Símablaðið - 01.05.1962, Qupperneq 17

hraða þeirra Sig. Dahlmann, Ottó Jörgen-
sen og Gunnars Schram. Þeir sendu hart,
engu líkara en þar væri rafknúin vél að
störfum. En þeir sendu líka mjög fallega
skrift, og öll afgreiðsla þeirra undraverð.“
„Það hefur þá verið gott að afgreiða á
uióti þessum mönnum?“
,,Já, mjög gott, en satt að segja var ég
fyrst logandi hræddur þegar einhver
þeirra kom á móti VM, sem oft kom fyr-
ir. Þá dugði ekkert hálfkák í afgreiðslunni.
Ég man enn vel, já, eins og það hefði skeð
í gær, þegar ég tók fyrsta skeytið frá rit-
símanum í Reykjavík.“
„Var það eitthvað sögulegt?“
„í mínum augum var það sögulegur við-
burður og ógleymanlegur, enda leið ég
hinar verstu kvalir meðan á þeim ósköp-
um stóð.
Þetta skipti sat ég við morseáhaldið og
var að æfa mig á lykilinn án þess að senda
út á línuna. Magnea var ekki viðlátin og
hjónin Petersen og Guðný ekki heima. Við
Agústa, systir .Magneu, vorum því aðeins
tvö á vaktinni. Þá allt í einu kallar Rvík
á Vm og það ekki á neinum „Slow speed“.
Mér brá ákaflega mikið og datt helzt í
hug að hlaupa út. En ég var sem negldur
við stólinn. Ég lét slippinn renna og las á
honum: . nær óendan-
lega með ákaflega miklum hraða og eft-
úúylgjandi klausu:
“ • • — - . - -. - -. - etc
Ekki beint upplífgandi strimill það???
Ekki þorði ég að láta R vita af mér
þarna við ritsímaáhaldið með því að „biðja
um mín“, þ. e. biðja þá að bíða mínútu
eða svo, þareð ég var þess fullviss, að ég
gæti ekki sent þetta eina orð ,,mín“ læsi-
lega, vegna þess hve hræddur ég var. Nú
voru því góð ráð dýr og ekki auðfundin.
Ég var alveg ráðalaus hvað gera skyldi.
Alltaf hélt R áfram að kalla VM VM VM
R R R. Af hraðanum þóttist ég þekkja, að
þar mundi varðstjórinn, Sig. Dahlmann,
SD, á lyklinum, sem varð til þess að auka
enn meir vanlíðan mína. Þegar nú VM
svaraði ekki, hætti þessi hamagangur loks-
ins. En þá tók ekki betra við. Sigurður
kom í símann, orðhvatur og napur og
heimtaði að VM svaraði strax á ritsím-
ann. Ég ætlaði að reyna að sansa hann og
segja frá fjarveru símritaranna, en ég
komst ekki upp með moðreyk. Hann tók
engum sönsum, rauk úr símanum og byrj-
aði aftur að kalla VM á ritsímann og ákaf-
ara en áður. Sigurður gat sent ofboðslega
hart, en hann sendi líka vel, mjög vel og
læsilega.
Nú — það fór nú að síga í skap mitt yfir
þessum bölv. gauragangi, svo ég hafði orð
um við Ágústu, að ég svaraði nú hverju
sem tautaði, það gæti aldrei farið ver en
illa. Hún ýtti undir mig að gera þetta, og
sem sagt. Ég þreif lykilinn í bræði og sendi
víst 5 eða 6 sinnum svo hart sem mér var
frekast unnt K K K K og tvö þrjú háðs-
merki þ. e. upphrópanir á eftir etc.
Það stóð þá aldeilis ekki á svarinu. Fyrst
kom heillöng buna af sem ávallt
þóttu hálfleiðinlegar, en háðsmerkin voru
lögð út þannig HA HA ha ha HA
HA, sem hæðnishlátur. Síðan kom langt
skeyti með alls konar tölum og merkjum.
Ég dauðsá eftir bölv. óðagotinu í mér að
svara, en það var of seint að iðrast. Strim
illinn rann stanslaust með ofsahraðri send-
ingu. Ég reyndi að skrifa niður af striml-
inum en það var mér lífsins ómögulegt. Ég
greip þá til þess ráðs að skrifa aðeins töl-
urnar niður í þeirri röð, sem þær komu í
skeytinu því þær varð ég að senda til baka
þ. e. að colla, sem kallað var. Ég átti erf-
itt með að skrifa, því satt að segja skalf
ég eins og hrísla í Vestmannaeyja-roki.
Loks endaði skeytið og nú varð ég að duga
eða drepast. Ég varð að colla og kvitta
fyrir skeytinu. Með mestu harmkvælum
tókst mér þetta. En frammistaða mín hef-
Framhald á bls. 39.
SIMABLAÐIÐ