Dagblaðið Vísir - DV - 09.10.2004, Page 34

r 34 LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2004
Helgarblað DV
ég ekki alveg viss, það var of langt í
það, ég vissi hins vegar hvað ég
vildi verða strax, ég vildi verða
barnaleikkona, vildi fá að leika í
Kardimommubænum og Dýrun-
um í Hálsaskógi. Það gekk að vísu
ekki eftir, en ég fékk samt annað
tækifæri til að leika í Þjóðleikhús-
inu, ég lék blinda stúlku á munað-
areysingahæli í leikritinu Krafta-
verkið, sem fjallaði um ævi Helen
Keller. Snædís systir mín tók líka
þátt í þeirri sýningu.
Það var skemmtilegur tími og
við systurnar og Gunnvör Braga
sem lék Helen Keller unga urðum
góðar vinkonur og brölluðum
margt og mikið saman.
Ég lék líka í sjónvarpsmynd og
síðan í gagnfræðaskóla og með
Herranótt í Menntaskólanum í
Reykjavík. Ég var þó á mennta-
skólaárunum farin að endurskoða
hug minn verulega til leiklistarinn-
ar, það ver ekki laust við að mér
fýndist hún dálítið mikill gervi-
heimur. Mig langaði til að gera
eitthvað sem var göfugra og skipti
meira máli, verða læknir, helst
með austurlensku ívafi, nála-
stungiúæknir eða nuddlæknir - ég
varþó ekki alveg viss...
Ég ákvað að leggjast í ferðalög
eftir stúdentspróf og átta mig á þvi
hvað ég vildi gera við líf mitt - finna
sjálfa mig - takast á við það að vera
ein og óstudd úti í hinum stóra
heimi. Ég þvældist víða, en var þó
aðallega í Suður-Evrópu, mikið á
Grísku eyjunum. Ég fékk vinnu hér
og þar til að framfleyta mér, svo átti
ég sjóð í bakhöndinni eftir sumar-
vinnu í fiski á Súgandafirði.
Ekki það að ég þyrfti mikið, ég
ferðaðist mest á puttanum og lifði
spart, ævintýraþráin ein réð ferð-
inni og það að geta um frjálst höf-
uð strokið í öllu tilliti var dásamleg
upplifun. Um tíma var ég komin
háffa leið til Indlands í hipparútu
en sá svo allt í einu engan tilgang í
því að vera að þvælast alla þessa
leið án markmiðs, hætti við og tók
lest til baka.
Foreldrar mínir höfðu auðvitað
áhyggjur af þessum þvælingi, en ég
skynjaði engar hættur sjálf, sendi
þeim reglulega póstkort þar sem
stóð, ef til vill:
„Er í Istambúl, líður vel, ekki
hafa áhyggjur. Ykkar Tinna.““
Tinna hlær og hristir höfuðið.
„Ég áttaði mig á því síðar, þegar
ég eignaðist sjálf börn, hvað þetta
hefur verið mikið álag á þau, ég var
bara nítján ára og auðvitað ótta-
legur kjáni á margan hátt. En ég
slapp sem betur fer við öll áföE og
uppákomur og tel mig ríka í dag að
eiga þennan reynslusjóð.
Ég var líka búin að fá útrás fyrir
mesta fiðringinn og útþrána þegar
ég kom heim og settist á skólabekk
í líffræði í Háskóla íslands, átti að
verða mjúk leið inn í læknisfræð-
ina.
Leiklistin varð ofan á
Nokkrum vikum síðar hitti ég
vin minn, Gunnar Rafn heitinn
Guðmundsson, en við höfðum
meðal annars starfað saman í
Herranótt í MR. Hann tók af mér
ráðin og dreif mig með sér í SÁL-
skólann, leiklistarskóla sem áhuga-
fólk um leiklistarkennslu hafði sett
á stofn. Skólinn var kvöldskóli
fyrsta veturinn og það má segja að
eftir að ég hafði stigið þar inn fyrir
dyr, varð ekki aftur snúið. Ég fann
að þetta var það sem ég vildi gera,
þetta var sá heimur sem ég vEdi lifa
og hrærast í.
Ég hélt samt út í líffræðinni
fram á vor, var í háskólanum á dag-
inn en í SÁL á kvöldin. Skólinn var
til húsa í gömlu hóteli á Ingólfs-
torgi, Hótel Vík. Nemendur ráku
skólann sjálfir og sáu um allt sem
tilheyrði rekstrinum, greiddu
húsaleigu, réðu kennara og mál-
uðu veggi og loft. Sumir bjuggu
þarna jafnvel. Þennan sama vetur
kynntumst við EgEl, maðurinn
minn, en hann var þá þegar kom-
inn á kaf í tónlistina, bæði í tengls-
um við SÁL-skólann, en einnig
vour bæði SpUverkið og Stuðmenn
í burðarliðnum.
Svo það má segja að það hafi
verið mikið ævintýri í gangi þenn-
an vetur, bæði í mínu eigin lífl, en
Tinna Gunnlaugsdóttir andaði að sé andrúmsloftinu í Þjóðleikhúsinu frá unga
- aldri og stefndi snemma að því að verða „barnaleikkona“. Á unglingsárunum
snérist henni hugur, hún ætlaði að verða læknir, gera eitthvað allt annað, eitthvað
sem „skipti máli“. En römm er sú taug sem rekka dregur móðurtúna til og hún
endaði með að standa á sviði Þjóðleikhússins áratugum saman. Og nú hefur hún
meira að segja verið ráðin til að stjórna húsinu næstu fimm árin.
þessu sviði og hverjir fá að sitja þar
á bekk eða prUa út um glugga.
Því Tinna Gunnlaugsdóttir leik-
ari hefur verið skipuð þjóðleikhús-
stjóri, fyrst kvenna.
Mamman er Herdís Þorvalds-
dóttir, helst leikkvenna Þjóðleik-
hússins í áratugi og sú fyrsta sem
var ráðin þar á fastan samning, að-
eins 24 ára gömul.
Að hlusta á raddirnar og
finna lyktina
„Ég held að aUir krakkar njóti
þess að koma í leikhús og ekki síð-
ur baksviðs en á sýningar. Umfram
annað var Þjóðleikhúsið auðvitað
vinnustaður mömmu, en stundum
fengum við systurnar að fara upp á
herbergið og bíða eftir að hún
kláraði æfingu eða sýningu. Fyrir
mér varð leikhúsið snemma ævin-
týraheimur - bara það að sitja
uppá herbergi og hlusta á leik-
raddir í hátalarakerfmu og fmna
þessa undarlegu lykt, sambland af
sminki, ryki og Umvatni, var ein-
stök upplifun og situr enn í skUn-
ingarvitunum, hvað þá ef maður
fékk að laumast hljóðlega út í sal
og fylgjast með í smá tíma.
Ég og Snædís, eldri systir mín,
sóttum báðar tíma í listdansskóla
ÞjóðleUdiússins og það kom fyrir að
við vorum valdar til að taka þátt í
leiksýningum. Snædís fékk tE dæm-
is hlutverk í Pétri Gaut, lék litlu syst-
ur Solveigar, og ég fékk stundum að
fara með henni og mömmu á sýn-
ingar og sitja baka tE í ljósastúkunni
og fylgjast með. Þessi sýning stend-
ur hér kristalstær fyrir hugskots-
sjónum enn í dag. Myndin af Gtrnn-
ari Eyjólfssyni í titilhlutverkinu að
lesa í skýin, hann og Amdís Bjöms-
dóttir í dauðasenu Ásu og auðvitað
senan með Grænklæddu konunni,
dóttur Dofrans, sem mamma lék,
aEt þetta get ég kaEað fram eins og
ég hafi séð það í gær.
Sennilega hefur leiklistarbakt-
erían grafið um sig þarna.
Fyrsta reynsla mín af því að
stíga sjálf á fjalirnar var síðan í sýn-
ingunni Andorra, en þar gengum
við nokkrar stúlkur úr listdansskól-
anum þvert yfir sviðið í skrúð-
göngu með blómakransa á höfð-
inu. Pabbi hafði gaman af því hvað
ég tók þetta hátíðlega og sagði
gjarnan sögur af því að ég hefði
alltaf æft mig heima fyrir sýningar
með því að ganga hringinn í kring-
um stofusófann með ímyndaðan
blómakrans á höfðinu.
í leit að sjálfri sér
Þegar ég var spurð hvað ég ætl-
aði að verða þegar ég yrði stór var
„Ein af fyrstu bernskuminning-
um mínum tengjast Þjóðleikhús-
inu. Ég man eftir mér sitjandi úti í
^ sal. Ég var svo lítil að ég þurfti að
teygja mig tU að sjá upp fyrir sætis-
bakið fyrir framan mig. Á sviðinu
er maður í hvítum sportsokkum,
með hvítt parruk og hann situr á
bekk. Mamma mín er í glugga fyrir
ofan hann og þau eru að tala sam-
an. Hún er í ægilega fínum kjól og
voðalega sæt. Allt í einu prflar hún
út um gluggann og sest á bekkinn
hjá manninum."
Hver á að vera í hvítum
sokkum?
Það er langt sfðan litla stúlkan
úti í sal flutti sig upp á sviðið. Núna
stígur hún niður af því aftur og tek-
ur sér að nýju stöðu í salnum, veg-
ur og metur það sem gert er á svið-
inu. Og ákveður hvað sett er upp á

Tinna Gunnlaugsdóttir verðandi
þjóðleikhússtjóri „Upplifði nokkra
tilvistarkreppu i Þjóðleikhúsinu tilað
byrja með."