Freyr - 01.02.1951, Blaðsíða 14

38
PRE YR
að þetta furðu vel, og hafi hann aldrei átt
eins vænt fé og þetta haust. Síðan 1944 hef-
ir Guðmann endurræktað það af túninu,
er verst fór af stað, og á hverju ári hefir
hann hvílt bletti af því, ýmist með því að
beita kúnum þangað eða taka þá til garð-
ræktar. Garðrækt hefir hann alltaf haft
mikla og arðgæfa jafnframt túnræktinni,
en allra mesta meðan hann var að brjóta
landið til ræktunar. Árið 1939 varð upp-
skeran af garðávöxtum mest, 654 tunnur
af kartöflum og 160 tunnur af gulrófum,
auk mikils annars grænmetis. Síðan hefir
kartöfluuppskeran oft skipt hundruðum
tunna.
Fyrstu búskaparárin varð Guðmann að
notast við hestavinnu og hestaverkfæri við
búskapinn, þegar mannshöndina þraut. En
að loknum ófriðnum 1945 varð hann bænda
fyrstur til þess að útvega sér nýtízku vél-
ar og valdi þær með mikilli forsjá. Nú á
hann heimilistraktor, sláttuvél, rakstrar-
vél, múgavél, heyhleðsluvél, heyvagn,
áburðardreifara, mykjudreifara, þvag-
dreifara, vélar til sáningar og upptöku á
kartöflum, og beitir hann traktornum fyr-
ir allar þær vélar. Hann hefir og hinn
bezta útbúnað til þess að taka inn heyið,
sem hann súgþurrkar í ágætri hlöðu. Hann
kann vel með allar sínar vélar að fara, get-
ur gert við allar minni háttar bilanir og
hefir til þess góð áhöld og verkstæði heima.
Mest hefir mér fundizt til um fjósið
hans, ef til vill einkum vegna þess, að það
hefi ég oftast séð og skoðað. En líkt hefir
fleirum farið. Ég minnist þess t. d., að þeg-
ar ég skoðaði ágætt fjós hjá Jóhannesi
Árnasyni bónda á Þórisstöðum á SvalbariSs-
strönd, sagði hann við mig brosandi: „Ég
var dálítið montinn af mínu fjósi, þangað
til ég skoðaði fjósið hans Jóns Guðmanns
á Akureyri." í fjósi Guðmanns finnst mér
allt fara saman, það er hentugt til hirðing-
ar, bjart, loftræsting prýðileg, og stendur
það þó oft opið, ef veður er sæmilegt, því
að Guðmann telur fjósylinn kúnum ekki
eins nauðsynlegan og flestir aðrir. Mest er
þó um vert, hve kýrnar eru fallegar og
vandlega hirtar, því að aldrei sést á þeim
óhreinka. Við hvern bás er tilfærileg jata,
og er því hver bás hæfilega stór þeirri kú,
sem þar er valinn staður. Vandlega er fyr-
ir það girt, að kýrnar gangi ekki aftur í
flórinn, ef þær hafa freistingu til þess. Á
haustin, er þær setjast að inni í fjóshitan-
um, eru þær allar snöggklipptar með klipp-
um, er ganga fyrir sogkrafti mjaltavélar-
innar. Þær hafa vel verkað hey í jötunni
allan sólarhringinn til að grípa í, þegar þær
lystir, en leifar þeirra eru bornar til geld-
neyta, rétt áður en inn er borin ný gjöf,
en hinsvegar er þeim ekki gefinn mikill
fóðurbætir. Gætt er fyllstu stundvísi við
fjósverkin, og hefir Guðmann unnið þau að