Freyr - 01.07.1929, Blaðsíða 16

76
PRE YR
járnið er beygt. Er þá fyrst strikað fyr-
ir gataröndunum og þau síðan drepin á
með sívalri stöppu jafn gildri og þau
eiga að vera víð. Betra er að stappan
sé ekki oddmjó heldur nokkuð slétt
fyrir endann því þá spryngur kringlótta
smáplatan undan endánum og götin
verða betur löguð.
Varla þarf að taka það fram, að þeg-
ar búið er gata, á sléttari hliðin að snúa
út á pípunni.
Ekki þarf að gata ca. efsta fetið i
pípunni.
Nærri lætur að maður smíði pípuna
á 2 stundum, þótt náttúrlega fari það
nokkuð eftir þvi liversu efni eru hentug
og áhöldin.
Réttast er að gera þetta að vetrinum
eins og svo mörg verk önnur, og þótt
ekki sé að vita að komandi sumar verði
úrkomusamt, þá er vissara að vera út-
búinn með allar þær varnir sem kostur
er á, og þessir hlutir kosta heldur ekki
mikið, en geta endst lengi ef gætt er
liirðusemi.
Notkun. Pípurnar eru settar lóðbein-
ar i heyið. Eg set þær i strax niður við
gólf eða þegar komið er ca. álnarþykt
lag af heyi, þannig að ég tek liolur í
heyið þar sem þær eiga að standa, dreg
þær svo upp rétt áður en heyið verður
jafnhátt þeim.
Sé þess ekki gætt að byrja með píp-
urnar niðri við gólf, en hey látið verða
undir þeim, koma rekjur niður undan,
vegna þess að nokkuð af hitagufunni
þéttist í pípunum og rennur sem vatn
niður i hotn. Ef pípan, eða holan eftir
hana, nær niður í gólf, salcar ekki.
Gildari endinn á að vera upp, eins
og vitaskuld er. Til þess að lialda þeim
lóðbeinum, er gott að hafa band, snæri
niður úr rjáfrinu þar sem þær standa
niðurundan, snærinu er fest í gatið á
enda fjalarrenningsins, sem er innan i
pípunni.
Lítið tefja pípurnar við heyhleðsluna
og þurfa ekki að liallast að mun, streng-
lausar, ef aðgætinn maður lileður hey-
inu.
Ef stabbinn er mjór, segjum 2 metr-
ar, er nægilegt að ein pípuröð sé eftir
miðjum alnum með svo sem meters
millibili. En eftir því sem lieystæðan
er stærri, þurfa fleiri og þéttari raðir
af pípum, en varla nær liliðum en svo
að meters bil sé frá þeim út að hlið-
inni.
Þegar pípurnar liafa gert sitt gagn í
einum stað eru þær teknar hurt ef þær
nást (fyrir hlöðuþakinu) og ef þarf,
notaðar á öðrum stað. Að sjálfsögðu er
líka liægt að nota pípur í heyjum, sem
hlaðið er úti (tyrfðum heyjum; sjá
síðar).
Reynslan og nytsemin. Fyrst þegar eg
notaði pípurnar í heyi, hirti eg tvisvar
svo linþurkaða töðu að varnarlaust
hefði hitnað mikið í lienni. Líklega
orðið dökkbrún. En um veturinn var
taðan bleik-ljósrauð og í bestu verkun.
Stabbinn var um 4 metra á lengd og
3 metra á breidd og hæðin eftir fyrstu
hirðingu um 4 metrar. Eg setti 2 sam-
hliða pípuraðir með tæplega 1 meters
millibili langs og þvers í miðbik hevs-
ins.
Eftir 1—2 daga fór að hitna í heyinu,
en hitinn varð aldrei megn, og lievið
seig miklu minna en eg bjóst við og
þekti áður með svipaðri hirðingu. Hins-
vegar liitnuðu pípurnar mikið, og vatns-
gufan rauk upp úr þeim. En eftir 2—3
daga fóru þær að kólna og uppgufun-
in að minka, og eg sá mér til mikillar
gleði að öllu var óhætt.
Þegar eg þá gróf svo langt niður i
heyið í miðju sem eg komst með hand-