Bræðrabandið - 01.03.1979, Blaðsíða 4

Drottinn vokir
Dagurinn er liðinn að kveldi.
Senn mun birtan þverra og myrkrið
breiðast óhindrað yfir landið. Langt
frá öllum mannabústöðum er ungur maður
á ferð. Hann er áhyggjufullur á svip.
Þreyttur og hryggur. Hann er einn
- aleinn, óraleið frá heimili sínu og
ástvinum.
Nóttin er fljót í ferðum, myrkrið
skellur á en hans bíður ekki heimili
eða hlýr hvílustaður.
Hann svipast um, það er ekki mögu-
legt að halda lengur áfram en hvar
getur hann fundið stað þar sem hann
getur fengið hvíld?
Veðrið er milt og hann er hraustur.
Þarna er stærðar grjóthrúga. í skjóli
hennar hyggst hann sofa. Hann tekur
einn steininn, leggur hann á jörðina
og leggur höfuð sitt síðan á þennan
harða kodda.
Auðnin er allt irni kring en uppi
yfir homam hvelfist himinninn sem í
dag var svo blár og bjartur. Nú er
hann hulinn dökkum vængjum næturinnar.
Hugur hans reikar heim og varnar
honum svefns. Hann hugsar um móður
sína sem hann elskar og ber svo mikla
umhyggju fyrir honum. Hann hugsar um
föður sinn aldurhniginn sem hann einnig
ann og bróður sinn. Við þá hafði
hann ekki komið fram eins og honum bar.
Skyldi hann nokkurn tíma fá að sjá þau
framar? Skyldi bróðir hans nokkurn
tíma geta fyrirgefið honum? Ásakanirnar
gefa honum engin qriö'. Hann er svo
sárhryggur í huga, einmana á leið frá
heimili sínu og ástvinum til ókunnugs
lands. Hvað myndi bíða hans þar?
Loks miskunnar svefninn sig yfir hann,
þennan óhamingjusama og einmana mann.
En hvað er þetta? Allt í einu
verður svo undur bjart í kringum hann.
4
Og þarna rétt hjá honum er stigi sem
virðist svo hár að hann muni ná alla
leið upp til himins sem nú er bjartur
og fagur. Upp og niður þennan háa
skínandi stiga ganga englar Guðs. En
yfir honum stendur Drottinn sjálfur og
talar við hann: "Sjáðu, ég er Drottinn.
Ég er Guð Abrahams og ísaks föður þíns.
Landið sem þú hvílist nú á mun ég gefa
þér og niðjum þínum. Og niðjar þínir
skulu verða sem duft jarðar...og af þér
munu allar ættkvíslir jarðarinnar
blessun hljóta.. Og sjá, ég er með þér
og varðveiti þig hvert sem þú ferð."
Jakob, sonur ísaks og Rebekku,
opnar augun. Hann er glaðvaknaður.
Myrkrið er horfið en samt finnst honum
að áður hafi verið enn bjartara.
Hve honum leið eitthvað öðruvísi
en í gærkveldi þegar hann lagðist til
svefns. Einmanaleikinn horfinn. Hvað
hafði gerst? Hafði hann dreymt? Eða
var það meira en draumur?
Hann fór að rifja upp "draum"
sinn. Drottinn sjálfur hafði komið til
hans, til hans sem hafði gert bróður
sínum órétt og bakað föður sínum sorg.
Til hans sem var svo harmþrunginn og
einmana. Orðin: "Og sjá ég er með þér
hvert sem þú ferð" óma í sál hans eins
og fegursti söngur.
Hann sprettur á fætur, tekur
steininn sem verið hafði "svæfillinn"
hans, reisir hann upp sem merki og seg-
ir: "Sannarlega er Drottinn á þessum
stað og ég vissi það ekki. NÚ vil ég
gjöra Drottni heit." Og hann gerði
Drottni heit: ef hann varðveitti hann
á ferð hans og veitti honum daglegt
brauð skyldi hann þjóna Drottni alla
ævi. Og Jakob hélt göngunni áfram,
öruggur og vonglaður. Því loforð
Drottins hljómaði í huga hans og hjarta: