Freyr - 01.07.1929, Blaðsíða 17

F R E Y R
77
legginn, til að skoða lieyið, var það
bleikt á litinn og aðeins volgt i því.
Á einum stað notaði eg part af 1 þm.
vatnsleiðslupípu. Hún hitnaði nokkru
meira en hinar pípurnar, og vegna þess
að hún var jafnvíð og þyngri i sér en
þær, hætti henni við að falla aftur nið-
ur í lioluna.
Allar pípurnar, sérstaklega þó vatns-
ieiðslupípan, hlotnuðu allmikið líka
heymegin, en af því leiddi að dálítill
mygluhringur (Vi—IV2 cm.) varð í liey-
inu utan um pípurnar. Þessu til varnar
eru götin á pipunum, því gegnum þau
leiðist hitagufan úr heyinu inn i sjálfa
pípuna og eru þau því nauðsynleg.
Lík þessu, sem nú var sagt, héfir
reynslan um þetta verið liér síðan, og
er því fáu við hana að bæta beinlínis.
En lítilsháttar frásögn og atliugasemdir
er þetta snertir, og meðferð á þurkuðu
lieyi alment, ætla eg þó að setja hér að
lokum.
Á hlöðunni, sem hér hefir verið nefnd
eru 4 heyop. Þegar eg hefi liirt og rýkur
úr pípunum læt eg þau öll standa opin,
ef veður leyfir. Auk heyopanna eru alt
í kring um hlöðuna á stöfnum og hlið-
um neðan undir þakbrún 32 vindaugu
með 1 meters millibili; þau eru ca. 15
cm. í þvermál. Gegnum þau á að leika
dragsúgur yfir heyinu. Á vetrum til
varna þau hrími innan á járninu, en á
sumrum til að þurka burtu sagga, er
fram kemur þegar liitnar í heyinu. -—
Þessi tilhögun kemur að mjög góðu
haldi nú í sambandi við pípurnai.
Margir liafa þessi árin séð hevið í
ldöðunni hjá mér á vetrum, og undrast
hve það hefir verið í góðri verkun i svo
liárri heystæðu. Hefi eg þá stundum
sýnt þeim pípunar, og sagt þeim livern
þátt þær eiga í verkuninni, því siðan eg
vissi liversu þær blessuðust, hefi eg
ekki farið neitt dult með þetta, en það
gerði eg fremur áður, því eg vildi ekki
með þessu vekja umtal eða tálvonir
lijá neinum.
Nokkrir liafa spurt mig um, hvort
eltki mætti hirða ver, ef maður liefði
pípur. En eg liefi eindregið ráðið frá
því að svo komnu. Til þess að leysa úr
þeirri spurningu þurfa tilraunir, sem
mig að vísu liefir langað til að gera.
En eg hefi ekki séð mér fært ennþá að
fórna miklu lieyi til þeirra.
Enn sem komið er lít eg á þetta sem
nauðvörn í óþurkatíð.
2 eða 3 menn veit eg til að hafa tekið
þetta upp, en svoleiðis að vefja saman
lieilar bárujárnsplötur og setja í heyið,
en þótt að því sé nokkur vörn er auð-
sætt, að miklu betra er að hafa pípur,
líkt og þeim hefir verið lýst hér, þvi það
er lítils um vert að spara sér smíðina.
Einhverjum kann að detta i hug, að
smiða heypípurnar úr tré, og vegna
þess möguleika vil eg benda hér á, að
það er ekki ráðlegt vegna þess:
1. Að tréð er fult svo dýrt, en endist
ver.
2. Að tréð þrútnar og þyngist við ralc-
ann og er þvi verra í meðförum.
3. Tré er vondur liitaleiðari, og trépípa
gerir meðal annars af þvi ekki það
gagn, sem ætlast er til, en gagnið er
aðalatriðið.
Þessu er öllu gagnstætt farið með píp-
ur úr járni. Þær leiða hitann og rakann
beinlínis og tafarlaust burt úr heyinu.
Auk þess ber vaxandi og þverrandi hiti
þeirra hoð neðan úr heyinu um ástand
þess. Þetta getur maður vitað, aðeins
með því að taka á þeim. En nánar er
hægt að komast eftir þessu með því að
mæla gufuliitann í þeim með hitamæli.
Eftir óþurkasumrin eiga margir um