Freyr - 01.10.1951, Side 33

FRE YR
319
Eyjafjarðarsýslu varð hann 1928, og einnig
við síðasta fasteignamat. Við stofnun hús-
mæðraskólans á Laugalandi 1937 var hann
skipaður formaður skólanefndar og hélt því
starfi til dauðadags. Öllum öðrum störfum
var hann búinn að skila af sér, en þetta
starf, ásamt öllum málefnum húsmæðra-
skólans, var honum svo kært, að því vildi
hann sinna meðan líf og kraftar leyfðu.
Af framansögðu má ljóst vera hvílík
feikna orka og timi gengið hefir til að sinna
öllum þessum margvíslegu störfum, þegar
þess er jafnframt gætt, að Davíð gekk jafn-
an heill og með brennandi áhuga að hverju
því starfi og málefni, sem honum var til
trúað. Sparaði hann þá hvorki tíma né fyr-
irhöfn til framgangs því máli, er að var
unnið hverju sinni. Er vert, í því sambandi,
að geta ótrauðrar baráttu hans fyrir stofn-
un húsmæðraskóla á Laugalandi, sem var
hans hjartans mál. Vandvirkni, smekkvísi
og samvizkusemi var honum svo ríkt í blóð
borið, að út af gat ekki brugðið. Þótti sum-
um, er lítt þekktu Davíð, að þar kenndi, á
stundum, nokkurrar smámunasemi. En
hinir, sem nánar höfðu kynnzt honum, vissu
að hér var hann að þjóna sínu innsta eðli,
því í engu vildi hann vamm sitt vita.
Eins og nærri má geta hlutu störfin út á
við að vera að meira eða minna leyti unnin
á kostnað bústarfanna heima. Davíð var
stórhuga framkvæmdamaður og því ærin
verkefni heima fyrir, auk daglegra anna.
En það var lífsnautn Davíðs að vinna í víð-
um verkahring og neyta allra krafta, ekki
sízt ef um hugsjónamál var að ræða. Heim-
ilisstörfin ein fullnægðu honum því ekki.
En því aðeins gat hann veitt sér þessa
nautn, að fyrir heimilisstörfunum væri
samt séð. Þessvegna viðurkenndi hann og
mat fyllilega, og taldi lífshamingju sína, að
þegar hann var langdvölum að heiman við
störf, er honum voru falin, sem oft kom
fyrir, að þá tók húsfreyjan alla stjórn
heimilisins, úti og inni, í sínar styrku hend-
ur af mikilli röggsemi. Var Sigurlína Jón-
asdóttir búkona mikil, stjórnsöm og ein-
örð. En eins og títt er um mikla stjórnend-
ur, sem þekkja mátt sinn og hæfni, var
hún ógjörn að láta mikið af bústjórninni
af höndum sér, enda þótt bóndi hennar
væri heima. Varð þess aldrei vart, að Davíð
kynni því öðruvísi en vel. Um allar stærri
framkvæmdir heima fyrir voru bau sam-
hend, enda latti Sigurlína aldrei stórræða,
er til framfara horfðu.
Á Kroppi var mikið um ýmiskonar fram-
kvæmdir í jarðrækt og húsabótum. Davíð
var með allra fyrstu bændum, hér um slóð-
ir, að afgirða tún sitt með gaddavírsgirð-
ingu. 1929 gerði hann stórvirki í landslétt-
un og framræzlu. Naut hann þar að vinnslu
hins fíleflda þúfnabana, er þá var lang
stórvirkast jarðræktartæki hér á landi. Auk
þess vann hann nær árlega að túnrækt
með hestverkfærum. Árið 1920 byggði hann
vandað íbúðarhús og nokkru síðar 30 kúa
fjós og tilsvarandi heyhlöðu. Var hér í stór-
virki ráðist, þegar þess er gætt, að efna-
hagurinn var aldrei traustur. Þrívegis varð
Davið fyrirr stórtapi vegna ábyrgðarskulda,
er féllu á hann, og eitt sinn svo stórfellt, að
honum lá við gjaldþroti. Notuðu ýmsir sér
það að hann var greiðasamur og vildi hvers
manns vandræði leysa, ef unnt var. Öllum
síðari tíma nýjungum, sem honum virtist
til heilla horfa, tók hann opnum örmum og
veitti þeim lið og brautargengi hvar og
hvenær sem hann gat komið því við. Hann
var hvergi hálfvolgur í skoðun á mönnum
og málefnum og lá ekki á skoðun sinni.
Hann kunni lítt að tala tungum tveim og
varð því, á stundum, æskilegri skotspónn
andstæðinganna en ella, eins og verða vill
um þá, er þora að segja hug sinn allan.
Þau hjónin, Davíð og Sigurlína, voru gest-
risin heim að sækja og glaðir veitendur svo
að af bar, enda var oft gestkvæmt á Kroppi
og glatt á hjalla. Sama var að segja, er
menn sátu með Davíð á fundum eða við
nefndarstörf. Hann hafði sífellt á reiðum
höndum gamansemi og glaðværð, sem oft
auðveldaði samstarfsmönnunum að finna
það, sem bezt var og sannast í hverju máli.
Eins og að líkum lætur, eftir svo langan
og viðburðaríkan starfsdag, átti Davíð
fjölmarga samstarfsmenn víðsvegar að á
landinu, frá hinum ýmsu fundum og
nefndum, er hann var kvaddur til að vinna
að. Féll það þá ósjaldan í hans hlut að bera