Bræðrabandið - 01.03.1979, Blaðsíða 13

færður fyrir Annas, síðan fyrir Kaífas
og þaðan fyrir PÍlatus. Frá Pílatusi
hafi hann verið sendur til Heródesar og
síðan aftur til PÍlatusar. Hann hafði
þolað hrakning á hrakning ofan og smán
á smán ofan og verið tvisvar húðstrýktur
- alla nóttina hafði hvert atriðið rekið
annað sem reyndi til hins ýtrasta á
sálarþrek hans. Kristur hafði ekki
brugðist. Hann hafði ekki mælt eitt
orð annað en Guði til dýrðar. Alla
þessa afskræmingu réttvísinnar hafði
hann þolað með festu og virðuleik. En
þegar krossinn var á hann lagður eftir
síðari húðstrýkinguna var manneðli hans
ofboðið. Hann örmagnaðist undir byrð-
inni.
Múgurinn sem fylgdi frelsaranum
eftir sá hversu þróttlaus og reikull
gangur hans var, en enginn sýndi nokk-
ur merki samúðar. FÓlkið hæddi hann og
atyrti af því að hann gat ekki borið
hinn þunga kross. Hvað eftir annað var
krossinn lagður á herðar honxrni, og
hvað eftir annað féll hann örmagna til
jarðar. Ofsækjendur hans sáu að honum
var um megn að bera byrði sína lengra.
Þeir veltu fyrir sér hvern þeir gætu
fengið til að bera þetta niðurlægjandi
ok. Gyðingar gátu ekki gert það, af
því að þá mundu þeir saurgast og ekki
geta haldið páskahátíðina. Jafnvel
enginn af skrílnum sem elti fékkst til
að bera krossinn.
í þessum svifum kom útlendingur
einn, SÍmon frá Kýrene, aðvífandi. Hann
heyrir brígslin og ókvæðisorðin frá
skrílnum. Hann heyrir fyrirlitningar-
hreiminn í orðunum: VÍkið úr vegi fyrir
gyðingakonunginuml Hann dokar við,
furðu lostinn yfir því sem hann sér.
Og þegar hann lætur í Ijós meðaumkun,
þá er hann tekinn með valdi og krossinn
lagður á herðar hans.
Símon hafði heyrt Jesú getið.
Synir hans trúðu á frelsarann, en
sjálfur var hann ekki lærisveinn.
Krossburður Símonar til Golgata varð
honum til blessunar, og fyrir hana varð
hann forsjóninni eilíflega þakklátur.
HÚn varð til þess að hann tók að eigin
ákvörðun á sig kross Krists, og hann
bar þá byrði alla tíð með glöðu geði.
Allmargar konur eru í mannfjöldan-
um sem fylgir hinum saklausa til
grimmdarlegrar aftöku. Jesús víkur
ekki úr huga þeirra. Sumar þeirra hafa
séð hann áður. Sumar hafa borið til
hans sína nánustu, sjúka og þjáða.Sumar
þeirra hefur hann einnig læknað. Sagan
unundanfarandi atburði gengur mann frá
manni. Þær furða sig á hatri múgsins
á honum, og hans vegna bera bær harm í
hjarta. Og í trássi við skrílslætin og
haturshróp prestanna og höfðingjanna
draga þessar konur enga dul á meðaumkun
sína. Þegar Jesús hnígur niður örmagna
undan þunga krossins, gráta þær og
kveina hástöfum.
Þetta var það eina sem Jesús
veitti athygli. ÞÓtt hann væri yfir-
kominn af þjáningu undir syndabyrði
heimsins, var hann ekki ónæmur fyrir
sorg annarra. Hann leit á þessar konur,
mildur og fullur samúðar. Þær trúðu
ekki á hann. Hann vissi að þær kvein-
uðu ekki yfir honum af því að hann var
þeim af Guði sendur, heldur af mann-
legri meðaumkun. Hann forsmáði ekki
meðaumkun þeirra, en hún vakti í
brjósti hans dýpri meðaumkun með þeim.
"Jerúsalem-dætur," sagði hann, "grátið
ekki yfir mér, en grátið yfir sjálfum
13