Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1890, Síða 83

y
ykkur þa3,« sagði þovsteinn, »Maðurinn þurfti að snúa sjer
vi ð í búðinni, en hann kunni það ekki.«
í annað skipti sagði I>. »Itafið þið frjett úr hverju hann Ó.
dó? Ef þið vitið það ekki þá skal jeg segja ykkur það. Hann
dó, eins og aðrir letingar lír lireifingarleysi.«
Um dreng sem var hjá |>. að læra smíðar sagði hann
einu sinni »Nú skal jeg segja ykkur drengir hvað getur leitt af
hreifingarleysinu. 1 fimm ár, sem hann A er búinn að
r vera hjá mjer, hefur liann aðeins einusinni ætlað að íiýta sjer,
og hlaupa fáeina faðma, enn bara af tómu æfingarleysi, datt
hann á hausinn og var nærri því búinn að drepa sig.«
Eitt skipti þegar ]>. var að vekja pilta sína, kallar hann til
þeirra: »mál er að vakna dreng'ir, klukkan orðin sex, farin að
ganga sjö, bráðum orðin átta-«
»þú hefur misst kúna þína. karlinn minn, veiztu úr hverju
hún dó,« sagði þorsteinn við kunningja sinn. Hann hjelt hún
hefði drepist úr doða — »Nei, góðurinn minn, nú skal jeg segja
þjer úr hverju hún drapst. Hún dó úr myrkri, þú nenntir
ekki að láta glugga í fjósið þitt, greyið.«
Einu sinni hitti þ>. Stefán Jónsson á Steinstöðum og spyr
tíðinda; í miðja kafi segir hann: »Nú! hcfurðu frjett af honuin
Jóni á Selárbakka (við Eyjaförð). Hann fór lijerna um daginni
rjett frarn undan bænum, á bátnum sínum og dróg hann fullan
af hákarli, sem enginn hefur reynt fyrr; við verðum að standa
* fyrir samskotum handa honum, af því hann er ekki latur,
greyið.«
þ. kom eitt skipti sem optar í Akureyrar kaupstað. Sá
hann þá nokkrar bjórtunnur, sem láu fyrir framan eitt húsið.
K. var nýfluttur þangað og hafði gjörzt veitingamaður, en áður
hafði hann átt marga sauði og gott bú fram til dala. |>:i segir
þ.: »þessar eiga nú að mjólka þjer í vetur, og gjöra fólkið villt,
cn segðu mjer, þótti þjer ekki skemmtilegra á haustin, að horfa
á sauðina þína, þegar þeir komu ofan brekkurnar af afrjettinni
með spesíurnar á bakinu.«
Eitt sinn reið þ. þar fram hjá, sem fólk var við heyvinnu á
engjum. Hann stöðvar hest sinn og horfir stundarkorn á vinnu-
konu, sem var að raka. Svo ríður hann af stað og talar ekkert
orð. Strax er hann var heim kominn, smiðar hann ágæta hrífu
og næsta dag ríður hann af stað með hana á sama stað, sem
áður er um getið, finnur stúlkuna, rjettir að henni hrífuna og
segir: »Jeg sje lambið mitt að þú ert rösk að raka, ef þú hefðir
gott verkfæri, en hrífan þín er bráð ónýt, eigðu nú þessa og
vittu hvort verkið verður þjer ekki Ijettara enn áður.«
Einusinni þegar þ. hafði verið á ferðalagi í sveitinni og
var kominn lieim, segir hann við eina vinnukonuna: »þú verður
að fara fram að É. á morgun og gjöra þar hreint í baðstofuuni
og kringum bæinn, fólkið missir annars heilsuna. Jeg er opt
húinn að lesa honum E. pistilinn, en það dugar ekki.« Vinnu-
konan fór sem fyrir hana var lagt, hún ljekk ekki mjög blíðar
tiðtökur á bænum, en fjekk þó" að vinna verkið. Degi síðar
(«»)