Bræðrabandið - 01.03.1979, Blaðsíða 14

yöur og yfir börnum yðar." Frá því
sjónarsviði sem við honum blasti leit
hann fram til þess tíma er Jerúsalem
yrði lögð í rúst. í þeim hræðilegu
hörmungum mundu margar þeirra sem nú
grétu hans vegna farast ásamt börnum
sínum.
Frá falli Jerúsalem beindi Jesús
hugsunum sínum til víðtækari dóms-i
stundar. í eyðingu hinnar iðrunar-
lausu borgar sá hann tákn um hina
endanlegu eyðileggingu sem yfir heim-
inn mundi koma. Hann sagði: "Þá munu
menn taka að segja við fjöllin:
Hrynjið yfir oss' og við hálsana:
Hyljið oss.' Því að ef menn gjöra þetta
við hið græna tréð, hvernig mun þá
fara fyrir hinu visna?" Með græna
trénu átti Jesús við sjálfan sig, hinn
saklausa lausnara. Guð lét reiði sína
á syndinni bitna á elskuðum syni sínum.
Jesús skyldi verða krossfestur fyrir
syndir mannanna. Hvílíkar hörmungar
mundu þá dynja yfir þá syndara sem
ekki létu af syndum sínum? Allir hinir
iðrunarlausu og vantrúuðu mundu kynnast
sorg og eymd meiri en orð fá lýst.
Meðal mannfjöldans sem fylgdi
frelsaranum til Golgata voru margir sem
hyllt höfðu hann með fagnandi hósanna-
hrópum og blaktandi pálmagreinum þegar
hann reið sigrandi inn í Jerúsalem. En
ófáir þeirra sem þá höfðu lofsungið
hann af því að þá þótti lofsvert að
gjöra það, voru nú einna háværastir
þeirra sem hrópuðu: "Krossfestu hann.'
krossfestu hann^" Þegar Kristur reið
inn í Jerúsalem höfðu vonir lærisvein-
anna hafist upp úr öllu valdi. Þeir
höfðu þrengt sér sem fastast að meist-
ara sínum og fundist enginn heiður
meiri en að vera honum tengdir. NÚ í
niðurlægingu hans héldu þeir sig
álengdar. Þeir voru harmi slegnir og
beygðir af brostnum vonum. Hversu bók-
staflega sönnuðust nú orð Jesú: "Þér
munuð allir hneykslast á mér á þessari
nóttu því að ritað er: Ég mun slá hirð-
inn og sauðir hjarðarinnar mun tvístr-
ast." Matt.26,31.
Á aftökustaðniam voru bandingjarnir
reyrðir fastir við píningartólið. Ræn-
ingjarnir tveir brutust um í höndum
þeirra sem lögðu þá á krossinn en Jesús
veitti ekkert viðnám. Studd af hinum
elskaða lærisveini, JÓhannesi, hafði
móðir Jesú fylgt syni síniam eftir til
Golgata. HÚn hafði séð hann örmagnast
14
undir þunga krossins og hún hafði þráð
að leggja huggandi hönd undir sært höf-
uð hans og að baða enni hans, sem áður
fyrr hafði hvílt við brjóst hennar. En
þeim dapurlega rétti var hún nú svipt.
Ásamt lærisveinunum ól hún enn þá von
í brjósti að Jesús mundi sýna mátt sinn
og ganga óvinum sínum úr greipum. En
svo þyrmdi yfir hana aftur, þegar hún
minntist orða hans, þá er hann sagði
greinilega fyrir um þau atvik sem nú
voru að koma fram. Hrelldu hjarta sá
hún ræningjana bundna á krossana.
Mundi hann, sem gefið hafði dauðum líf,
láta krossfesta sig? Mundi sonur Guðs
láta svipta sig lífi á svo grimmdarleg-
an hátt? Yrði hún að gefa upp alla von
um að Jesús væri Messías? Yrði hún að
horfa upp á smán hans og sorg án þess
svo mikið sem að geta hughreyst hann í
þjáningunni? Hún sá hendur hans teygðar
á krossinn. Komið var með hamar og
nagla og þegar þeir voru reknir gegnum
viðkvasmt holdið nístu hamarshöggin læri-
sveinana inn að hjartarótum og þeir
báru móður Jesú meðvitundarlausa burt
af þessu hroðalega leiksviði.
Af vörum frelsarans barst hvorki
kvörtun né ásökun. Ásjóna hans var
stillileg og heið, en stórir svitadrop-
ar hnöppuðust á enni hans. Engin
líknarhönd var framrétt að þurrka
dauðadöggina af andliti hans, og enginn
nálægur er mælti meðaumkunarorð eða
gæfi til kynna óbugaða trú, mannlegu
hjarta hans til styrktar. Meðan her-
mennirnir voru að sinni hrottalegu iðju
bað Jesús fyrir óvinxim sínum: "Faðir,
fyrirgef þeim, því að þeir vita ekki
hvað þeir gjöra." Hugur hans hvarf frá
hans eigin þjáningu að synd ofcækjenda
hans og þeirri skelfilegu hefnd sem
yfir þá mundi koma. Engin bölvun var
kölluð yfir þá sem misþyrmdu honum svo
vægðarlaust. Engin hefnd var kölluð
yfir prestana og höfðingjana sem hlökk-
uðu yfir fullkomnun áforma sinna.
Kristur aumkaði þá í fáfræði þeirra og
sekt. Hann bar aðeins fram bæn um
fyrirgefningu þeim til handa - "því að
þeir vita ekki hvað þeir gjöra."
Ef þeir hefðu vitað að þeir voru
að leggja píslir á hann sem kominn var
til að frelsa syndugt mannkyn frá ei-
lífri glötun, þá hefði gripið þá
sjálfsásökun og skelfing. En fáviska
þeirra var þeim engin afsökun því að
þeir áttu öðrum fremur kost á að þekkja