Geislinn - 01.09.1930, Blaðsíða 22

70
GEISLINN
sæti sínu. Darna kom ellefta boðorðið. Ræðan
var lærdómsrík og hrífandi. Ræðumaður sagði
ekkert, er skaðað gæti hjón pau, er höfðu
hýst hann um nóttina, en hann sagði margt,
er hitti pau í hjartastað, og pað kvaldi pau,
að f>au skyldu ekki hafa tekið betur á móti
gesti sínum, sem pau sáu nú að var lærisveinn
Krists. .
f
Loks var guðspjónustan úti. Walter bóndi
vissi ekki hvað hann átti af sjer að gjöra.
Aldrei á æfi sinni hafði hann verið svo smár
í eigin augum. Nú steig ræðumaður úr stóln-
um, en Walter bóndi gekk ekki til hans, hvern-
ig ætti hann að fá sig til pess, eftir alt pað;
er skeð hafði í gær og í dag.
Nú safnaðist fólkið kringum ræðumanninn,
en að lokum spurði hann: „Hvar er herra
Walter?“
„Hjer er hann“, sögðu nokkurir og rýmdu
fyrir honum.
Ræðumaður gekk til hans, tók í hönd hans
og sagði. „Komið pjer sælir, herra Walter,
pað gleður mig að sjá yður. Hvar er konan
yðar?“
Nú var frú Walter sótt, og ræðumaður tók
hjartanlega í hönd henni og vingjarnlegt bros
ljek um varir hans. „Jeg er að hugsa um að
fara með ykkur heim“, sagði hann, er hann
var ferðbúinn. Alt í einu spurði einhver I hópn-
um: „Hvers vegna komuð pjer svona seint?
Dað var búist við yður í gærkveldi. Hvar er
hr. Renlew?“
„Hr. Renlew er veikur“, svaraði prjedikar-
inn, „og jeg kom einsamall. Degar jeg átti
eftir tíu kílómetra hingað, veiktist hesturinn
minn, svo að jeg varð að fara fótgangandi
pað sem eftir var leiðarinnar. En veður var
kalt, og jeg varð preyttur, svo að jeg baj5
bónda, einn hjerna skamt frá, um gistingu, og
var mjer veitt hún með ljúfu geði.“
Menn gjörðu sig ánægða með pessa skýr-
ingu; svo fór hver heim til sín, en ræðumað-
ur fór með Walter bónda og konu hans heim
til peirra.
Dað sem ágjarni drengur-
inn lærði.
Róbert litli hafði pann slæma vana, að taka
æfinlega pað stærsta og besta af öllu pví,
sem var á boðstólum, eða hann gat náð í.
Vegna pessa gáfu bræður hans, Karlo og
Frits honum alls konar möguleg nöfn; en
pað leit ekkí út fyrir að pað hefði nokkur áhrif
á hann.
Móður hans pótti petta ákaflega leiðinlegt,
pvi fjölskyldan skammaðist sín oft fyrir hann,
pegar hún var einhvers staðar í boði. Hvað
skyldi móðir hans gjöra? Hún hugsaði um
petta fram og aftur, og talaði svo um pað
við systur sína, sem bjó í nágrenninu.
Nokkurum dögum seinna voru drengirnir
mjög kátir vegna pess, að frænka peirra hafði
boðið peim til kveldverðar.
Deir mundu eítir hinum mörgu góðu rjettum,
sem peir höfðu áður fengið hjá frænku, og
hún hafði haft svo margvíslegt góðgæti, sem
peim hafði smakkast mjög vel; peir hlökkuðu
pví ákaflega mikið til pessa heimboðs.
Loksins rann pessi stund upp, sem einkum
Róbert hafði beðið eftir með ópreyju.
Borðið stóð hlaðið góðum mat, sætabrauði,
ávöxtum, ávaxtamauk, skorpusteik, súkkulaði
o. s. frv.
Róbert rendi augum yfir alt petta góðgæti.
„Ó“, hugsaði hann, „bara að pað væru nú
ekki fleiri hjerna, pá skyldi jeg reyna að klára
petta altsaman einn.“
Fyrst kom hann auga á inndæla peru í
ávaxtaskálinni. Detta var áreiðanlega stærsta
peran, sem hann hafði sjeð á æfi sinni. Svo
ákvað hann,að hann skyldi ná í peruna áður
en aðrir fengju hana. Á sama hátt rendi hann
augunum yfir alla rjettina, og áður en sest
var að borðum, var hann búinn að ákveða
hvað hann skyldi ná í handa sjer, pegar farið
væri að borða.
Degar öllum gestunum hafði verið vísað til
sætis við borðið, var tekið til að snæða, og eins
og venja er til, var byrjað á brauðinu og
smjörinu. En Róbert fjekk nú brátt nóg af
pví. Hann langaði svo mikið í stóru skorpu-