Símablaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 54

28
SIMAHLAÐIÐ
vél, en ekki hugsandi vera, sem lætur
sér ekkert óviðkomandi, er varðar hag
stofnunarinnar, þótt á öðru sviði sé
en í þeim takmarkaða verkahring, sem
orðið hefur hans hlutskipti í stofnun-
inni.
En ákvæði þetta á sér dýpri rætur.
Það grundvallast fyrst og fremst á virð-
ingu fyrir manninum og trú á gildi
einstaklingsins, hversu litlu hlutverki,
sem hann gegnir, en trúin á manngildið
er ein af meginstoðum lýðræðisins, þótt
mönnum gangi misjafnlega að tileinka
sér þann sannleika.
Með fyrrnefndu ákvæði um starfs-
mannaráð má segja, að stigið sé spor
í þá átt, að áhrifa starfsfólksins gæti
í ríkara mæli en áður á stjórn stofn-
unarinnar, og efast ég ekki um, að það
muni reynast heillaspor fyrir báða að-
ilja, því að samvinna og samhugur er
hér sem annars staðar undirstaða skiln-
ings og gagnkvæms trausts.
Að sjálfsögðu er of snemmt að spá
um árangur af starfi starfsmannaráðs
og vafalaust stendur þar margt til bóta,
en þó gefur það auga leið, að svo að
segja allar ályktanir þess hafa verið
samþykktar með öllum atkvæðum ráðs-
manna og til ágreinings hefur ekki kom-
ið, svo að orð sé á gerandi. Er þetta
góður fyrirboði og staðfestir það, sem
ég gat um áður, að hagsmunir stofn-
unarinnar og starfsfólksins eru engan
veginn eins andstæðir og stundum virð-
ist í fljótu bragði.
Ég hef hér að framan gert að um-
talsefni tvö af þeim málum, sem Fís hef-
ur haft forustu um að hrinda í fram-
kvæmd, nefnilega starfsmannareglurn-
ar og ákvæðin um starfsmannaráð.
Þetta gefur þó engan veginn hugmynd
um hið mikia og margþætta starf fé-
lagsins á öðrum sviðum í þágu starfs-
manna landssímans, þótt ekki verði það
nánar rakið hér.
Ég gat þess í upphafi máls míns, að
Fís hefði byrjað starfsferil sinn með
verkfallshótun. Mér er kunnugt um, að
forráðamenn félagsins gerðu þetta
nauðugir og hefðu áreiðanlega kosið
aðra lausn á deilumálunum, ef þess
hefði verið kostur.
En stjórnarvöldin neituðu að ræða
við fulltrúa starfsmannafélagsins, svo
að félagið átti hendur sínar að verja,
þar sem tilvera þess og framtíð var í
veði.
Þessi afstaða stjórnarvaldanna fyrir
40 árum kemur starfsmönnum nú svo
kynlega fyrir sjónir, að yngri kynslóð-
in skilur ekki og trúir því varla, að þá-
verandi ráðherra hafi neitað að ræða
við símamenn um launakjör þeirra, svo
mikil fjarstæða sem þetta virðist, eins
og málum er nú komið.
Svona hefur þá viðhorfið breytzt síð-
an Fís hóf starfsemi sína.
Það, sem var staðreynd fyrir 40 ár-
um, er talin fjarstæða í dag. Og talar
þetta ekki sínu máli um þá þýðingu,
sem félagið hefur haft fyrir símamenn?
Því enginn efast um, að þessi hugar-
farsbreyting á fyrst og fremst rót sína
að rekja til starfsemi félagsins á liðn-
um árum.
Bak við þann árangur, sem náðst
hefur, liggur mikið og óeigingjarnt
starf forustumanna Fís fyrr og síðar
svo og annarra félaga þess.
En framundan bíða ótal verkefni
eins og fyrir 40 árum og það er ósk
mín til félags íslenzkra símamanna, að
störf félagsins verði á komandi ár-