Vera - 01.02.1989, Page 24

ÞETTA ER
MIT^
Islendingar eru afskaplega forvitnir
um hagi hvers annars. Um það vitna
ættfræðirit, ókjör af ævisögum og ævi-
skróm mismerkra manna og endalaus
röð af opinskóum opnuviðtölum blaða
og tímarita við það fólk sem er í fréttum
hverju sinni. Allt er þetta þó því marki
brennt að oftar en ekki er viðfangið
karlmaður sem hefur afrekað eitthvað í
opinberu lífi. Hvunndagshetjurnar,
hvort sem þær eru konur eða karlar,
verða ekki blaðaefni fyrr en við andlót
sitt — í minningargreinunum. Samt er
fótt fólk skemmtilegra og skynsamara
en það sem hefur öðlast mikla — og oft
misgóða — reynslu í iðukasti hins dag-
lega lífs.
I þessu og næstu tölublöðum ætlar
VERA að kynna fyrir lesendum sínum
skemmtilegar konur sem fæstir þeirra
kunna nokkur deili ó. Alveg er undir
hælinn lagt hvort þær eiga nokkuð
sameiginlegt annað en þó reynslu að
hafa lifað lífi nu sem konur. Að þessu
sinni er viðmælandinn Sigurlaug
Sveinsdóttir, tæplega sextug húsmóðir
úr Kópavoginum sem hefur — eins og
hún orðar það sjólf — gert sex krafta-
verk um ævina. Með öðrum orðum,
hún hefur fætt sex börn í þennan heim
en líka orðið fyrir þeirri sóru reynslu að
missa eitt. Hún hefur víða komið við um
ævina og hefur mikla menntun að baki
í lífsins skóla. Hér er hún.
Eg.er ísedd á Akureyri árið 1929 fimmta í röð átta systkina,
fimm systra og þriggja bræðra. Móðir mín vandist við það
að stjana undir karlmenn og líta á þá sem númer eitt í hring-
rás lífsins. Það kom því kannski af sjálfu sér að hún ól okkur
þannig upp að hún reyndi að vernda syni sína. Þeir voru hvattir til
mennta en við stelpurnar áttum að passa yngri systkini okkar. Mér
finnst ég muna þegar Jón bróðir fæddist en hann er þremur árum
yngri en _ég. Þrjú ár var það lengsta sem var á miíli barna hjá
mömmu. Ég var mjög hænd að henni og svaf alltaf upp í hjá henni
en nóttina sem Jon bróðir fæddist var ég tekin úr rúminu hennar og
flutt í rúm til vinnukonunnar. Þegar ég vaknaði um morguninn varð
ég fyrst alveg skelfingu lostin — ég vissi ekki hvar ég var — en þegar
ég átta mig verð ég alveg snælduvitlaus af reiði og öskrandi og æp-
andi lem ég á hurðina að hjonaherberginu. Pabbi opnar dyrnar og
hefur eflaust skammað mig fyrir lætin en segir síðan:,, Það er kominn
lítill drengur í rúmið hjá mömmu. Þú ert fullorðin og átt ekki pláss
þarna lengur." Ég held að það hafi verið skelfilegasta augnablik lífs
míns þegar ég vaknaði upp í rúminu hjá vinnukonunni.
Steinunn systir mín, sem var einu ári eldri en ég, hafði eignarhald
á mer — hún réði alveg yfir mér. Á margan háttfannst mér það mjög
þægilegt. Hún reddaði okkur þegar við þurftum að fara í bíó og hún
passaði upp á að ég færi á réttum tíma til tannlæknis o.s.frv. Allt sem
henni fannst að við ættum að gera var lögmál og mér fannst það
alveg sjálfsagt. Mérfannst hún vera svo miklu gáfaðri og kjarkaðri
en ég. Ég komst svo að því seinna að hún var í rauninni ekkert kjark-
mikil en hún þurfti alltaf að hafa einhvern prufulappa til að prófa fyrst
það sem henni fannst að við ættum að gera. Venjulega komst það
nú ekkert lengra. Ég get nefnt dæmi sem er mjög hlægilegt — svona
eftir á.
Þannig var að Nunna ákvað að við skyldum verða skátar. Og
auðvitað vildi hún að við yrðum lang duglegustu og hraustustu skát-
arnir. Svo var það einu sinni að hún kemur að máli við mig með ógur-
legum hvíslingum og segir: ,,Mér hefur dottið ráð í hug. Nú förum
við í kalt bað einu sinni í viku." Ég fékk náttúrlega ægilegan hroll í
mig við tilhugsunina og spurði hana hvað hún meinti. ,,Sko við látum
24