Bræðrabandið - 01.01.1979, Blaðsíða 2

mrnam
ÁRIÐ1979-ÁR MEÐ GUÐI
Við upphaf nýs árs vil ég óska
safnaðarfólki okkar öllu gleðilegs árs
og þakka samstarf, hlýhug og velvilja
á liðnum tíma.
Um áramót hugleiðum við bæði okkar
eigið líf og einnig vöxt og viðgang
safnaðarins því að eins og vera ber er
þetta tvennt tengt órjúfanlegum böndum.
Þegar við lítum til baka er þar margt
að sjá sem hefði mátt betur fara eða
verið betur ógert. Okkur hefur öllum
örðið eitthvað á. Við höfum brugðist
að meira eða minna leyti á liðnu ári.
Við höfum valdið trúsystkinim okkar
vonbrigðum og ástvinum okkar en fyrst
og fremst Guði. Við hefðum líka öll
getað sinnt verki Guðs af meiri áhuga
en við gerðum. Þegar við leiðum hug-
ann þannig að liðinni tíð getur okkur
orðið á tvenns konar mistök. Annars
vegar ervun við í þeirri hættu að sjá
einungis brestina í lífi okkar. Skyld
þeirri hugsun er sú að líta fvrst og
fremst á það sem ógert er eða vanrækt
í safnaðarstarfinu, að líta á deyfð
safnaðarins og drunga. Hér eiga við
orð E.G.White á bls. 127 i Veginum:
"Margir eru þeir, sem á- lífsleiðinni
hafa hugann jafnan bundinn við mistök
sín, yfirsjónir og vonbrigði, og hjörtu
þeirra eru full af sorg og hugleysi.
Þegar ég var í Evrópu, skrifaði trú-
systir mín ein, sem svona var ástatt
fyrir. Hún var altekin örvæntingu og
bað mig um uppörvun. NÓttina eftir að
ég las bréfið frá henni dreymdi mig, að
ég væri í garði einum, og maður, sem
virtist vera eigandi garðsins, fylgdi
mér \jm stíga hans. Ég var að tína blóm
og naut ilmsins af þeim, þegar þessi
systir, sem gengið hafði mér við hlið,
vakti athygli mína á nokkrum óásjálegxom
villirósum, sem voru þröskuldur í
götu hennar. Þarna stóð hún vílandi og
volandi. HÚn gekk ekki stíginn, sem
2
leiðsögumaðurinn vísaði, heldur meðal
villirósa og þyrna. "Æ", kveinaði hún.
"Er það ekki ergilegt, að þessum fagra
garði skuli vera spillt með þvrnum?"
Þá sagði leiðsögumaðurinn: "Láttu
þyrnana eiga sig, því að þeir munu
aðeins særa þig. TÍndu heldur rós-
irnar, liljurnar og nellikurnar."
Hefurðu ekki lifað einhverjar
glaðar stundir? Hefur þú enga dýrmæþa
lífsreynslu eignast, þegar hjarta þitt
hefur bærst af fögnuði, sem bergmálaði
frá anda Guðs? Finnurðu ekki í það
minnsta fáeinar fagnaðarríkar síður,
þegar þú blaðar aftur á bak í bók lífs-
reynslu þinnar? Eru ekki fyrirheit
Guðs sem ilmandi blóm, er vaxa á báðar
hendur meðfram leið þinni? Ætlar þú
ekki að láta fegurð þeirra og unað
fylla hjarta þitt fögnuði?" 1 þessu
tilliti má minna á orð Páls postula:
"Gleymum því sem að baki er." Vörpum
ekki skugga á árið 1979 með stöðugu
harmakveini yfir mistökum, vanrækslu,
deyfð og andvaraleysi á árinu 1978.
Ákveðum fyrir náð Guðs að gleyma.
Hin hættan sem getur orðið á vegi
okkar þegar skyggnst er til baka er
óhófleg ánægja með líf okkar og fram-
kvæmdir. Hér væri okkur einnig hollt
að gleyma ef um sjálfsánægju er að ræða.
Framfarir nýja ársins eiga ekki að tak-
markast af framkvæmdum undangengins árs.
Það mun taka okkur eilífar tíðir að
ljúka starfi okkar í heiminiim ef for-
tíðin á að vera staðall fyrir fram-
vindu mála í framtíðinni. Gleymum því
sem að baki er.
í upphafi árs 1881 ritaði Ellen G.
White þessar línxrr: "Annað ár opnar nú
sínar björtu, óskráðu síður frammi
fyrir þér. Skrásetningarengillinn
stendur tilbúinn til að rita. Athafnir
þínar munu ákveða hvað hann skrifar.