Vera - 01.06.1985, Síða 17

Qósí
* »ycunder
kvenna sem gengust undir ólög-
legar fóstureyöingar. Þessar sög-
ur, ásamt fleirum, birtust áður í
Forvitin rauð í janúar 1974 en
það tölublað var einmitt helgað
baráttunni fyrir rýmri fóstureyð-
ingalöggjöf. Jafnframt birtum við
hér tvær töflur úr riti Heilbrigðis-
og tryggingamálaráðuneytisins,
,,Fóstureyðingar og ófrjósemisað-
gerðir", sem út kom 1973. Töflurn-
ar sýna nokkrar synjanir sem
konur fengu við umsókn sinni
um fóstureyðingu og/eða vönun
á árunum 1964—1970. Látum við
lesendur sjálfa um að meta þær.
— isg.
SAGA 1
j j Fyrir pillutíð.
Ja, hvað gerði maður þá, jú þá voru
gúmmíverjurnar og þær gátu nú svikið,
jafnvel á bestu bæjum.
Börnin voru þegar tvö, eiginmaðurinn
rétt hálfnaöur í námi, hvað átti nú að taka
til bragðs. Vonlaust var að framfleyta fleir-
um á því kaupi, sem ég aflaði og dugði það
reyndar ekki til fjögurra manna fjölskyldu.
Hófst nú auðmýkingarganga mín milli
lækna. Fyrst til heimilislæknis, hann gat
náttúrlega ekkert hjálpað, hristi hausinn,
það væri kannski reynandi að tala við
hann þennan I vissu úthverfi, sem þá var.
Ég þangað. Eftir tveggja til þriggja tíma
bið gat ég aftur hafið lýsingar vandræða
minna. Á endanum fékk ég sprautu plús
pillur og átti ég aö koma daglega I ca. viku
í sprautur og gleypa pillurnar reglulega. —
Þetta kostaði ærið fé og fyrirhöfn og
klukkustunda biðir dag hvern, árangur af
öllu saman vitaskuld enginn. Þá var næst
að snúa sér til þess manns, er munnmæli
sögðu leysa vanda kvenna hér I bæ. Eftir
langa bið var komið að mér og ég tjáði að-
stæður mínar.
Ég fékk góðlátlegt klapp á öxlina „farðu
heim og talaðu við mömmu þína góða —
það gefst venjulega vel". Ég var nú þegar
búin að leggja nógar byrgðar á móður
mína, þótt þetta bættist nú ekki við.
Fimm sinnum mátti ég þrauka á biðstof-
unni og gráta framan í hann, áður en gekk.
Mætti ég á tilteknum tíma, fékk sprautu
í mjöðmina og var vísað inn í lítið herbergi.
Þar var bekkur einn húsgagna, af þeirri
gerð er kvensjúkdómalæknar nota — þið
vitið hnén upp I loft. Úr að neðan og upp á
bekkinn. Þar lá ég um stund og horfði upp
I loftið, herbergið var grænt.
Nú hófst aðgerðin. Nokkurskonar spaði
(líktist helst þvingum, eins og smiðir nota)
var settur inn í göngin og ég síðan skrúfuð
niöur svo ég mætti kyrr liggja. Síðan var
komið með bakka, í honum lágu prjónar og
teinar af mismunandi gerðum, sumir með
eins og litlu tannhjóli á endanum (leit út líkt
og bandprjónn af stærri gerð). Prjónarnir
voru nú reknir inn í legið einn af öðrum,
stundum fleiri enn einn í einu, síðan var
tólunum snúið og skekið sitt á hvað, kvöl-
unum þarf ekki að lýsa (en fæðingarhríðir
þóttu mér barnaleikur í samanburði) og
ekki mátti heyrast hljóð — fólk handan við
vegginn og uppi og niðri — ég beit saman
tönnunum, þetta hlaut að taka enda. Á eft-
ir lá ég smástund og jafnaði mig. Aðgerðin
kostaði litlar 10 þúsund krónur, mánaðar-
kaup mitt fyrir fulla dagvinnu var þá milli 7
og 8 þúsund kr.