Freyr - 01.07.1929, Blaðsíða 10

70
F R E Y R
best og þannig er engin hætta á að hann
brenni blöð jurtanna. Þegar blöðin eru
þur hrynur áburðurinn strax af þeim til
jarðar. Séu þau aftur á móti rennvot
getur áhurðurinn leyst upp í vætu
þeirri, er á blöðunum situr, sú upp-
lausn orðið of sterk og hrent blöðin.
Þetta þarf þó ekki altaf að verða. Eg
þekki mörg dæmi til þess, að tilbúnum
áburði hefir verið dreift í vætu með
ágætum árangri, en þessi hætta er þó
oft til staðar, einkum á breiðblöðuðum
jurtum, t. d. á höfrum, og þegar illa er
dreift.
Hinsvegar er gott að fá vætu eftir að
búið er að dreifa áburðinum, en hvort
það er nauðsynlegt skilyrði fyrir góðum
verkunum áburðarins er mikið vafa-
mál. Margt bendir til þess að næturdögg
sé nægileg til þess að leysa tilbúinn á-
burð upp nægilega fljótt, að minsta
kosti hinar auðleystu tegundir hans.
Einnig mælir margt með því, að tilbú-
inn áburður muni ekki tapa neinu veru-
legu af næringarefnum þótt hann liggi
i þurkan ofan á yfirborði jarðar, eins
og á sér stað í stórum mælikvarða með
búfjáráburð. Næringarefni tilbúms á-
burðar eru í flestum tegundum bundin
i órok-kendum söltum, sem ekki eða lítið
geta gufað upp við venjulegan lofthita.
En i búfjáráburði er mikið af köfnunar-
efninu bundið i kolsúrri stækju, sem er
mjög rokkend og gufar auðveldlega upp
(sbr. stækjulykt í búpeningshúsum).
Hvernig á að dreifa tilbúnum áburði?
I sumar hefi eg komið á rúmlega 100
bæi þar sem notaður var útlendur á-
burður. Á örfáum bæjum — 5—6 —
var honum vel dreift, en venjulega var
útlitið þar sem liann bafði verið borinn
á, toppar með legugrasi, en snöggar
skellur á milli. Það gefur að skilja, að
áburðurinn notast ekki vel á þennan
Iiátt. Verkanir hans eru allmikið undir
dreifingunni komnar.
Það er töluvert vandaverk að dreifa
tilbúnum áburði svo vel sé. Flestir gera
það á þann hátt, að þeir dreifa með
bægri bendi úr greip sinni til beggja
hliða og fram fyrir sig reglulaust, um
leið og þeir ganga áfram. Á þennan
liátt kemur áburðurinn i smágusum,
sem falla til jarðar án þess að dreifa
verulega úr sér.
Tilbúnum áburði þarf að dreifa
þannig, að hann falli alstaðar jafnt
niður sem úðaregn. Gott er að gera það
á eftirfarandi hátt:
Haldið er á fötu með áburðinum í
eða undir vinstri hendi. Með hægri
hendi er tekin lítil handfylli af áburði
og um leið stigið fram vinstra fæti.
Hendinni er sveiflað út til hægri með
luktum hnefa, þannig að sem minst
falli niður af áburði; um leið er hægra
fæti stigið fram. Nú er hægri hendi
sveiflað fram og upp, linefinn opnað-
ur og áburðinum þannig lcastað snögt í
boga fram, upp og til vinstri. Við þetta
kemst loftið undir áburðinn, þannig að
bann dreifist og fellur jafnt niður. Best
er að dreifa þegar lygnt er eða dálítil
gola, ekki gerandi í hvassviðri. Best er
að dreifa áburðinum báðar leiðir
(fram og aftur) og gott að venja sig á
að dreifa einnig með vinstri hönd. Aðal-
vandinn verður þá að hafa hæfilega
iangt á milli, þar sem gengið er, að ekki
verði autt bil þar á milli. Gott er að
dreifa í „takt“ eins og lýst liefir verið,
stíga tvö spor fram meðan einu sinni
er dreift; við það verður verkið betur
af bendi leyst.
Gott er fyrir óvana að dreifa ekki í
einu meiru en svo, að bægt sé að fara