Skátablaðið - 01.01.1947, Síða 11

laugardag, er við héldum a£ stað upp eftir,
vo;;u regndroparnir farnir að saggast úr
di ungalegu kvöldloftinu, og jókst sú óáran
meir, er lengra leið. Okkur varð fljótlega
hrollkalt, þar sem við lölluðum þarna á
stuttbuxum með ber hnén, en því vorum
við víst ekki vanir svona að haustlagi
heima. Hrollurinn hvarf þó fljótlega, er
bjarma bar á himininn fyrir framan okkur,
merkið, sem gefa skyldi
til kynna, að nú ætti
hátíðin að hefjast.
Við varðeldana höfðu
skátarnir safnazt sam-
an og allt virtist á ferð
og flugi, hinir eldri
sem yngri önnum kafn-
ir við undirbúnings-
störfin. Á einum stað
sýndist þó mest um að
vera, og héldum við
þangað. En við kom-
umst varla nema tvö
skref í hverri atrennu,
því að Gunnar Þor-
steinsson, foringi okkar og leiðsögumaður,
var alltaf að heilsa sínum sænsku skáta-
bræðrum. Þarna kom t. d. Bertil Ekerot,
sjálfur héraðsforinginn í Stokkhólmi, og
síðan Bellmann eða réttara sagt Bengt Hell-
mann, hár og dökkhærður skátaforingi,
sem um þetta leyti var einn af æðstu em-
bættismönnum héraðsráðs Stokkhóhnsskát-
anna, en einnig mest ráðandi í ,,.St. Maria“
scoutkár, skátafélaginu, sem við íslending-
arnir höfðum einkum átt saman við að
sælda. Ég get ekki stillt mig um að bæta
því liér við, að flestir eða ef til vill allir
sænskir skátar hafa sín sérstöku skátanöfn,
nöfn, sem aðeins eru notuð meðal skátanna
sjálfra á fundum og í útilegum þeirra, og
virðast þau vinna á sama hátt og flokks-
heiti, flokksfánar, sveitarhróp og annað
slíkt að myndun og viðhaldi flokksandans,
skátaandans. Hellmann hefir sannarlega
ekki verið óheppinn með sitt skátanafn,
sem sjálfsagt hefir þó komið nokkurn veg-
inn ósjálfrátt, einhvern tíma á skemmtilegu
skátaferðalagi. En hvað um það. Flestir
aðrir Svíar hefðu víst sannarlega viljað
hreppa þctta nafn ljóða- og lagaskáldsins.
En nú skulum við ganga milli eldanna
og hafa heldur hrað-
an á, því að alltaf
herðir regnið.
Inni í litln rjóðri,
sunnan til á hæðinni
við hinn sænska „dala-
kofa“, sem státar af
ævagömlu vatnshjóli,
eru skátar með bak-
poka á bakinu og all-
an útilegubúnað ferj-
aðir yfir allstóra tjörn.
Okkur litlendingunum,
sem aldrei höfum séð
slíkar aðfarir fyrr, þyk-
ir þetta heldur glæfra-
legt, og ekki er laust við að Svíarnir hafi
hálf gaman af að sjá félaga sína dingla
þannig í loftinu yfir hyldjúpri tjörninni.
Á öðrum stað fer fram kennsla í „spinn-
ing“ og þriðji skátahópurinn matreiðir eitt-
hvert góðgæti, sem drengirnir sjálfir snæða
síðan með gleðisvip. Þeir eru víst mest öf-
undaðir a£ áhorfendaskaranum. En svo er
það ævintýralegasti þáttur þessarar Gránsö-
hátíðar, keppnin milli langa „Lassots“ og
liins smávaxna félaga hans. Mér er sagt, að
þeir „Lassot" hafi verið afar frægar persón-
ut á „Gránsömótinu", og þykist ég vita
að það sé í alla staði rétt, enda var keppnin
þarna um að „slá köttinn úr tunnunni“
með afbrigðum „spennandi". Þessi sami
„Lassot" var einnig varðeldastjóri á varð-
eldi þeim, er fram fór að lokum í útileik-
SKÁTABLAÐIÐ
3