Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1971, Qupperneq 174

orðið þrettán dögum á undan almanakinu, og dá-
lítið betur. Það var farið að skemmta sér í nóvem-
ber-snjónum áður en laufið var fallið af trjánum
í október. Það flýtti fyrir gjalddaga á húsaleigu og
ógreiddum reikningum svo hræðilega, að ég þoldi
ekki lengur mátið. Ég fór því með það til úrsmiðs
til þess að fá það stillt. Hann spurði mig, hvort
nokkurn tíma hefði verið gert við það áður. Ég
kvað það ekki vera, og úrið hefði aldrei þurft neinn-
ar viðgerðar við. Illgirnislegu glotti brá fyrir í aug-
um úrsmiðsins. Hann stakk úrið upp og setti ein-
hvers konar teningabikar inn í augað á sér og fór
að kíkja inn í verkið í úrinu. Síðan sagði hann, að
úrið þarfnaðist hreinsunar og smurningar, og auk
þess þyrfti að stilla það — ég skyldi koma eftir
viku. Eftir alla þessa viðgerð fór úrið að seinka
sér og það svo, að gangurinn í því minnti einna mest
á líkhringingu. Ég fór að koma of seint til járn-
brautarlestanna og þar sem ég hafði mælt mér mót,
fór að verða af miðdegismatnum, og úrið gerði
fjóra daga úr þriggja daga gjaldfresti á víxlum,
svo að víxlarnir voru afsagðir. Ég fór smám saman
að færast aftur á bak til gærdagsins og fyrradags-
ins, síðan til vikunnar á undan, og loks fór ég að
hafa það á tilfinningunni, að ég væri einn að flækj-
ast í næstsíðustu viku og hefði misst sjónar á heim-
inum og því, sem í honum var. Ég fór að verða
var við eins konar vináttutilfinningu gagnvart smurl-
ingnum, sem var í forngripasafninu, og fór jafnvel
að langa til að skrafa við hann, eins og kunningja.
Ég fór enn til úrsmiðsins. Hann reif úrið allt í sund-
ur að mér sjáandi og sagði, að verkið væri „bólgið“.
Kvaðst geta kippt því í lag á þrem dögum. Eftir
þessa viðgerð gekk úrið rétt „að meðaltali", en