Geislinn - 01.01.1930, Blaðsíða 19

GEISLINN
19
Uppruni mannsins.
Frá hinu gífurlega pokumyrkri frampróunar-
kenningarinnar kemur maður inn í hið skæra
ljós Biblíunnar par sem vjer komum auga á
hina einföldu og hátignarfullu sköpunar-opin-
berun. Hjer mætir oss ekkert tvírætt, ekkert
fálm viðvíkjandi „hinni fyrstu orsök“, upphafi
allra hluta, hjer er engin pörí fyrir hin geysi-
löngu tímabil sem verða að reiknast út með
tölum stjörnufræðinganna, og par sem hinn
vesali mannsandi reikar um viltur og hjálpar-
vana og hrekst eins og strá fyrir straumi.
Maður fær á augabragði traustan grundvöll
að stíga fæti sínum á: „í upphafi skapaði
Guð.“ Hjer hefir maður upphaf tímans. Hjer
finnur maður aðferðina; ekki frampróun, heldur
sköpun. Hjer sjer maður framkvæmdaraflið,
ekki óákveðin (sjálfstarfandi?) náttúruöfl, heldur
skaparann, Guð. Og vjer skynjum einnig pá
aðferð, sem hann notaði: Skaparaorðið. Hann
talaði. Hann sagði: „Verði“, og pað varð;
„hann bauð, og pá stóð pað par“ — á auga-
bragði. Hann var ekki háður tímanum eins og
mennirnir.
Degar sköpunarverkið hafði farið íram
samkvæmt ráði Guðs hina fyrstu fimm daga,
og Guð á sjötta deginum hafði skapað land-
dýrin, stendur skrifað: „Og Guð sagði: Vjer
viljum gjöra menn eítir vorri mynd, líka oss,
og peir skulu drotna yfir fiskum sjávarins og
yfir íuglum loftsins og yfir fjenaðinum og yfir
villidýrunum, og yfir öllum skriðkvikindum,
sem skríða á jörðunni." 1. Mós. I, 26. Petta
er uppruni mannsins. Hann varð til fyrir bein-
an sköpunarverknað, myndaður aí jörðunni,
sem hann átti að drotna yíir. Og sem herra
allra skepna jarðarinnar, átti hann að drotna
yfir öllu pví, sem hrærist á jörðunni — öllu,
einnig pví yfir öpunum, hafi annars nokkrir
apar verið til pá. (Eins og kunnugt er, hefir
pýskur fræðimaður fyrir skömmu haldið
pví fram að aparnir væru komnir af mönn-
unum, og sjeu pví hinar seinni afurðir „pró-
unarinnar". Hugmyndin hefir sitt gildi, og
ætti að minsta kosti að eiga eins mikinn rjett
á sjer og vera eins sennileg og hin darwinska
fullyrðing'að mennirnir sjeu afkomendur apanna.)
Hin biblíulega frásaga um að maðurinn hafi
orðið til fyrir beina sköpun, var staðfest af
Frelsara vorum, pegar hann við sjerstakt tæki-
færi bar eftirfarandi spurningu upp fyrir Far-
íseunum - spurningu, sem eins mikil ástæða
væri til að bera upp fyrir mörgum á vorum
dögum: „Hafið pjer eigi lesið, að skaparinn
frá upphafi gerði pau karl og konu?“ (Matt.
19, 4); eða eins og stendur í Markúsarguð-
spjalli (10, 6): „Frá upphafi sköpunar gjörði
hann pau karl og konu.“ Dessi orð Jesú eru
pví nær bein tilvitnun til pess, sem stendur í
1. Mós. 1, 27, par lesum vjer pannig: „Og Guð
skapaði manninn eftir sinni mynd, hann skap-
aði hann eftir Guðs mynd; hann skapaði pau
karl og konu.“ íhugum hina tvöföldu áherslu
sem lögð er á pað, að maðurinn er skapaður
í Guðs mynd alveg frá upphafi. Hann var
æðsta skepnan, skapaður til að drotna. Hafi
pá nokkur „próun“ átt sjer stað hjá mann-
inum, hlýtur pað að vera slík próun er
innifelst í hnignun. Og pað er sannarlega
ekki erfitt að benda á slíka „próun“ á inörg-
um sviðum. Einnig Páll postuli trúði kenning-
unni um sköpun mannsins; pví að hann skrif-
aði Tímóteusi á pessa leið: „Dví að Adam
var fyrst myndaður, síðan Eva“. 1. Tím. 2,
13. Ef unt væri að leggja meiri áherslu á eða
sýna berlegar fram á pýðingu orða Biblíunnar
um að Guð hafi frá upphafi skapað manninn
í sinni mynd, pá er pað gert með orðum
pessa sama postula í Post. 17, 29; par sem
hann talar um að vjer sjeum „Guðs ættar“ —
„genós“, pað er orð, sem í venjulegum skiln-
ingi merkir skyldleika, ætterni, (Post. 13, 27;
Gal. 1, 14), kyn (Mark. 7, 26).
Út frá pessu orði, að vjer erum Guðs ættar,
dregur postulinn pá ályktun, að vjer megum
ekki ætla að guðdómurinn sje líkur gulli eða
silfri eða steini: mynd gjörðri af mannlegum
hagleik og hugviti; „vjer eigum að sjá að
guðdómurinn er ekki pannig, af pví, að vjer
erum sjálfir ekki líkir gulli eða silfri. Á sama
hátt og nreð sama rjetti getum vjer ályktað
svo, að með pví að vjer erunr Guðs ættar, af
pví að Guð hefir skapað oss í sinni mynd,
megum vjer heldur ekki ímynda oss, að vjer
eigum að leita að ætterni voru og kyni hjá
öpunum. Apa-hugmyndin, sem og allar aðrar