Símablaðið - 01.11.1938, Qupperneq 33

S í M A fí L A Ð I Ð
63
og síðast, en ekki síst, að vera hið lif-
ræna samband hennar i milli. Þetta
hlutverk sitt mun honum takast ai;
inna af liendi, ef okkur öllum er nægi-
lega Ijós tilgangur lians, og vinnum
samkvæmt því.
Verkefni „landsfundarins" var með-
al annars það, að koma af stað undir-
búningi nýs skipulags i félagsstarfinu,
með það í huga, að sameina hetur
en orðið er, stéttina sem heild, svo
að liver meðlimur félagsins, livar sem
er á landinu, geti notið sem fylstra
réttinda. Mér fanst það vel við eigandi,
að þessi fyrsti „Landsfundur“ tæki
skipulagsmálin svo föstum tökum, því
að þau eru undirstaða félagsins, og á
þeim veltur um það, hvort félaginu
tekst að sameina símastéttina i eina
lieild, eða ekki.
Mér varð þvi óblandin ánægja, að
finna þann skilning og vilja, sem fram
kom á fundinum, til þess að koma
þessum málum í það liorf, að hver
einstaklingur ætti þess kost, að verða
virkur meðlimur í félagsstarfinu, livar
svo sem starfssvið hans væri. Og traust
mitt á því, að svo verði, jókst við kynn -
ingu mína á fulltrúum þessa fundar
Fundasamþyktir vilja oft verða
pappírsgagn, sem lagt sé til hliðar að
fundi afloknum, þegar „stemning“ er
af rokin, en ég er þess fullviss, að
stjórn F.I.S. mun fylgja málefnum
þessa fundar eftir, og hinn þrautseigi,
einheitti og gætui „forseti“ mun þar
kljúfa strauminn og sigla félagsmál-
um okkar gegn um brim og boða, án
skaðlegra árekstra.
Blönduósi, 25. nóv. 1938.
Karl Helgason.
Lau namál.
Það er viðurkent, að starfsfólk land-
símans sé yfirleitt illa launað. Eink-
um eru laun símritaranna utan Reyk-
javíkur afar lág. Svo lág, að fjöl-
skyldumaður getur ekki sómasamlega
framfleytt fjölskyldu sinni á þeim ein-
göngu, með þeirri dýrtíð, sem nú er
orðin. Vil eg tilnefna símritara á Sej'ð-
isfirði, er sérstaklega eiga erfiða að-
stöðu. Því hér er engin aukavinna, svo
að teljandi sé. Það kann að vera, að
símritarar á öðrum ritsímastöðvum
utan Revkjavikur séu eitthvað betur
settir vegna meiri ankatekna. En þó
munu þeir ekki ofhaldnir vera.
Fyrir nokkru síðan fengu símritar-
ar í Reykjavík allverulega launa-
liækkun. Mun hún Iiafa hyggst á því,
að við breytingu á símskeytaafgreiðslu
við útlönd liafi vinnutimi þeirra eitt-
livað lengst í sólarhring liverjum. Og
einnig vafalaust hyggð á þeim for-
sendum, að dýrtíð Reykjavíkur gerði
þeim erfiðara að lifa heldur en okk-
ur símriturum, sem húa í kau])stöð-
unum úti um land. Eg get sagt það,
að ég fagna þvi að símritarar í Rvík
skyldu ná þessari launahækkun. Og
ég vona, að hún verði vísir til hættra
launakjara hjá okkur, sem úti á landi
húnm.
Því er oft haldið fram, að þeir
starfsmenn ríkisins, er starfa úti um
land, geti komist af með lægri laun,
heldur en þeir starfsmenn, sem bú-
settir eru í Reykjavik. Rök þeirra, er
halda slíku fram, eru æfinlega þau,
að verðlag á nauðsynjavörum og ýms-
um öðrum vörutegundum sé ]>að