Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1895, Blaðsíða 71

íumið, þar sem Msbóndi minn, pjátursmiðurinn, og kona
bans sváfu, sprakk þar í rúminu á milli þeirra og þeytti
þeim í smáögnum sínu til hvorrar handar út í veggina
°S kveikti um leið í verksmiðjunni, svo hún brann öll
til kaldra kola, og jeg varð þannig atvinnulaus. Þið
þekkið það'vel, að eitthvað verður til bragðs að taka,
þegar ekkert fœst að gera og hungrið ætlar að sálga
öanni. Jeg fór því til slökkviliðsstjórans og bauð hon-
Um þjónustu mína; jeg varð þess strax var, að hann
vantaði menn. og var hann því fús á að taka mig. Það
eru fáir, sem hata gaman af að klifra á brennandi hús-
um í kúlnaregni óvinanna. »Eruð þjer góður að klifra
upp bratta stiga og brennandi hús?« spurði hann. ;>Já«,
svaraði jeg, seins og köttur liðugur«. Æaíið þjer nokkra
œfingu í að fara með slöngu?« »Já«. sagði jeg, sjeghefi
att 7 kærustur næstliðin 2 ár«. »Það er ágætt«, sagði
hann, »þjer skuluð fá vinnu, jeg tek yður í slökkviliðið,
en laun fáið þjer ekki fyrsta mánuðinn, meðan þjer er-
uð að æfast«.
Svona komst jeg í slökkviliðið úr pjátursmíðaverk-
smiðjunni, en æfin var þar ekki góð, lítið og iilt að jeta,
°g húsbrunarnir hvíldarlaust, og byssukúlum og sprengi-
kúlum rigndi niður f’á óvinunum dag og nótt; en verst
j.l'etu þeir þó lö. til 20. maí, því þá skutu þeir hvíldar-
laust eins og þeir væru orðnir vitlausir, og margir af
lagsmönnum mínum hættu að draga andann þá daga,
sumir duttu niður úr háa lopti í brennandi rústirnar eða
þeir tvístruðust í smáagnir út í loptið með sprengikúl-
unum, en mjer var meira um heiðurinn og lííið að gera
en svo, að jeg gerði það. »Stattu beinn, Bryde!«, sagði
jeg við sjálfan mig, »og kærðu þig kollóttan«; en eitt
kvöld var jeg þó svo þreyttur, að jeg naumast gat stað-
ið; ekkert hafði jeg fengið að jeta eða dr.ekka þann dag
°g heimili átti jeg hvergi; rakst jeg þá á hús, sem hrunið
Var fyrir bruna og kúlnaregni, skreið þar þá undir
þokkrar fjalir, og komst svo niður í k jallarann. Þegar
,]eg fór að þreifa þar fyrir mjer, fann jeg kvartjel með
bezta rommi í. A ófriðartímum er eigi spurt um eiganda
eða trúarbrögð, svo jeg skolaði reykinn og öskurykið úr
kverkunum með romminu, ef til vill um of, en gott var
það, og gott var það einnig. að hálmur var á gólíinu,
því jeg valt út af á gólfið og svaf þar þá nótt alla óg
nóttina þar á eptir, og raknaði loks úr rotinu á 4. dægri;
var jeg þá svo þyrstur, að jeg hjelt jeg væri orðinn að
logandi húsi, eins og þau voru, sem jeg var að fást við
áður en jeg sofnaði; við þetta bættist, að loptið í kjall-
aranum var fúlla en í dauðra manna gröfum, svo jeg
fiýtti mjer út til þess að fá hreint lopt og kalt vatn.
(61)