Freyr - 01.10.1951, Blaðsíða 20

306
FRE YR
ur landkrabbi kann ekki nöfn á, en bænd-
urnir hérna á Mýrinni þekkja þetta allt og
kunna að hagnýta það, enda hafa þeir
bjargað því undan báru úti við ströndina og
flutt hingað heim, í þeim tilgangi að hag-
nýta til bygginga eða annarra þarfa, eða
gera að verzlunarvöru annars, og er það
önnur saga. En hér er verið að vinna að
lestun flugvélar og hér fækkar í réttinni
að sama skapi og fjölgar í vélinni. En flutn-
ingunum er ekki lokið. Þarna sézt til fjár-
rekstrar. Sumt af honum á sjálfsagt að
fljúga lifandi, en annars er hrútlömbunum
slátrað og kjöt og gærur fara einnig með
Glófaxa til Reykjavíkur, í sérstökum ferð-
um. Hér hefi ég þá verið viðstaddur þar sem
lömbin voru flutt í Faxann, en sagan um
för þeirra til Borgarfjarðar er ekki löng
fremur en förin. Klukkutíma flug, og allt
fer fram með ró og spekt „um borð“, ekk-
ert óvænt kemur fyrir, vélin er tæmd og
flogið er til baka eftir nýjum farmi. En mig
fýsir að litast um í þessum sérstaka heimi
á landi voru og sjá hvernig umhorfs er þar
sem þessi lömb hafa fæðst og alið aldur
sinn um nokkra mánuði. Þessvegna ákveð
ég að dvelja um stund, skoða skilyrðin og
bíða heimfarar einn eða tvo daga.
★
Sigurður Björnsson, Kvískerjum, flutti
mig í „Jeppa“ vestur á bóginn, eða réttara
sagt norður, þegar talað er um leiðina frá
Fagurhólsmýri að Svínafelli, en þar var
gisting og góður beini búinn hjá Páli bónda.
Árla næsta morgunn vaknaði ég við
þrastaklið og þýðan fossanið frá skógi
klæddri brekku ofan við bæinn, þar sem
lækur fellur í fossum af brún. Mér verður
litið yfir umhverfið — yfir hina víðlendu
sanda í vestri, þar sem Skeiðará byltist og
veltist og þar sem hún hefir orpið land
sandi, sitt á hvað, um aldaraðir, svo að
grasi gróin lönd í hundraða hektara tali
hafa horfið. Þarna var eitt sinn heil kirkju-
sókn, að sögn, eða að minnsta kosti marg-
ar bújarðir. Og við túnjaðarinn, nokkrum
metrum innar en innsti Svínafellsbærinn,
er rönd hins bláhvíta, ískalda jökuls, sem
þrengir sér hingað niður undan þunga þess
jökuls, sem ofan á hleðst. Og í austri veit
ég um hið forna prestsetur, Sandfell, þar
sem mahogníhurð er sögð fyrir fjósdyrum
og aðrar byggingar hafa verið vandaðar að
sama skapi, en nú er þar ekkert prestset-
ur — engin byggð, en sandhaf á flesta
vegu, þegar komið er út yfir landamörk
hins gróðursæla túns.
Lengra er ferðinni heitið, því að fjár-
kaupmenn eru komnir að Skaftafelli og