Símablaðið - 01.01.1964, Síða 16

IJM LAIMDSFUIMD
Framh. af bls. 14.
bundið. Mér finnst það satt að segja ó-
eðlilegt, að ekki skuli allt fólk, sem
vinnur hjá símanum vera meðlimir í
F.Í.S., því það hlýtur að vera þeirra
stéttarfélag. Ég held, að það mætti fá
flest af þessu fólki í félagið með því,
að kynna því starf þess betur, lög þess
og tilgang, og hvaða styrkur það getur
verið þeim, því það eru ábyggilega mjög
margir, sem ekki gera sér grein fyrir
þessu. Þess vegna lagði nefnd utanbæj-
armanna áherzlu á það, að sendir yrðu
erindrekar út á land öðru hvoru til að
kynna félagið og skýra frá því sem er
að gerast innan vébanda þess, svo og
lög og reglur stofnunarinnar.
Eins og ég gat um í upphafi greinar
minnar, var landsfundurinn haldinn
dagana 11. til 13. okt. 1963. Eins og gef-
ur að skilja liggur mikið fyrir svona
fundi, og mikil vinna að undirbúningi
hans. Enda eru fundir venjulega frá
hádegi og langt fram eftir kvöldi. En
svo eru nefndarfundirnir, sem eru á
morgnana, og oft eftir að kvöldfundum
er lokið. Því vildi ég stinga upp á,
að landsfundur yrði einum degi lengur.
Þá þyrfti ekki að hafa kvöldfundi a.
m. k. ekki öll kvöld, en ég hygg, að
flestir fulltrúar yrðu fegnir að losna
við þá. En þýðing landsfundar fyrir
félagssamtökin er ómetanleg, og spurs-
mál, hvort vald hans ætti ekki að auka,
og hvort ekki ætti að halda hann oftar.
Ari Þorgilsson.
Loranstöðin Reynisfjalli.
EFTIRMÁLI.
Nokkur undanfarin sumur hefur
starfsfólk símans í Reykjavík farið í
skemmtiferðalag, eins og t. d. síðastlið-
ið sumar, þá fóru tveir hópar. Hefur
póst- og símamálastjórnin sýnt þá rausn
að greiða kostnaðinn, að minnsta kosti
að miklu leyti. Tel ég forráðamönnum
stofnunarinnar þetta til mikillar fyrir-
myndar. En — væri ekki einnig rétt-
látt að gefa starfsfólki úti á landi kost
á að taka þátt í þessum ferðum, eða
styrkja það til slíkra skemmtiferða?
A. Þ.
Helgi Hallsson:
tfffi ýjarókipti
Það eru engar áreiðanleg-
ar heimildir fyrir hendi er
sýna hvenær menn lærðu
fjarskipti, en vafalaust hef-
ur það verið þeim eins eðli-
legt, að hafa fjarskipti sín
í milli, eins og það var þeim
eðlilegt, að gera sér grein
fyrir, að þrumur og eldingar
boðuðu óveður. Fjarskipti
jók manninum þekkingu og
víkkaði sjóndeildarhring
hans. Hann gat skynjað
merki um hjálparbeiðni, eða
merki, sem vísuðu villtum
til vegar. Því meiri sem fjar-
lægðin var, eða því lengra,
sem merkin gátu sézt, eða
heyrzt, því meiri þýðingu
höfðu þau jafnan. Hin marg-
víslegustu tæki voru not-
uð til þessara fjarskipta,
trumbur, fallbyssur, reyk-
merki, glampar af speglum,
blysleiftur o. fl. En þar til
á 19. öld var boðberinn há-
punktur allra fjarskipta,
hvort sem hann var fótgang-
andi, ríðandi eða siglandi,
því eins og fjarskiptunum
var háttað, þá takmörkuð-
ust þau við hvað mannleg
augu eða eyru gátu greint.
Þegar hér var komið sögu,
verður mikil breyting á.
Tæknin riður sér til rúms
og dregur boðberann uppi.
Snjallir uppfinningamenn
koma fram á sjónarsviðið.
S ÍM AB LAÐIÐ