Eining - 01.12.1963, Blaðsíða 11

EINI NG
11
Þessi varð þá niðurstaðan
Háskóli íslands er búinn að veita
móttöku brjóstlíkani Ólafíu Jóhanns-
dóttur, gjöf frá Halldóri Þorsteins-
syni í Háteigi, en það var kona hans,
frú Ragnhildur Pétursdóttir, sem fékk
það frá Noregi um þær mundir, sem
Norðmenn reistu Ólafíu slíkan minnis-
varða í Osló. 1 eign Háteigshjónanna
hefur þetta brjóstlíkan verið um ára-
tugi. Alla þá tíð var það áhugamál
ýmissa unnenda Ólafíu, að henni yrði
reistur minnisvarði á einhverjum
heppilegum stað í Reykjavík. Höfðu
þessir þá alltaf hug á þessu brjóstlík-
ani, sem þeir vissu að var til í bæn-
um, en af framkvæmdum varð aldrei
neitt.
Fyrir 20—30 árum var frú Jónína
Líndal, frá Lækjamótum í Húnavatns-
sýslu á ferð hér syðra og var þá að
reyna að ýta undir framkvæmd í þessu
máli. Átti hún þá tal við mig, sem
varð til þess að ég skrifaði ofurlitla
blaðagrein og bar hún þann árangur,
að Pétur Hjaltested á Sunnuhvoli fékk
mér 1000 kr. til styrktar því að reisa
Ólafíu minnisvarða, hafa þessar krón-
ur verið síðan í sparisjóðsbók 1 vörslu
minni, en of mikilli gleymsku, orðnar
nú 2000. Ég hef hvað eftir annað
reynt að finna hinn rétta aðila, sem
vildi taka við þessum krónum og bera
svo málið fram til sigurs.
Svo var það, að Árni Óla, rithöf-
undur, skrifaði grein í jólahefti Les-
bókar Morgunblaðsins 1961 og lagði
það til þessa máls, að Háskóli Islands
fengi brjóstlíkan Ólafíu, því að hún
hefði verið ein af helztu áhugamönn-
um um það, að Island eignaðist há-
skóla. Þegar ég svo í marz 1962 skrif-
aði um hina ágætu bók Ólafíu Jó-
hannsdóttur, sem út kom 1957, minnt-
ist ég nokkuð á gang málsins undan-
farið. Grein mín kom í marzblaði Ein-
ingar 1962. Þá hringdi forstjóri Elli-
og hjúkrunarheimilisins Grundar,
til mín og bauðst til að leggja fram
nokkrar þúsundir króna til fram-
kvæmda því, að minnisvarða Ólafíu
yrði komið upp. Var þá farið að spyrj -
ast fyrir um það, hvort brjóstlíkanið
væri fáanlegt. Þá kom í ljós, að talið
var sjálfsagt að ganga úr skugga um,
hvort Háskóli Islands vildi veita lík-
aninu móttöku. í símtali við rektor
Háskólans óskaði hann þess, að ég
skrifaði háskólastjórninni bréf varð-
andi þetta. Svo leið tíminn án þess að
ég fengi bréflegt svar, en vitneskju
fékk ég um það, að vandkvæði væru á
því að Háskólinn gæti sinnt þessu, og
var þá tekið að hugsa um aðra leið,
en nú er þetta komið farsællega í höfn,
allt í einu, og Háskólinn búinn að veita
gjöf Halldórs Þorsteinssonar móttöku.
Það á svo eftir að koma í ljós, er
árin líða, hvort þetta var réttasta
lausnin. Hvar verður minnisvarðinn?
Alltaf hefur það verið ósk þeirra, sem
mestan áhuga hafa haft á þessu máli,
að minnisvarðinn yrði úti á vel völd-
um stað fyrir augum allra, sem ferða
sinna færu í bænum. Hitt er svo víst,
að minningu Ólafíu er gerð góð og á-
nægjuleg skil með því að minnisvarð-
inn verði á vegum Háskóla þjóðarinn-
ar.
Pétur Sigurðsson.
Markverða
1 Kirkjuritinu, 8. hefti þ.á. er grein
eftir séra Einar Thorlacius, 1 henni
eru þessar setningar: „Þegar ég vorið
1887 útskrifaðist úr skóla, var ég þeg-
ar ákveðinn að gerast prestur. Trúar-
áhrifin sem ég hafði orðið fyrirheima
kulnuðu aldrei út í glaumi skólalífs-
ins.“
Kulnuðu aldrei út í glaumi skóla-
lífsins. Þetta eru athyglisverð orð.
Ekki að undra, þótt foreldrar hafi
slegið allverulega slöku við að innræta
börnum sínum gildi trúarinnar, því að
margir munu hafa sannreynt, að í
glaumi sóklalífsins og öllu því múg-
lífi, sem því er samfara, kulnar oft
hin heilaga glóð trúarinnar, en aumt
er að svo skuli vera, og það einna
helzt í æðstu skólunum.
Mjög er nú kvartað í mörgum lönd-
um undan almennu slæmu siðferðis-
ástandi, og ríkisstjómir komast ímik-
inn vanda, en hvaða siðferðisgrund •
völl leggja menntastofnanir þjóðanna
undir allt framtíðarstarf uppvaxandi
kynslóða. „Sáð var þekking, ekki
dyggð,“ segir skáldið og getur þess
um leið að skorti dyggð, þá séu „öll
verk á sandi byggð.“
Ólafía Jóhannsdóttir
setningar
I áður nefndri grein séra Einars
Thorlaciusar eru einnig eftirfarandi
athygliverðar setningar:
„í Skarðssókn stofnaði ég lestrar-
félag og bindindisfélag, í fyrstu með
fermingardrengjunum, en með svo
góðum árangri, að fleiri gengu í það,
þar á meðal sóknarnefndin. Minnkaði
og víndrykkja að miklum mun.“
Þjóðin hefur nú staðið undanfarin
ár andspænis allfurðulegu ástandi í á-
fengismálum. Ekki skortir umtalið, en
hvað gera menn svo? Feta þeir í fót-
spor prestsins og stofna bindindisfélag
með fermingardrengjum? Einstöku,
sem betur fer, en ef prestar, skóla-
stjórar og kennarar gerðu yfirleitt
eitthvað slíkt, þá yrði árangurinn á-
reiðanlega góður, eins og hjá séra
Einari Thorlacius. Vissulega vinna
sumir prestar og kennarar vel að bind-
indismálum, en sannarlega ætti kirkja
landsins að kippa fastar í björgunar-
taugina. Eigum við ekki að vera svo
bjartsýnir að vona, að hið tiltölulega
nýstofnaða Bindindisráð kristinna safn-
aða reynist giftusamt spor fram á
við?