Símablaðið - 01.11.1938, Qupperneq 25

5 / M A B L A fí 1 Ð
5í)
því miður oft hefir verið farið að um
stöðuveitingar á annan hátt en félagið
hefir talið réttmætt, —r þá meg'um vio
ekki gleyma þvi, að í þessum efnun:
er þjóðfélag okkar sjúkt. Og það er
skylda okkar fyrst og' fremst að leggja
fram okkar krafta til að lækna þann
sjúkdóm.
Veitingaráð.
Það liefir verið bent á það, að æski -
legt væri, að stofnað yrði ráð með
fulltrúum frá fél. sem fjallaði og gerði
tillögur um allar embættaveitingar við
stofnunina.
Slík ráð liafa nú verið sett á lagg-
irnar við ýmsar sambærilegar stofn
anir á Norðurlöndum.
Það lagi nú beinast fyrir, að síma-
ráðið fjallaði um þau mál, án undan-
tekninga. Það gæti vitanlega ekki haft
úrslitaþýðingu, fyrir stöðuveitingar.
En það gæti óefað liaft mikil og góð
áhrif í þá átt, að draga úr þeirri ó-
ánægju sem nú ríkir um meðferð
þessara mála, og sem þá væri stofnun -
inni fyrir bestu, ekki síður en starf^
fólkinu.
Það mundi aldrei sannast, að sú
meðferð þessara mála skaðaði stofn-
unina. Hitt er víst, að hún myndi
styrkja þá heilbrigðu samvinnu 03
gagnkvæma skilning, sem á mörgum
sviðum ríkir, og hefir ríkt, milli síma-
stjórnarinnar og símamannastéttar
innar, og sem fullyrða má, að gæti
ríkt á öllum sviðum.
Dýrlíð.
Hagstofan segir, að dýrtíðin fari
minkandi. Reynslan segir að hún sé að
verða óbærileg. Ekki einungis fyrir
liátt verð á ýmsum nauðsynjavörum,
og' háa skatta, en líka fyrir það, að
ýmsar þeirra, svo sem fatnaður, eru
mörgum sinnum verri að gæðum en
áður. Ýmsar starfsdeildir innan síma-
stofnunarinnar eru á engan liátt fær-
ar um að mæta þessari dýrtíð.
Þegar hægt er að sýna fram á það
með óhrekjandi tölum, að launin
lirökkva ekki til óumflýjanlegra nauð -
synja, þá verður að seg'ja: hingað og
ekki lengra. Stofnun, sem færir ríkis-
sjóði hundruð þúsunda í tekjnr, getur
ekki haft í þjónustu sinni stóran hóp
manna, sem býr við þau launakjör,
sem ldaða á þá ævilangri örbyrgð.
Launanefnd sú, sem kosin var á
landsfundinum, hefir safnað búreikn-
ingum þessara manna, og sýna þeir
að liér þarf skjótra aðgerða við. Þeir
sýna, að símvirkjar í Reykjavík og
simritarar utan Reykjavíknr geta ekki
klofið þá dýrtíð, sem nú er, á annan
liátt en þann, að safna skuldum, sem
þeir aldrei geta greitt.
Símastéttin hefir lengst af átt i bar-
áttu um launakjör sín og miklu feng-
ið áorkað. Og þar hefir símastjórnin
oft stutt liana af skilningi.
En þjóðfélagið stynur undir hinum
fjárhagslegu birgðum.
Það getur þó ekki vænst þess, að
nauðsynlegir starfsmenn þess búi við
laun, sem knýja þá til að leita á náð •
ir sveitarfélags síns.
En þegar þjóðfélagið krefst þess, að
allir þegnar þess færi fórnir til að
rétta við fjárhag þess, þá mun sima-
stéttin ekki skorast undan því, að taka
á sig sína byrði í hlutfalli við aðra.
Nýtt ár.
Við sjáum dögun hins nýja árs.
Hvað það ár færir okkur, vitum við