Geislinn - 01.09.1930, Blaðsíða 20

68
GEISLINN
látur fyrir; viljið þjer nú ekki sýna vegfaranda
enn meiri gestrisni, svo að hann villist ekki í
dimmunni og verði úti?“
Bænarrómur hins ókunna manns olli f>ví
að hr. Walter gat ekki neitað honum um
gistingu.
„Komið með mjer inn og fáið yður sæti;
jeg ætla að tala um petta við konuna mína
og heyra hvað hún segir.“
Walter bóndi gekk inn í stofu til konu
sinnar, par var búið að bera kvöldverð á borð,
snjóhvítur dúkur var á borðinu og postulin,
sem aðeins var notað við sjerstök tækifæri.
„Er ókunni maðurinn ekki farinn enn?“
spurði frú Walter; hún hafði heyrt til hans,
er hann kom inn aftur.
„Nei, og hvernig finst pjer, hann biður að
lofa sjer að vera í nótt.“
„Nei, pað getum við ekki, við getum ekki
hýst svona menn; hvar ætti hann að sofa?“
„Auðvitað ekki í besta herberginu; en pað
litur ekki út fyrir að prófasturinn ætli að koma.“
„Nei, pað lítur ekki út fyrir pað.“
„Jeg get pó ekki rekið manninn út; hann
lítur ekki út fyrir að vera heilsuhraustur, og
pað eru að minsta kosti 5 km til næsta bæjar“,
hjelt bóndi áfram.
„Við getum ekki skift okkur neitt að pví;
hann hefði getað farið áður en dimt var orðið.“
„Dað tjáir nú ekki að tala um petta, Jó-
hanna, við getum ekki úthýst honum.“
„En hvar eigum við að láta hann vera?“
„Hann lltur út fyrir að vera heiðarlegur
maður og ekki búa yfir neinu illu; við getum
búið um hann á gólfinu."
Að svo mæltu gekk bóndi inn í eldhúsið,
par sem gesturinn sat fyrir framan arinin, og
sagði honum að hann gæti fengið að vera.
Gesturinn pakkaði með fáum orðum og svo
varð augnabliks pögn.
Með pví að húsfreyja var nú orðin vonlaus
um að prófastur mundi koma, bar hún kvöld-
matinn fram af borðinu, er var hænsnasteik,
kaffi og kökur. Er búið var að bera matinn
af borðinu, áttu hjónin tal saman um pað,
hvort gestinum skyldi gefin kveldmatur eða
ekki. Hann hafði nú pegar fengið eins mikið
af brauði og kjöti og hann vildi; en par eð
hann átti nú að vera um nóttina, fanst peim
tæplega viðeigandi að setjast sjálf við borðið,
og bjóða gestinum ekki neitt. En til pess að
bjarga sjer úr pessum vandræðum, buðu hús-
ráðendur gestinum matarbita með sjer, og
hann neitaði pví ekki.
Húsbóndi bað borðbæn og svo var byrjað
að eta.
Við borðið sat sonur hjónanna, sex ára
gamall; hann var í sparifötunum, pví hann
átti að vera vel til fara, er hann heilsaði pró-
fastinum. Foreldrarnir voru hreyknir af honum,
og kom pað einnig í ljós frammi fyrir hinum
fátæklega gesti, er virti drenginn fyrir sjer án
pess að segja nokkuð.
„Komdu, Karl litli“, sagði faðir hans, er
búið var að borða, „manstu enn fallega sálm-
inn, sem mamma pín kendi pjer?“
Karl litli stóð upp og hafði yfir reiprennandi
prjú vers af alkunnum kirkjusöngssálmi.
„Hafðu líka yfir bænina, sem pú hefir lært“,
sagði móðirin, upp með sjer af pví hve mikið
sonur hennar kunni.
„Hvað eru boðorðin mörg?“, spurði faðirinn.
Barnið hikaði dálítið, leit síðan á gestinn,
er var rjett hjá pví, og spurði feimnislega: „Hvað
eru pau mörg?“
Maðurinn ljet sem hann hugsaði sig um,
og svaraði síðan eins og hálf efablandinn:
„Eru pau ekki ellefu?"
„Ellefu“, kallaði húsmóðirin upp yfir sig,
alveg undrandi.
„Ellefu“, sagði maður hennar, og var meiri
ásökun en undrun í málrómnum.
„Getur pað verið, að pjer vitið ekki hve
mörg boðorðin eru? Hvað eru pau mörg, Karl
litli? Dú veist pað áreiðanlega."
„Tíu“, svaraði barnið.
„Rjett, barnið mitt“, svaraði bóndi og brosti
ánægjulega til drengsins.
„Hjer í grend er ekki nokkurt barn, er ekki
geti sagt yður að boðorðin eru tiu. Hafið pjer
nokkurn tíma lesið í Biblíunni", sagði hann,
og snjeri sjer að gestinum.
„Já, pegar jeg var drengur, las jeg mikið
í henni. Jeg held að boðorðin sjeu ellefu.
Ykkur skjátlast í pví, að halda að pau sjeu
ekki nema tíu.“