Vera - 01.06.1985, Page 21

anneskja
ii rauð og mjúk
ferskja
úær og tíu fingur
íns og hún átti að vera
ö segja með augun hennar
'lö við hlið hennar
Itama hennar stöðvaöi
ókunna grát
:arði uppnumin
'• undur lifsins sem hún
Jorið heiminum
'pennt líkama síns
■ galvösk
'Jasótt og stálma
'rneganæra
litlu veru á brjóstum sínum
lm og frjósömum
"a myndi hún gefa henni fleira
" fleira
e' fóru saman tvær
"r útí heiminn
M bauð þeim byrginn
'úr og kaldur
ffiinn að leika sér
-Ungum og viðkvæmum
!',rn þeirra
na var orðinn undarlegur staður
ni fannst alltaf
læst ætti hún að ganga að borðinu
-ia oa qanga síðan út
5 gestinn sem hún hafði tekið með ser
iar hún gekk loksins út
ekkert á götuhornunum
na brunandi bílar og augu
n hún haföi aldrei tekið eftir áður
ptu heldur engu máli
n þurfti aö fara til þeirra
•n höfðu samvisku og ábyrgð
iðröðinni voru nú fleiri
misjafnlega glaðlegar konur
k sem virtist hafa týnt einhverju
;t hljótt á óþægilegum stolunum
ln velti því fyrir sér hvort hun væn lent
setuliöi hinna sigruðu „AHcmanni
æri kannski orðin að víetnomskum tottamanni
íöandi eftir hrísgrjónaskammti eöa byssukulu
ekk inn á skrifstofuna og sagöi
samviska þoirra og ábyrgö
ameinuð i fóstrinu sem hún gekk eitt smn með
œru orðnar að barni
'pm ætti hverqi heima ,
jnn voru þeir feitir og valdsmannslegir i fasi
löfðu þó i millitíðinni
týnt bæði samviskunni og ábyrgðinm
litu fordæmandi augum á hana
sem átti barnið
pin na siálf
VII
Ástin mín
hvislaði hún
í lítið fallegt eyra
samfélag okkar býr
i sálum okkar tveggja
skyldiröu geta beðið mín
á meðan ég fer
útí frumskóginn
og ryð Ijónunum
úr vegi
Sonja B. Jónsdóttir
>