Bræðrabandið - 01.01.1979, Blaðsíða 13

helfrosin á staðnum þegar ég horfði
hjálparvana á minn eigin eiginmann,
fómarlamb kúlu morðingjans ,draga síð-
asta andann og sá blóð hans renna um
gangstéttina fyrir framan innkeyrsluna
okkar. Og í þetta skipti var ég hin
óhamingjusama.
Fréttirnar sem komu á eftir - lyf-
sali skotinn til bana - hljóta að hafa
vakið sorg og hugarkvöl hjá mörgum sem
á hlýddu en orðin hlupu að mér eins
og hiangraðir úlfar og rifu mig í sundur,
eins og eiturörvar sem nístu hjarta mitt
sem var sært og kramið fyrir. Hin
ólýsanlega kvöl, hin feikilegi missir,
hið skelfilega áfall - allt þetta hafði
þau áhrif á taugar mína eins og þær
væru í flækju. Tilfinningalíf mitt já
líkami minn allur féll í rúst undir
þessari hræðilegu sorgarbyrði.
Ég reyndi að biðja. Ég reyndi
jafnvel að lesa "huggunarríkar"
ritningargreinar úr Biblíunni, sem
vinir mínir,sem vildu mér vel, bentu
mér á. En ekkert hjálpaði. Guð forð-
aðist mig, fannst mér. Ég var viss um
það að ég gæti ekki staðist þetta
skelfilega stríð. Það var meira en
veikbyggður líkami minn gat staðist.
Á þeim dögum, vikum og mánuðum sem
eftir komu urðu lagakrókarnir, skjölin,
pappírarnir og hinar ýmsu ráðstafanir
sem gera þurfti aðeins til þess að opna
að nýju sárin og auka kvölina. Sam-
bland af hatri og hugarkvöl fylltu í
vaxandi mæli sál mína. En smám saman
náði hatrið yfirhöndinni, og mér fannst
það réttlætanlegt. Ég hataði land
mitt og fólk mitt. Trú mín á mannkynið
í heild varð fyrir miklu áfalli og ég
var jafnvel reið við Guð fyrir að leyfa
að þessi skelfilega reynsla setti blett
á hamingju mína. Hatur og beiskja voru
alls ráðandi í huga mér svo að ég gat
næstum því fundið bragðið af gallinu í
munni mér.
í september 1975 var ég komin aftur
til Bandaríkjanna þar sem við höfðum
búið í sex ár áður en við fluttum til
Jamaica. Þar varð ég að standa í því
að koma mér fyrir aftur og leggja
brotin aftur saman. Það var ekki auð-
velt að fá vinnu og vandamálið var
því mun meira af því að ég hafði þriggja
ára gamalt barn á mínu framfæri. Þetta
leit ekki vel út. Örvæntingin óx og
hatrið og beiskjan í hjarta mínu ólgaði
eins og spúandi eldfjall. Bikar tára
minna og umkvartana var fullur og það
flaut yfir.
ELDIR AF NÝJUM DEGI
En það átti eftir að birta af nýjiam
degi hjá mér. Sá Guð sem ég hélt að
væri að forðast mig var með mér í því öllu.
Vegna áhrifa erinda um sigursælt kristi-
legt líf í Takoma Park kirkjunni í
Maryland og fyrir íhugun og lestur
Guðs orðs fyrir áhrif ýmissa kristi-
legra vina sem ég hafði samfélag við
fór ég að skilja betur merkingu þess
að beygja sig algjörlega fyrir Guði og
kærleika hans.
Þegar hér var komið sögu var það
huggunarríkt fyrir mig að vita að þrátt
fyrir þessa dimmu dagur var til faðir
sem skildi mig. Eitt angraði mig samt.
Því meir sem ég bað og las því meira
gerði ég mér grein fyrir þörf minni á
að segja skilið við ýmsar illar hneigð-
ir og skildi betur hversu ómögulegt
það var að halda áfram að vaxa í
kristilegu líferni á sama tíma og ég
ól með mér hatur eins og ég hafði gert.
Við þetta fór mér að líða illa og hugur
minn lokaðist fyrir sérhverri opinberun.
Ég var búin að fá minn skerf. Ég ætl-
aði ekki að segja skilið við rétt minn
til þess að hata. Þegar allt kom til
alls hafði ég fulla ástæðu til þess að
vera sár gagnvart óguðlegum mönnum,
gagnvart óréttlæti þess kerfis sem
hafði látið undir höfuð leggjast að
taka fasta forherta glæpamenn fyrir
skelfilegan verknað. Ég gat ekki
skilið hvernig Guð ætlaðist til að ég
gerði annað en að hata.
Baráttan hið innra magnaðist sök-
um þess að ég streittist á móti og rök-
ræddi við Guð um hatrið sem ég bar í
brjósti mér og ástæðuna fyrir því að
ég vildi ala á því. Maðurinn minn
hafði verið deyddur saklaus. Samfélag-
ið átti að gefa mér skýringu á þessu
og ætlaði ég að ala á hatrinu þar til
búið var að sefa særðar tilfinningar
mínar.
En Guð var þolinmóður eins og hann
alltaf er. Hann leiddi huga minn hægt
og rólega til Golgata þar sem einkason-
ur hans hafði einnig verið deiddur
saklaus af óguðlegum mönnum - hans
eigin sköpunarverki. Ég leiddi hugann
að þessum atburðom og sá að eiginmaður
minn var ekki meiri en eingetinn sonur
13