Símablaðið - 01.12.1943, Blaðsíða 33

SlMABLAÐlí)
39
°g athvarf. Þau koma hingað til þess aö
kasta mæöinni og þurrka af sér svitann
eftir lífróöurinn og átökin við hinar
tryltu öldur úthafsins. Þeirra athvarf er
þau ná hingaö úr hafrótinu og ofsaveðr-
unum, er að leita skjóls undir einhverju
þverhníptu bjarginu, þar sem þau, ef til
viU, hafa borið beinin og ekkert til þeirra
spurst framar. Engum boðum var hægt
a® koma þangað, sem helzt var hjáipar
a<5 vænta, við vorum einangraðir. Þannig
Var þessi raunasaga einangrunarinnar
fram á annan tug þessarar aidar. Þegar
búið var að leggja sæsímann til útlanda og
þar með rofin einangrun þessa lands, fóru
Þegar að vakna í brjóstum Eyjabúa von-
lr um það, að hin sára einangrun þeirra
kynni einnig að verða rotin og að sam-
bandi yrði komið á með sæsíma milli
Lands og Eyja. En þótt margir hefðu full-
an áhuga á því að láta þessa von rætast
sem fyrst, þá mætti þeim áhuga brátt sá
þröskuldur, sem örðugt ætlaði að verða að
yfirstíga. Um þessar mundir var annað
wenningartæki að hefja sigurför sína um
heiminn.
Það voru loftskeytin.
Það verður ekki sagt að hallað sé á þá
uPPgötvun, þótt því sé haldið frarn, að á
þeim árurn, sem hér um ræðir hafi loftskeyt-
lri verið á byrjunarstigi, og langt frá því
búin að ná þeirri fulikomnun, sem síðar
varð og enn á eflaust eftir að nást. En
hvað um það. Þeir voru þó nokkrir, sem
fannst að hér væri lausnin á símamálum
Eyjanna.
Eyjabúar voru allflestir annarar skoð-
unar, og gátu ekki, hvernig sem reynt
var að telja um fyrir þeim, fallið frá
þeirri skoðun, að sæsími milli Lands og
Eyja væri það menningar- og sambands-
tæki, sem keppa bæri að, að komið yrði
hér á. Þeir trúðu ekki þeirri staðhæfingu,
sem haldið var fram og sem jafnvel kom
fram í einu blaði þessa lands, að brim-
sogið við Landeyjasand rnundi trufla
skeytasendingu.
En hvað sem trú þeirra eða vantrú leið,
þá kom það þó brátt í ljós, að loftskeyta-
samband var þeirn ætlað, það og ekkert
annað.
Nú byrja átökin fyriir alvöru. Æðri
og lægri máttarvöld leiða hesta sína sam-
an, sem endaði með því, sem sjaldan skeð-
ur, að sá sem virtist minnimáttar, bar sig-
ur af hólmi.
Skal þessari viðureign nú stuttlega lýst.
Á aðalfundi Sýslunefndarinnar í Vest-
mannaeyjum, laugardaginn 20. maí 1911
sem var framhaldsfundur, lagði oddviti
nefndarinnar fram bréf, dags. þann sama
dag, frá nafngreindum manni, þar sem sá
maður fer fram á, að fá meðmæli nefnd-
arinnar með því, að honum verði af stjórn-
inni veitt einkaleyfi um 5 ára bil til loft-
skeytasambands milli Vestmannaeyja og
Reykjavíkur. Þar segir svo ennfremur:
Eftir nokkrar umræður bar oddviti upp
svohljóðandi tillögu: „Nefndin mælir með
því eindregið, að leyfisbeiðandi fái hið
umbeðna einkaleyfi um 4 til 5 ára bil, ef
stjórninni ekki berst ábyggilegt tilboð um
símalagningrf á þessu ári milli Lands og
Eyja, sýslunni að kostnaðarlausu, innan 20
dajga flrá því umsækjandi leyfi&ins tif)
loftskeytasambands býður fram þær trygg-
ingar, sem stjórnin kann að heimta fyrir
leyfinu.“
Tillagan var borin upp og samþykkt
með öllum atkvæðum. Þá er þess enn-
fremur getið í fundargerðinni, að einn
nefndarmanna hafi beðið bókað, „að hann
greiddi tillögunni atkvæði sitt í trausti
þess, að sambandið yrði ritsímasamband,
en segist ákveðið vera á móti loftskeyta-
sambandi."
Þegar þannig var í pottinn búið voru
örlög Kartagóborgar auðsæ, og yrði því
þegar í stað að hefjast handa ef koma ætti
á ritsímasambandi, að öðrum kosti yrði
loftskeytasambandi, gegn vilja megin-
þorra Eyjabúa, komið á, því sambandi,
sem hlaut um þetta leyti að teljast sem
„varaskeifa" (Sæsímans), svo að notað
sé það orðatiltæki, sem nýlega hefur verið
notað, þegar jafnað er saman kostum
síma og loftskeyta á þessum árum.
Þegar í stað var hafin fjársöfnun með-
al einstakra manna. Þessi fjársöfnun gekk
SVO' greitt, því frekar vel áraði, að innan
skamrns fékkst nægileg upphæð til þess