Eining - 01.12.1963, Blaðsíða 10

10
E I N I N G
SEXTUGUR:
Eiríkur Sigurðsson, skólastjóri
Eiríkur er upprunninn á Austurlandi.
Fæðingarstaðurinn heitir Hamrasel,
hressilegt og fallegt nafn, sveitin Geit-
hellnahreppur, sérkennilegt nafn og eitt-
hvað töfrandi við allt, sem heitir hellir.
Breiðdalur, gróðursæl og fögur byggð. Og
há og fjölbreytileg eru Austfjarðafjöllin.
Á Austfjörðum var það, að fundum
okkar Eiríks bar fyrst saman og varð
það mér ógleymanlegt. Vissir menn hafa
ævinlega magnað mig, og slíku er ég
þakklátur. Þetta var skömmu eftir 1930,
Eiríkur var þá ungur maður við kennslu-
störf í Norðfirði og gott var þá að hitta
samherjana þar, menn eins og Valdimar
Snævarr. skólastjóra, Sigdór Brekkan,
kennara, Eirík og fleiri góða drengi, kon-
ur og karla.
Þegar hinn mikli leiðtogi ísraelsmanna,
Móse, kom niður af Sínaífjalli eftir mik-
ilvægan og afdrifaríkan samfund við Guð
sinn, þá stafaði ljómi af andliti hans.
Margur bjartur sveinn og svanni hefur
vaxið upp milli hárra fjalla í fögrum
dölum íslands. Eiríkur Sigurðsson er einn
þeirra. Mér fannst, er ég kynntist honum
fyrst, að af ljúfmennsku hans, háttprýði
og hreinleik stafaði viss ljómi, hann var
þá vissulega hinn bjarti sveinn. Það var
líkast því sem hann hefði alizt upp í ein-
hverjum ljósheimi eða gengið upp á
guðafjall til þess að sækja sálarbirtu og
fegurð lífs síns.
Þessi ungi maður gerðist fylgdarsveinn
minn frá Neskaupstað í Norðfirði og upp
á Oddsskarð, og átti það sinn þátt í að
gera þann fagra dag mér ógleymanlegan.
Á fjallveginum gengum við framhjá
Höllusteini og sagði Eiríkur mér þá sög-
una um harmleik, er þar gerðist fyrr á
árum. og eftir að við skildum á fjallinu
setti ég að mestu leyti saman ljóðið, sem
ég kalla Harmleikurinn við Höllustein.
Það var unaður að vera uppi á Odds-
skarði þenna dag, veður var svo fagurt
og „stemmningin“ dásamleg þegar bregða
tók birtu. Leiðin niður af fjallinu var
mér góður undirbúningur undir starf sem
beið mín nokkra daga í Eskifirði, og
þaðan fór ég sigrihrósandi eftir mjög á-
nægjulegt samstarf við ágætt fólk á
þremur fjörðum eystra. Allt þetta hefur
orðið mér ógleymanlegt, og í þeim end-
urminningum ber bjarma á nafn Eiríks
Eiríkur Sigurðsson
Sigurðssonar, og nú eftir 30 ára kynni
vildi ég gjarnan eiga fögur orð til að
þakka honum þessi góðu kynni og all-
mikið samstarf í félagsmálum, en hann
á annars miklar þakkir skilið fyrir ára-
tuga starf meðal æskulýðsins, bæði við
kennslu og félagsmálastörf, sívakandi, ó-
þreytandi og farsæll við hið holia og á-
hrifaríka uppeldisstarf. Góðvinur hans og
samverkamaður á annan tug ára, Snorri
Sigfússon, skrifaði í Tímann 30. október
sl. afmælisgrein um Eirík og segir þar
meðal annarra orða:
„Um 14 ára skeið starfaði Eiríkur Sig-
urðsson undir minni stjórn á Akureyri.
Er hann mér og verður minnisstæður, sem
einn þeirra hæfustu og beztu samstarfs-
manna, er ég hefi átt um dagana. Hann
er prýðilega gefinn maður, vel skapi far-
inn, lundléttur og viðmótsþýður, áhuga-
samur um andleg og siðleg málefni og
úrvalskennari. Hann hefur sem slíkur,
þann ómetanlega kost, að hafa meiri á-
huga á þætti uppeldisins í kennslustarf-
inu en ítroðningnum og átti því vel við
mig. Og áhugi hans á starfinu og öllu
því, er verða mætti nemendum hans til
heilla. efla skapstyrk þeirra og siðgæð-
isþroska; var frábær og fölskvalaus.
Hin öra og létta lund hans, góðvild og
hreinleiki hgarfarsins, ávann honum vin-
sældir í samstarfi og félagslífi. Það vissu
allir, og munu enn vita, að þar sem Ei-
ríkur Sigurðsson er, fer heill og vamm-
laus drengskaparmaður."
Auk kennslustarfa hefur Eiríkur Sig-
urðsson lagt óhemju vinnu í félagsmála-
störf, mjög margþætt bindindis- og æsku-
lýðsstarf um áratugi á Akureyri, og hef-
ur áhrifa hans gætt víða um land, því
um langt skeið hefur hann verið sam-
starfsmaður Hannesar J. Magnússonar,
skólastjóra. um útgáfu hinna ágætu rita,
barnablaðsins Vorsins og Heimilis og
skóla. Hér er um starfsemi að ræða, sem
ekki er unnt að gera nein skil í stuttri
afmælisgrein, en þar hefur Eiríkur vissu-
lega gerzt sönn fyrirmynd.
Eiríkur er fæddur 16. október 1903.
Fæddist inn í hið vonbjarta andrúmsloft
þeirra aldamóta. Stundaði fyrst nám í
Eiðaskóla, þar næst í Askov-lýðháskóla
í Danmörku og einnig kennaraskóla í
Kaupmannahöfn og útskrifaðist svo
nokkrum árum síðar úr Kennaraskóla
íslands. Á þessum stöðum, undir áhrifum
úrvalsfræðara, mun hann hafa hlotið gott
vegarnesti til ræktunar öllu því góða
eðlisfari og gáfnafari, sem hann hafði
hlotið í vöggugjöf. Guð blessi honum ævi-
árin, sem framundan eru.
Þegar góðum mönnum eru færðar þakk-
ir, má ekki gleyma þeirra góðu konum.
Kona Eiríks, Jónína Steinþórsdóttir, er
góðum ko'Stum og menntun búin og hef-
ur verið honum traustur samstarfsmaður.
Marga góða stund hef ég átt á heimili
þeirra hjóna og þakka af heilum hug
vináttu þeirra og öll góð kynni.
Pétur Sigurðsson.
Framhald af 7. bls.
Eru sumar þeirra athyglisverðar og
gætu hentað okkur, og mun það mál
athugað nánar.
Norðmenn hafa aðeins lítið eitt
styttri starfstíma að baki en Svíar og
vinna eins og þeir aðdáunarvert starf
á bindindisakri hinna kristnu safnaða.
Líkist það um flest starfi Svía, enda
mun þar hafa verið löngum um mikla
samvinnu að ræða. Það er aðeins
nokkru minna í sniðum, eins og að
líkum lætur.
Á vegum hinna kristilegu bindind-
issamtaka Norðmanna eru nú 26 fél-
agasambönd. Framkvæmdastjóri er
Georg Rinvold, kritsniboði, og á skrif-
stofu hans í Osló, þar sem ég kom
nokkrum sinnum, eru tveir fastir
starfsmenn, auk hans. Samtökin hafa
þrjá fasta erindreka og er einn þeirra
launaður af ríkinu að % hlutum. En
auk þessara þriggja erindreka starfa
á vegum þeirra nokkrir aðrir, í viss-
um héruðum, stuttan tíma í senn.
Ríkisstyrkur samtakanna er á þessu
ári 50 þúsund norskar krónur, eða
rúmar 300.000 íslenzkar. Auk þess
hafa þau ýmsar aðrar tekjur. Erind-
rekarnir eru úti á akrinum mestan
hluta ársins og leysa af hendi, brenn-
andi í anda, hliðstæð störf og Svíar.
Blað er gefið út, „Vardevakt,“ og ýmis
konar smárit og bækur til dreifingar
og til vakningar í starfi. Drykkju-
mannahæli hafa þeir starfrækt frá
1947. Hælið tekur við 60 vistmönnum
og er eitt hið stærsta og fullkomnasta
í Noregi. Virðist rekstur þess eins, út
af fyrir sig, vera harla mikið átak.
Þótt enn sé frá fjölmörgu öðru að
segja af bindindisstarfi kristinna safn-
aða hjá þessum tveimur ágætu frænd-
þjóðum okkar, verður hér staðarnum-
ið að sinni.
En ferðalangur, sem kemur frá fjar-
lægri þjóð, er enn hefur tæpast hafið
störf á þessum vettvangi, hlýtur að
hrífast af því mikla og skipulega
starfi, sem þær leggja fram í þágu
þessara mikilvægu mála. Og hann
hlýtur jafnframt að óska þess af heil-
um huga, að þjóð hans haldi sem fyrst
markvisst inn á líkar leiðir til bless-
unar fyrir aldna og óborna.