Bræðrabandið - 01.03.1979, Blaðsíða 5

"Sjá, ég er með þér og skal vaka yfir
þér og varðveita þig."
Það eru fleiri en Jakob sem ganga
einmana, þreyttir og hryggir um þessa
jörð. Myrkrið virðist ætla að gleypa
þá. Það ógnar þeim frá öllum hliðum.
Hefur það ekki einmitt verið þann-
ig með þig - og mig? Hefur hugur okkar
ekki verið í því ástandi,að við, af
einlægni gætum sagt með skáldinu:
Ég finn með hryggð hve ævistríðið allt
er eigingjarnt og fátæklegt og kalt,
ó, faðir, gleym hve skammsýnt barn
þitt brást,
og brjóst mitt fyll þú djúpri hreinni
ást.
og þegar nístir andann efinn sár,
svo allt finnst tilgangslaust, jafnt
bros og tár,
þá er mín heitust hjartans bænin sú,
heilagi faðir, auk mér, auk mér trú.
Getur nokkur mannssál, orðið svo
einmana í þessum stóra,mannmarga
heimi, svo einmana og hrygg, og efasöm,
að jafnvel brosið, þessi hlýi geisli
mannlífsins, jafnvel það, virðist
einskis vert? Svo mun geta farið og
því miður,kemur það of oft fyrir. Æsku-
gleðin vill þverra áður en varir, lífið
virðist án alls verðleika og tilgangs.
Engin fótfesta, engin fegurð, enginn
kærleikur, engin gleði. Og í hjartanu
er aðeins einn einasti tónn sem hljómar:
Andvarp sárhryggrar sálar.
En huggunin berst mild eins og
blær á blóm:
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér,
blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Heilbrigði eykur hamingju hvers
manns,gerir lífið létt og bjart. Við
göngum til starfs á heimilum okkar og
fyrir utan þau. En einn daginn er
þrekið horfið, veikindin hafa tekið
sér bólfestu í líkama okkar. Þrautir
ógna, engin leið virðist opin, fram-
tíðin í eyði lögð, hamingjan í rúst,
engin von. En einnig hér koma huggun-
arorð:
Löng þá sjúkdóms leiðin verður,
lífið hvergi vægir þér.
Þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er.
Honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn læknar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Við göngum út í önn dagsins, út
í hversdagslífið, örugg og glöð full-
viss um að ganga okkar á vegi hins
rétta, sé í alla staði örugg, fullviss
um að engin víxlspor verði stigin,
skrefin liggi ákveöin í rétta átt. En,
ó, áður en við vitum af, höfum við
runnið til skrikað og fallið í urð
freistinga. Klæðin eru orðin óhrein og
það blæðir úr sárunum sem við hlutum.
Vinirnir ganga úr vegi því hver kærir
sig um samfylgd þess sem illa er til
reika? Hver mun nú heyra hjartans ópið
sem máske kemur ekki út yfir varirnar?
JÚ, jafnvel hljóðu andvarpi er svarað:
Þegar freisting mögnuð mætir
mælir flátt í eyra þér,
hrösun svo þig hendir bróðir
háðung að þér sækja fer.
Vinir flýja, æðrast ekki,
einn er sá er tildrög sér
Drottinn' skilur, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Sérhvert skref ævinnar, allt frá
vöggu, færir okkur nær hinum dökka
beði, gröfinni.
Árin, mánuðirnir, vikurnar, dag-
arnir, stundirnar, renna með sínum
jafna hraða fram uns stundin, þegar
ævisólin er að hníga til viðar, rennur
upp. En enginn þarf að mæta þeirri
stund með eftirsjá eða ótta því að
eftir hvert kvöld, rennur upp nýr morg-
unn, nýr dagur.
Þegar ævisólin er sest kemur
næturhvíldin, hin rólega hvíld eftir
erfiðan dag. Hvíld, sem eftir loforði
Guðs, verður ekki rofin fyrr en morgunn
upprisunnar rennur upp bjartur og fagur
Þegar æviröðull rennur
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi. Hel er fortjald
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi
himins til þig einnig ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.