Akranes - 01.09.1950, Blaðsíða 2

Til fróðleiks og skemmtunar
í Ijóðum og lausu máli
Símon Dalaskáld.
Síra Bjami Sigvaldason, þá á Lundi, kvað
þessar gamansönm vísur um Símon Dalaskáld:
Símon glaður svönnum hjá
söngvahörpu stillir;
heiðursmaður hvergi þá
lireinum meydóm spillir.
Sú til þessa orsök er:
af einni þegar litur
og önnur fyrir augun ber,
óðar burt hann þýtur.
Líkt og kría er líkaminn;
lengi hvergi setur
meinafrii maðurinn
meðan fast ei sefur.
Sira Guðlaugur Guðmundsson kvað um Simon:
Títt við brag sér tungan hög
temur faguryrði,
Simon lagar liðug mjög
ljóð úr Skagafirði.
Óðarmál hans frjáls og fri,
Freyrar stála segja,
kveikja bálið ásta í
ungra sálum meyja.
Sira Stefán M. Jónsson kvað, en ekki er víst
hvort Simon var þá látinn, eða hvort klerkur
gerði þetta fyrirfram:
Nú verður fyrir skildi skarð,
er skapadóm þann hlustar á
þjóðin öll lslands þung á brá,
að hilmir skálda hniga varð.
Margt aö vísu hann misjafnt söng,
en mönnum jafnan gleði bjó;
sveið ])ó mörgum hve sárt hann hjó.
Svifinn er nú um dauðans göng.
Vísur Magnúsar Sigurðssonar.
Þann 28. febrúar 1862 fórst á Húnaflóa há-
karlaskip með allri áhöfn, ellefu manns. Gekk
það út frá Gjögri og var eign Ásgeirs Einarsson-
ar á Þingcyrum. Á meðal skipverja var Magnús
sonur Sigurðar skálds á Heiði í Gönguskörðum,
Guðmundssonar. Nokkru áður en skipið lagði út,
hafði Magnús kveðið vísur þessar:
Mér ég fyrir sjónir set
— samt vill margt á skyggja —
nokkur min ófarin fet
fyrir mér sem liggja.
Forlaganna fjörðurinn
frekt sig gerir ygia, r /
fyrir óláns annesín
ekki er hægt að sigla.
Þótt ég sökkvi í saltan mar,
sú er rauna vömin,
ekki grætur ekkjan par
eða kveina bömin. i \
Magnús var tæpra 32ja ára er hann druknaði.
98
Vorið yljar.
Þér ef bróðir þykir kalt
þyngist róður ýfist sær,
vorið góða yljar allt
er á slóðum hjartans grær.
Þær koma þegar kveldar.
Vantar daginn vængjaflug
ég verð því utan gamar,
en á kveldin koma i hug
kæru minningamar.
Vinur í örðugleikum.
Þó að hryðja þungra viðja
þjaki iðju stig,
vil ég biðja að vona gyðja
vinur, styðji þig.
Frá mér — til mín.
Sit þig ei á háan hest
hreikinn fellur oft til grunna,
ferskeytlunnar form er bezt,
fyrir þá sem litið kunna.
Dulvin.
Vísa.
Eg held bjargist Isaland,
r.ð þó nokkuð þrengdi.
Ef að bróður, — ástarband,
alla saman tengdi.
Visan er eftir Jónas Jónsson bónda í Hróars-
dal í Skagafirði. Hún var kveðin i fyrri heims-
styrjöldinni, liklega 1917. Jónas mun hafa verið
gott skáld.
Sólargeislinn.
Við fiskþvott í Reykjavík, meðan vinnudagur-
inn var 10 stundir).
Sólargeislinn svifur inn
sviftir hverjum skugga frá,
hitnar mér um hjarta og kinn
horfa mega ljósið á.
Dimmir eru dagar hér
drungalegt er hugarþil
sólin gefur gleði mér
þann greina má ég kærleiksyl.
Er seyðir fram úr sálar-djúpi
sakleysi og hreinagleði,
sveipar allt með helgum hjúpi,
hlýjar döpru og léttu geði.
Efemía Steinbjörnsdóttir.
Hamingjuóskir til handa bislmpi.
Þegar Geir Vídalin varð biskup, tók sig til
einn af sóknarmönnum hans fram á Nesinu og
fór að óska honum til hamingju. Óskina orðaði
hann þannig: „Guði sé lof við mistum yður,
horra minn. En fái ég annan verri, þé á ég bátinn
sjálfur."
Ólíkar systur.
Ingibjörg: „Það hefur okkur einlægt borið á
milli, systrunum, að ég hef viljað vera eins og
guð hefur gert mig, en það hefur Jóhanna systir
aldrei viljað.“
Lögfesta.
Hér með festi ég og lögfesti undirskrifaður,
eiginkonu mina, Hildi Pálsdóttur, og fyrirbýð í
allra kröftugasta máta, eftir lagaleyfi, svo vel
prestinum sr. Magnúsi Einarssyni á Butru, sem
hverjum öðrum, að hýsa hana eða heimila, burt-
tæla eða lokka frá mér móti guðs og manna lög-
um og boðorðum. Þvi lýsi ég hana mina eign og
eiginkonu, ef ég má óræntur vera, og tilbýð henni
samvist og samveru — í öllum kristilegum ekta-
skaparkærleika — á beggja okkar bólfestu, Snotru
í Landeyjum; óska ég að sveitamenn í Fljótshlíð
flytji hana og færi til min, hvar sem hitta kynnu,
eins og til var sett og ráð fyrir gert á seinasta
Kirkjulækjar manntalsþingi. Þessari lögfestu til
staðfestu er mitt undirskrifað nafn og hjásett inn-
sigli.
Sveinbjörn Þorleifsson.
(L.S.)
Upplesin við Breiðabólstaðar, Eyvindarmúla og
Teigs kirkjur á 2. og 3. i Hvitasunnu 1770.
Síra Magnús Einarsson var prestm- til Fljóts-
hliðarþinga 1745—1781. Hann var orðlagður
kvennamaður.
(Blanda I. bls. 395—6.) Kl. J.
Gaman og alvara
Var vínanda að kenna! ! !
Sálfræðingur nokkur var að rannsaka álirif vin-
anda á sálarstarfsemi manna. Meðal annars fékk
hann leyfi til að koma í fangelsi til þess að
grennslast eftir því, að hve miklu leyti vinandi
væri orsök glæpa.
— Segið mér, sagði hann við fyrsta fangann,
sem hann hitti. — Er það fyrir brennivin eða
aðra sterka drykki, að þér eruð hingað kominn?
— Já, það getið þér bölvað yður upp á, sagði
fanginn.
— Hvernig þá?
— Bæði kviðdómendumir og dómarinn, sem
dæmdi mig, voru blindfullir, svaraði fanginn.
Á annarri skoðun.
Prestur þráttaði við mann nokkrun um eitt-
livert málefni. Maðurinn reiddist að lokum og
sngir: — Hefði ég verið óheppinn að eignast aula
fyrir son, skyldi ég hafa látið hann læra til
prests. — Ég trúi yður vel til þess, segir prestur,
en ekki hefur faðir yðar verið á þeirri skoðun.
Hver ertu?
Sjómaður nokkur, sem átti svarra fyrir konu,
varð eitt sinn fyrir því, að vofa ásótti hann um
nótt. Hann varð dauðskelkaður, en herti upp hug-
ann um síðir og sagði, í eymdarrómi samt: —
Hver ertu? Sértu engill ferðu varla að gera mér
neitt mein, en sértu fjandinn sjálfur, þá vona ég
að þú farir ekki að áreita mág þinn, því að ég á
hana systur þina fyrir konu, eins og þú lik-
lega veizt.
Of ódýrt.
Kennarinn: — * Jæja, drengir, getur enginn
ykkar sagt mér i hverju. þeim yfirsást, bræðrum
Jóseps, þegar þeir seldu hann?
Kaupmannssonurinn: — Þeir hafa sennilega
selt hann of ódýrt.
AKRANES