Freyr - 01.03.1955, Blaðsíða 18

80
FREYR
SIGRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR:
- UúAmœÍMlíáttur +
Um eldhús
Hér á landi er byggður fjöldi húsa árlega,
bæði í bæjum og sveitum. Ungt fólk stofn-
ar heimili og býr um sig til framtíðar, sum-
ir í nýbyggðum húsum, aðrir í gömlum
leiguhúsum. Þar er lagður grundvöllur að
því umhverfi, sem börn framtíðarinnar eiga
að alazt upp í, og þeim áhrifum, sem heim-
ilislíf hverrar fjölskyldu verður fyrir frá
híbýlunum.
Eldhúsið er sá hluti hverrar íbúðar, sem
heimilisfólkið gengur mikið um, og þar sem
matazt er í eldhúsinu, má jafnvel segja, að
það sé miðstöð heimilisins. Talið er, að hús-
mæður eyði allt að helmingi þess vinnu-
tíma, sem til heimilisstarfanna fer, í sjálfu
eldhúsinu, stundum ef til vill 6—8 klukku-
stundum daglega. Á seinni árum er gefinn
meiri gaumur að smíði og innbúnaði sjálfs
eldhússins en áður var. Nú eru gerðar kröf-
ur til þess, að eldhúsin séu björt, rúmgóð,
haganlega innbúin og þannig, að húsmæð-
urnar og helzt fjölskyldan öll kunni þar vel
við sig.
Þegar innbúa á eldhús, þarf að taka til-
lit til hinnar tæknilegu þróunar og ýmissa
breytinga, sem orðið hafa á venjum heim-
ilislífsins. Þróun í matvöruiðnaði veldur
því, að heimilin hafa úr öðru að vinna en
áður var. Nýjar heimilisvélar og ýmis hjálp-
artæki eru komin fram. Eldhúsið þarf að
búa þannig, að það hæfi nútíma-heimilis-
venjum. Við getum hugsað okkur það eins
og hring, þar sem húsmóðirin stendur í
miðju, og vinnusviðunum er svo raðað í
kring um hana. Flestar húsmæður munu
óska þess, að eldhúsverkin taki sem stytzt-
an tíma. Það sem mest hjálpar til þess er
haganlega innbúið eldhús og góð eldhús-
áhöld. Við viljum forðast að húsmóðirin
þurfi að flytja diskana fram og aftur, þeg-
ar hún þvær upp, eða leita að einhverju
smáu í yfirfullum skáp eða skúffu. Öll
áhöld eiga að geta notazt fullkomlega og
allur efniviður að vera auðveldur í hreins-
un.
fjárrag, smöluðu og rifu reifin af ánum
alltof snemma. Af þeim orsökum geltust
ærnar og náðu sér aldrei til fulls aftur til
þess að mjólka einu, hvað þá tveimur lömb-
um. Bæði mér og fleirum ber saman um að
undan s.l. sumri sé fullorðna féð feitara en
góða sumarið 1953. Ef það reynist rétt, þá
stafar það eingöngu af því, að mjólkur-
lagni ánna hefur verið takmark sett.
Eins dæmis vil ég enn geta máli mínu til
sönnunar að hér sé ekki um of þrönga haga
að ræða. Hér fyrir ofan túnið er hrossa-
girðing sem 8—9 tamin hross ganga í yfir
sláttartímann og þá ekki stærri en það að
hún er rótnöguð. í þessu hólfi ganga 4 ær
alltaf sumar eftir sumar og þrjár af þeim
tvílembdar. Undan þessum ám fæ ég alltaf
vænstu dilkana.
Þarna er um örtröð á landi að ræða. Er
það ekki af því, að þessir dilkar verða
vænstir að þeir ganga á bitnu landi og ná
því kjarnanum sem er stránálin við rótina?
Er það ekki af því, að í grasmiklum sumr-
um nær sauðféð ekki þessum kjarna? Er
það ekki af því, að útigangshross getur
haldið holdum í harðindavetrum, að þau ná
kjarnanum úr rót úthagans á graslitlu
landi? Ég hef — eins og fleiri — tekið eftir
því að á veturna jafnt og sumrin, þá sækist
sauðféð eftir landi þar sem nagað er af
hrossum. Sauðkindin sækist eftir háfjalla-
gróðri af því hann er þroskaminni en á
láglendinu. Svo þegar haustar, kemur féð
heim og vill þá helzt ganga á snöggu landi,
troðið graslendi vill það helzt ekki sjá.
Gamalt máltæki segir, að reynslan sé
ólýgnust. Máske að aðrir geti fært rök fyrir
gagnstæðri reynslu?
Balaskarði, 28. nóv. 1954.