Símablaðið - 01.01.1958, Síða 16

10
SIMABLAÐIÐ
um okkur hvíld eftir vel unnið verk.
Félagi minn, sem var mikið gefinn fyr-
ir samræður, ef hann mátti ráða efn-
inu, sem rætt var um, tók nú að segja
mér margendurtekna sögu af þvi, þeg-
ar hann hitti stúlkuna í kaupstaðnum.
Félagi minn var myndar-strákur, dá-
lítið innan við tvítugt. Flann var fríð-
ur sýnum, fremur hár og vel limaður.
Honum varð gott til kvenna. Má og
vera, að nokkurt sjálfsálit og vanmat á
skírlífishugmyndum stúlkna, hafi hvatt
hann til dáða.
Fyrir svo sem viku höfðum við ver-
ið staddir í kaupstað. Þar lá strand-
ferðaskip við bryggju. Eg var á stöð-
inni til skrafs og ráðagerða við sím-
stjórann. Félagi minn var niðri á
bryggju að skoða fólkið, sem kom í
land. Þar á meðal var stúlka, sem eft-
ir lýsingu félaga míns að dæma, bar
af öllum stúlkum, sem hann hafði
nokkru sinni séð. Hún vék sér að hon-
um og spurði, „hvort hér væri verzlun“.
Hann kvað svo vera og bauðst til að
fylgja henni. Hún þáði það. Þau fóru
saman í kaupfélagið. Að því búnu
banðst bann til að sýna henni kaup-
túnið, en hún var treg til þess, af þvi
að eimpípa skipsins hafði blásið til
brottfarar. Hún sagði honum, livernig á
ferðum sínum stæði og hvert hún ætl-
aði. Svo kvöddust þau.
Þetta var, hvað hann snerti, ást við
fyrstu sýn, og hann gat ekki um annað
talað en fyrstu kynni sín við stúlkuna
og væntanlegt stefnumót. Hún átti sem
sé heima undir hlíðinni, sem við vor-
um nú að nálgast. Félagi minn eyddi
löngum tíma í að telja mig á að fylgja
sér á þennan bæ, en ég var tregur til
vegna þess, að ég' óttaðist að eitthvað
kynni að gerast, sem yrði okkur lítt
til sæmdar. Svo var bær rétt hjá lín-
unni, sem ég hafði oft dvalið á í línu-
ferðum mínurn um þessar slóðir. Þenn-
an bæ hafði fjöldi línumanna gist og
látið vel af, enda óspart séð fyrir þörf-
um þeirra. Hins vegar gat það vakið
umtal, ef við færum að gista sinn ó
hvorum bæ, og þar sem margir þeklctu
mig í sveitinni, vildi ég ekki verða til
þess að vekja sveitarslúður. Við sömd-
um því um það, að ég færi með hon-
um, en hann lofaði þess í stað, að gera
ekkert, sem gæti orðið okkur til lineysu.
Þar sem ég þekkti félaga minn frá
fyrri tið og vissi hve aðgangsfrekur
hann gat orðið í ástleitni sinni, þótti
mér vissara að slá þennan varnagla.
Við vorum nú komnir fram á fyrstu
brekkubrúnina. Við okkur blasti háls-
inn hinum megin dalsins og nokkur
hluti fjarðarins, sem byggðin er kennd
við.
Það var fögur sjón að sjá, er geislar
hnígandi sólar gylltu landið og f jörðinn.
Það var sem náttúran tjaldaði töfrandi
listaverki andspænis okkur. Ég hef oft
orðið sjónarvottur að slíkri litadýrð í
náttúrunni og róandi samræmi og full-
komnun, sem náttúran ein á í listaverk-
um sínum. Það er dásamlegt. Við vörp-
uðum byrðuin okkar og stóðum um
stund í þögulli undrun.
(Framh.)
♦
GAGNSVAR.
Ef þú hefir engin ráð
önnur til, við stökum mínum,
lýst mér skást í lengd og bráð
þú lœsir.....þínum!
H. J.