Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1895, Qupperneq 44

yestur uœ ÁtlaDzhaf á fuud BaEdaiuauna, og báiu þeir hina
frægu frelsishetju á höndum sjer, skutu saiuan allnnklu fjetif
byltingakveikju íNorðurálfu eptirleiðis ogþar fram eptir göt-
unum. Eptir það hafðist hann yiðáEnglandi lengi, ensíðan i
Turin á Ítalíu, og þar dó hann. Jegar Napðleon III. hóf
herskjöld gegn Austurríkiskeisara 1859. til liðs yið ítali,
hjelt Kossuth suður í Sardiníu og hafði alla króka frammi
þaðan til þess að vekja uppreist á Ungverjalandi, að áeggj-
un Napóleons; skyldi Ungverjar koma Ansturríkiskeisara í
opna skjöldu meðan hann ætti nóg að vinna suður á Ítalíu.
En Napóleon gerði vopnahlje og hætti ófriðnum fyr en nokk-
urn varði, áður en Ungverjar næðu að hefjast handa. Eptir
það kemur Kossuth lítt við sögu síns lands eða annara.
Honum var ieyfð landsvist á fósturjörð sinni 1867, er Ung-
verjar fengu stjórnarbót sína og sættust heilum sáttum við
Austurrikismenn, og jafnframt var hann kosinn á ríkisþing
Ungverja hið nýja.. En hann þá hvorugt. Hann mátti aldrei
heyra annað nefnt en að Habsborgarætt væri frá ríkjum rek-
in. Tíu árum síðar var hann enn kosinn á þing, og fór á
sömu leið; hann aftók að vinna eið að stjórnarskrá Ungverja.
J>eir sóttu lík hans til Turin og ljetu gera útför hans veg-
lega mjög í Pest fyrir almannafje. Honum er íundið það
til foráttu, að hann hafi verið mælskumaður meiri og mála-
fyigjumaður en stjórnvitringur, reikull i ráði nokkuð og ör-
þrifráða, er mikinn vanda bar að höndum. En afreksmaður
var hann mikill og um eitt skeið hið mesta átrúnaðargoð
flestra frelsisvina um heim allan.
JllllllS Antlrassy greifi, landi Kossuth og fjelagi
hans í uppreistinni 1848, en yngri miklu (f. 8. maiz 1823).
Hann fjekk mikið oið á sig þau ár á þingi fyrir mælsku sína,
var sendur af uppreistarstjórninni til Miklagarðs til þess að
koma henni í mjúkinn hjá Tyrkjasoldáni, en dæmdur til
hengingar heima fyrir með herdómi í ársbyrjun 1850 og dóm-
urinn framkvæmdur á líkneski hans haustið 1852; hann var
þá í París. Nokkrum árum síðar voru honum grið veitt, og
hvarf hann heim til fósturjarðar sinnar 1860, gerðist mikill
frömuður sáttmálans milli Ungverja og Austurrikismanna,
er fullsamdist 1867, og varð þá þegar forsætisráðherra í hinu