Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1890, Qupperneq 82

I
GAMALT OG NÝTT.
1 almanakinu síðasta standa nokkrar stökur cptir I’ál Ólafs
son, sem mörgum liefur þótt gaman að, og því öllum íslend-
ingum þykir vænt um kveðskap lians, set jeg hjer nokkrar tæki-
færisvísur eptir hann
Hlíðin og brimhljóðið.
Sól gyllir sal fjalla
sjezt hlíðin mest príða
sólstöfuð, svöl, gnæflr
sæ yfir snædrifin
Bláfjölluð, blæfalleg
bönd skeija lönd heqa.
Brimgangur heim hingað
hljómríkum róm víkur.
Harðindi.
Nú snjóar, íje fleygir
frá þúfum snjá skúfum;
lijú lýjast; hey snúast
há nú í smáhrúgur.
Snjóskýin fieyg iijúga
frá bæ um liádaginn,
þau sveigja, svo knýjar'
sjá veginn ná eigi.
*
Bændur fara á kaldan klaka,
kaupmenn gulli saman aka
Austfirðinga án allra saka.
Enskir flá, en kaupmenn raka".
*
Brennivín jcg bíð ekki neinum,
bezt er mjer að drekka það einum,
hvað á svín með sylfur á trýni
svo er að fylla »dóna» með víni
*
, * *
A alþingi að sitja mjer aldrei var hent
og yrðast við spekinga slíka,
mig vantaði »talent« og »temperament«
og talsvert af þekkingu líka.
1 menn. - Höf. hafði selt Slimon sauði, en þóttist síðar
hafa haft óhag af, og kvað þá vísu þessa. 1 * 3 úr ljóðabrjefi.
'Jr- x
þorsteinn Danielsson.
Jeg hef verið beðinn um, að tína saman og setja hjer,
dálítið áframhald af því sem stóð í almanaki þjóðvinafj. i fyrra,
nm þiorstein heitinn Danielsson á Skipalóni. Hann var eigi
talinn meira en meðalmaður að gáfum, en einkennilega var hann
þó orðheppinn og ólíkur flestum öðrum í framkomu sinni.
Et' hann hefði ekki verið of örlátur á orðum og aðfinningum,
þá hefðu þær ef til vill haft meiri áhrif. En stóryrði hans
komu mest af því, að hann hafði sterka þrá eptir því, að öðrum
liði vel, og landsmönnum hans miðaði sem mest og bezt áfram
í dugnaði, þrifnaði og sparsemi.
Einhveiju sinni tók bóndi að sjer að standa fyrir verzlun
um stund. Litlu síðar lagðist hann mjög veikur. þegar þiorsteinn
fijetti þetta sagði liann: »Vitið þið, piltar, af hverju liann N. N.
varð veikur.« j>eir gátu upp á ýmsu. »Nei, nú skal jeg segja
(68)