framkvæmdanefnd næstu Olympiuleika held-
ur fund 22. apríl næstk. Fyrir þann fund verður
lagt bréf í. S. I. um þátttöku íslendinga í leikun-
um og um að koma glímunni okkar þar inn, segir
í svari Alþjóðanefndarinnar til stjórnar I. S. I.
Vetraríþróttir Norömanna.
Skíðagöngur og skautahlaup.
Sá sem dvelur um tíma í Noregi að vetrarlagi
getur ekki Iengi gengið þess dulinn, hver feikna ítök
skíðaíþróitin á í þjóðinni. Norðmenn eru heims-
ins mesta skíðaþjóðj og! hafa jafnan haft forustuna
í öllu því, sem snertir framfarir þessarar íþróttar.
Má svo heita að þjóðin fæðist á skíðum, — að
minsta kosti elst hún upp á skíðum, því krakkarnir
fá þar skíði á fæturnar undir eins og þau eru
orðin sæmilega rólfær. Og undir eins og þau fara
að vaxa úr grasi ágerist skíðanotkunin, því margt
er gert til að halda áhuganum fyrir íþróttinni vak-
andi, og æðstu verðlaun fyrir skíðagöngu og -hlaup
eru þau sigurlaun, sem mest er sókst eftir í norsk-
um íþróttaheimi. Skíðafélög eru í hverri sveit og
halda þau árlega kappmót; en sigurvegarar þeirra
mótta hittast svo og keppa í hinum stærri mótum,
sem haldin eru fyrir sérstök fylki eða landið alt.
Frægust hinna stærri móta, — sem flest eru hald-
in um mánaðamótin febr.—marz, — eru »Lands-
rendet*, sem haldið er til skiftis hér og hvar um
landið, »Graakal-rendet« við Niðarós og — Holmen-
kollenhlaupin, sem fara fram í nágrenni höfuðborg-
arinnar. Síðastnefnd hlaup mega teljast frægusiu
skíðahlaup, sem háð eru í veröldinni og sigurveg-
ararnir þaðan verða hálfgildis þjóðhetjur.
Skíðaíþróttin er þjóðaríþrótt Norðmanna, á sama
hátt og glíman er — eða á að vera — þjóðar-
íþrótt vor. Engin íþrótt er jafn vinsæl og hún í
Noregi. En sú vetraríþrótt sem næst gengur henni
að vinsældum, eru skautahlaupin. Norðmenn hafa
lengi átt frábæra menn í þeirri íþrótt, svo sem
Oscar Mathiesen, sem vann heimsmeistaranafn
mörg ár í röð og unnið hefir afrek í skauta-
hlaupum, sem engum hefir enn tekist að yfirstíga.
Vmsa aðra afreksmenn hafa Norðmenn átt í þess-
ari grein síðan, sem öðru hverju hafa náð heims-
meistaratign. Um þau metorð er oftast kept í
febrúar, skömrnu eftir að háð hefir verið sam-
kepnin um Evrópumeistartignina.
Þess ber að geta, að í skautahlaupum og þó
ennfremur skíðagöngum er vart hægt að miða af-
rek manna við met þau, sem þeir setja. Það er